Rozdział 22: Odkrycie

Spostrzegawczość jest matką geniuszu.

Novalis

Kamose poprosił Qeba, by dzisiejszy trening odbył się trochę później. Gdy mężczyzna usłyszał, że ma to związek z odczytaniem pisma bogów, zgodził się bez problemu, uznając, że w razie potrzeby może też całkiem odwołać ćwiczenia, które nadrobią innym razem. Szczególnie że zdaniem Ur-Atuma słowa bogów były ważniejsze niż kolejny, prawdopodobnie przeciętny wojownik w szeregach rebeliantów. A cierpliwość przywódcy miała swoje granice. Bardzo łatwo z wybrańca mógł zmienić status na wielką pomyłkę lub oszusta.

Kamose zabrał jeden z papirusów, do końca nie tłumacząc Khepri swoich zamiarów, ale utrzymując ją w przekonaniu, że to może pomóc w odczytaniu. Uznał, że najlepiej będzie, gdy słowa przepisze we własnym domu, nie u widzącej. Kobieta zapewne zgodziłaby się na udostępnienie ścian, ale książę czułby się, jakby dewastował czyjeś miejsce zamieszkania.

Prowizoryczny pędzel zrobił ze swoich włosów i kawałeczka drewna, które z trudem było mu nazwać patyczkiem, ale uznano, że na więcej nie zasługiwał, bo to towar deficytowy. Musi wystarczyć, pomyślał Kamose, sceptycznie przyglądając się przedmiotowi.

Usiadł przy ścianie, obok swojego posłania. Trzymając sztylet w prawej ręce, trochę się wahał, ale w końcu doszedł do wniosku, że nic innego nie wymyśli. Nigdy nie ciął się tak, by nie zrobić sobie krzywdy, wszelkie skaleczenia i urazy były wynikiem najróżniejszych wypadków. Woląc nie ryzykować, że za bardzo zagłębi ostrze w ciele lub uszkodzi ważną żyłę i wykrwawi się na śmierć, postanowił naciąć wierzch dłoni, co wydawało mu się bezpieczniejszą opcją.

Syknął, gdy ostrze przecięło skórę, wywołując nieprzyjemne szczypanie. Dopiero gdy wyciskał krew do miseczki, pomyślał o tym, że wcześniej powinien zdezynfekować sztylet. Zakręciło mu się w głowie, kiedy przypomniał sobie, do czego wcześniej używał broń. Miał nadzieję, że do rany nie wda się żadne zakażenie, bo skończy się to bardzo źle, prawdopodobnie śmiercią w męczarniach lub amputacją dłoni.

Starając się nie myśleć o nieprzyjemnych rzeczach, Kamose skupił się na postawionym sobie zadaniu. Powoli zaczął przepisywać słowa, pomijając tylko te napisane innym alfabetem niż łaciński. Uznał, że to strata czasu, a w efekcie i tak nie udałoby mu się idealnie skopiować znaków. Ponadto nie znał żadnego z tych języków.

Gdy Kamose przepisał około połowę tekstu, do domu wrócił Pepi. Chłopak usiadł przy nim, dokładnie przyglądając się temu, co robił.

– Ojejku, piszesz słowa bogów w naszym domu! – zawołał z entuzjazmem. – Tak wypada? – dodał po chwili już z większym sceptyzmem. –  Wiesz, Ur-Atum raczej nie będzie z tego zadowolony, boskie znaki miały być trzymane w ścisłej tajemnicy i tylko on i Khepri mieli do nich dostęp.

– Jeśli Ur-Atum chce, bym to odczytał, to musi mi pozwolić robić swoje. Już i tak za bardzo się dla niego poświęcam – oznajmił Kamose, postanawiając, że gdy przywódca dowie się o wszystkim i będzie mieć coś przeciwko, złamie obietnicę daną Pepiemu i powie mu, co o nim tak naprawdę myślał.

– Dlaczego przepisujesz to krwią? – zapytał zszokowany chłopak, dopiero teraz zauważywszy, co służyło księciu za atrament.

– Bo nie mam nic innego – podpowiedział spokojnie Kamose. Nie myśl o zakażeniu, nie myśl o zakażeniu, powtarzając przy tym w myślach. – Nie martw się, nic mi nie będzie, nie upuszczę dużo krwi. Wiem, co robię. – Chyba. – Ale gdybym stracił przytomność, to mocno przewiąż mi lewy nadgarstek kawałkiem materiału i unieś nogi, aż się nie ocknę – profilaktycznie poinstruował chłopaka.

Wyraz twarzy Pepiego jasno świadczył o tym, że te instrukcje wydawały mu się dziwne i nie do końca wszystko rozumiał, lecz posłusznie skinął głową. Kamose przyjął to za dobry znak, ufając, że w razie potrzeby chłopak go nie zawiedzie. Oczywiście najbardziej liczył na to, że żadna pomoc nie będzie mu potrzebna.

Dłuższą chwilę siedzieli w milczeniu, Kamose nadal przepisywał papirusy, za bardzo się przy tym nie starając, bo i tak nikt inny tego nie rozumiał. Pepi przyglądał mu się z nieskrywaną fascynacją. Początkowo książę sądził, że dotyczyła ona tylko bliskości pisma bogów, później zorientował się, iż chłopaka najbardziej dziwiła znajomość różnych języków oraz umiejętność szybkiego pisania.

Po pewnym czasie Kamose miał już dość ciszy, chciał zapytać Pepiego o Esmillę, wątpiąc, by w najbliższej przyszłości nadarzyła się lepsza okazja. Szczególnie gdy Qeb wyznaczy dodatkowe godziny treningu. Chłopak jednak pierwszy zabrał głos:

– Nefretete dzisiaj wyjechała – oznajmił, mimo iż Kamose losy kobiety w ogóle nie interesowały. – Ur-Atum wysłał ją do Teb z jakąś tajną misją. Nie chciała zdradzić szczegółów, ale za to nie omieszkała wspomnieć, że się wczoraj pokłóciliście.

– Świetnie – mruknął pod nosem Kamose. – To ona się zezłościła, gdy zapytałem o dary.

Pepi tylko wzruszył ramionami, jakby powód ich kłótni w ogóle ich nie obchodził.

– Przyszła tu rano się pożegnać, ale ty byłeś wtedy u Khepri. Powiedziała, że pozdrowi Echnatona od ciebie, o ile będzie mieć okazję.

Ostatnie słowa całkiem wytrąciły Kamose z równowagi. Nie dość, że zamiast literki s narysował długą kreskę biegnącą wzdłuż ściany, to wylał część krwi z miseczki. Zaśmiał się krótko, nie będąc w stanie wyobrazić sobie Nefretete składającej takie obietnice.

– Ona naprawdę chciałaby poznać tę twoją drugą osobowość, która nie miała nic wspólnego ze śmiercią jej brata. Tylko nie zawsze to wychodzi – nie dawał za wygraną Pepi.

– Jasne – mruknął Kamose.

Szanował sympatię, jaką chłopak darzył Nefretete, dlatego postanowił uciąć ten temat. Nie chciał, by przez jego uprzedzenia zmienił nastawienie do kobiety. Już miał zamiar zapytać o Esmillę, gdy nagle odezwała się w nim archeologiczna ciekawość. Od dawna postanowił nie mieszać się w wydarzenia historyczne i trzymać się z boku, ale to nie oznaczało, że nie mógł poznać faktów, które nie przetrwały na przestrzeni wieków. Mimowolnie uśmiechnął się szeroko. Na szczęście cały czas patrzył na ścianę, więc Pepi nie zauważył nagłej zmiany, jaka w nim zaszła.

– Następnym razem będę wobec niej bardziej wyrozumiały – skłamał Kamose, nie mając zamiaru zmieniać swojego zachowania. Uważał, że winę za kłótnie i nieporozumienia ponosiła tylko i wyłącznie Nefretete. – Zawsze mnie ciekawiło, kim ona jest i jak znalazła się wśród rebeliantów – zagadnął jakby od niechcenia, jednak Pepi od razu połknął haczyk.

– Kiedyś była księżniczką… – urwał nagle i zawahał się, jakby zastanawiał się nad dalszą częścią opowieści. Kamose czekał cierpliwie, wiedząc, że Pepi wcześniej czy później zacznie mówić dalej. – Gdy Nefretete była jeszcze małą dziewczynką, razem z bratem wybrali się na przejażdżkę… albo w odwiedziny do przyjaciół – dodał po chwili namysłu. – W drodze zostali zaatakowani. Brat Nefretete był pewien, że to wrogowie polityczni nasłali na nich kapłanów obdarzonych darem bogów. W każdym razie z opresji uratowali ich rebelianci, wtedy też wyszło na jaw, że oboje też władają darem, dlatego przyłączyli się do rebeliantów.

– Tak po prostu? – zdziwił się Kamose. – Nigdy nie chcieli wrócić do domu? Nikt ich nie szukał?

– Rodzina uznała, że zginęli razem z wszystkimi towarzyszącymi im wojownikami. Żaden z nich nie przeżył, więc nie mógł powiedzieć prawdy. Podobno to brat Nefretete nalegał na przystanie do rebeliantów, ona była za mała, by mieć własne zdanie i rozumieć, na co tak naprawdę się zgodziła. Czasem chyba tęskni za tamtym życiem, tak mi się przynajmniej wydaje.

– Może jeszcze nie wszystko stracone – wyrwało się Kamose, zanim zdołał ugryźć się w język.

– Chcesz się ożenić z Nefretete i uczynić z niej księżniczkę egipską! – zawołał z entuzjazmem Pepi, uśmiechając się szeroko. – Weźmiecie mnie ze sobą do Teb, czy gdzie będziecie mieszkać?

– Nie! – krzyknął przerażony Kamose.

Zdawało mu się, jakby serce przez chwilę stanęło w jego piersi. Życie z Nefretete jawiło mu się niczym najgorszy koszmar. Zresztą ona była przeznaczona komuś innemu. Ukochana żona Echnatona, przypomniał sobie słowa jednego z profesorów. Może jej wyjazd do Teb nakieruje ten związek na właściwe tory. O ile brat kiedykolwiek wybaczy kobiecie zasadzkę i uprowadzenie najmłodszego z synów Amenhotepa III.

– To znaczy nie chcę się z nią żenić – wyjaśnił pospiesznie Kamose. Jego wcześniejszy wybuch sprawił przykrość Pepiemu, który najwyraźniej uważał, że książę nie miał zamiaru zabrać go do Teb. – Wydaje mi się, że to Echnaton wpadł jej w oko.

Zdradzanie faktów z przyszłości było dość ryzykowne, jednak uważał, że w tym wypadku to nic wielkiego. Nefretete wyjechała, więc przez dłuższy czas nie mogła się o niczym dowiedzieć. A kto wie, czy podczas pobytu w Tebach w jakiś magiczny, zdaniem Kamose, sposób nie zakocha się w Echantonie, a on w niej. Wtedy pozostanie tylko czekać na przejęcie władzy przez drugiego z synów faraona i historia wróci na normalne tory. Oczywiście o ile nagle nie pojawi się nie wiadomo skąd Elleshar i wszystkiego nie zepsuje.

– Nie jestem pewien – rzekł dość sceptycznie Pepi.

– Wiem, co mówię – nie dawał za wygraną Kamose. – Znam się na tym.

– Pewnie korzystasz teraz z tego twojego daru widzenia – oznajmił nagle chłopak.

Kamose nagle grunt zaczął walić się pod stopami. Wpatrywał się w ścianę, w ogóle nie widząc słów, a zarazem pragnąc, by przetłumaczyły się w instrukcję pt. Jak skutecznie trzymać język za zębami, bo starożytni Egipcjanie potrafią wyciągać trafne wnioski, nie opierając wszystkiego na bogach i wierze.

– Wyglądasz, jakbyś zaraz miał paść tu trupem, Kamose – jakby z oddali usłyszał głos Pepiego. – Nie martw się, zachowam to w tajemnicy, aż Nefretete sama nie ogłosi, że wychodzi za mąż za księcia Egiptu. Zresztą nikt by ci nie uwierzył, pozostali wątpią w twoje zdolności widzenia.

– I dobrze – wymamrotał Kamose. – Zresztą nie jestem widzącym – dodał już pewniejszym głosem. – A tak w ogóle, to chciałem cię zapytać, jak ty odkryłeś, że masz dar i nauczyłeś się go hmm… wzywać – zmienił temat skoro nadarzyła się idealna okazja.

Pepi zmarkotniał i przez chwilę wpatrywał się w ścianę, jakby tym razem on spodziewał się, że litery ułożą się w potrzebne mu w tamtej chwili wskazówki.

– Nie chcesz, to nie mów – dodał Kamose, mając jednak nadzieję, że chłopak się nie zniechęci. – Nie chcę cię do niczego zmuszać. Uznałem tylko, że to mogłoby mi pomóc. Wydaje mi się, że cierpliwość Qeba ma swoje granice, a Ur-Atuma już na pewno.

– Całe życie spędziłem śród rebeliantów, znaleźli mnie, gdy byłem niemowlęciem. Prawdopodobnie zostałem porzucony przez rodziców i tylko wielka dobroć Amona-Re sprawiła, że przeżyłem. W każdym razie tak mówi Ur-Atum.

– Przykro mi – rzekł Kamose.

Nigdy nie przypuszczał, że wiecznie radosny Pepi miał tak smutną przeszłość. Nie wiedział, co powiedzieć, bo w każdym ze swoich żyć miał dom i rodzinę, która o niego dbała i starała się, by nic mu nie brakowało.

– Może ciężko ci w to uwierzyć, bo wychowałeś się w wielkim pałacu, ale życie wśród rebeliantów nie było złe. Już jako dziecko często podróżowałem i uczyłem się wielu pożytecznych rzeczy – stwierdził z uśmiechem Pepi. – To się wydarzyło podczas jednej z podróży. Nagle obudziłem się w środku nocy, wokół panowały nieprzeniknione ciemności, nie było widać księżyca ani gwiazd. Wydawało mi się, że sam jeden zostałem wchłonięty przez mrok i pozostanę już w nim na zawsze. Tak bardzo chciałem ujrzeć chociaż promyczek światła… Ale w zamian za to wszędzie zrobiło się przeraźliwie jasno… Moi towarzysze omal nie oślepli, uratowało ich tylko to, że spali, gdy to się zaczęło. Ten, który stał na warcie, nie miał tyle szczęścia…

– Wtedy Ur-Atum zaczął gadać te bzd… zaczął mówić o błogosławieństwie Amona-Re – poprawił się szybko Kamose.

W myślach zobaczył uśmiechniętego przebiegle przywódcę rebeliantów. Wyzwolenie tak wyjątkowej mocy Pepiego musiał traktować jak wielki prezent od bogów. Kamose zastanawiał się, czy Antef wiedział o istnieniu chłopaka, czy też jego zdolności trzymano w wielkiej tajemnicy.

Pepi skinął głową, a Kamose było go ogromnie żal. Może i odpowiadało mu życie w obozie rebeliantów, ale Ur-Atum zapewne miał wobec chłopaka wielkie plany. Zamierzał go wykorzystać w odpowiednim momencie, zapewne powołując się na wdzięczność, którą był winien rebeliantom.

– Ale jeszcze do końca nie opanowałeś przywoływania światła? – kontynuował temat Kamose. Tym razem nie chciał wprost pytać o aktywowanie magicznych zdolności i towarzyszące przy tym modlitwy, by nie obraziła się na niego kolejna osoba.

– To nie jest takie łatwe – odpowiedział posępnie Pepi. – Ur-Atum uważa, że mam za małą wiarę, Qeb, że powinienem nauczyć się opanowania, a Nefretete, że chcę udowodnić innym, jaki jestem dobry i przez to przesadzam z ilością światła. Wiesz, wszyscy, których znam, zaczynali od małych rzeczy, by stopniowo dochodzić do wielkich. Nie rozumiem, dlaczego ze mną jest odwrotnie…

– Nie martw się, ja też przesadziłem za pierwszym razem – próbował go pocieszyć Kamose. Słabo to wyszło, gdyż ich sytuacje za bardzo się różniły, on walczył z wielkim potworem, by uratować życie brata, nie bał się ciemności, by w efekcie oślepić jednego z towarzyszy. – A teraz w ogóle nie potrafię przywołać daru. Chyba nie mam tak wielkiej wiary, jak wszystkim się tu wydaje – zaryzykował, licząc, że Pepi rozwinie temat. Nie pomylił się.

– Ja chyba też nie. Zresztą tamtej nocy w ogóle nie myślałem o bogach – szepnął, jakby obawiał się, że ktoś może podsłuchać. Kamose zamarł z prowizorycznym pędzlem oddalonym o kilka centymetrów od ściany. Czyżby po raz pierwszy miał usłyszeć coś pożytecznego? – Chciałem tylko, by nie było tak ciemno.

– Esmilla wspominała, że istnieją różne dary, jedne wyjątkowe, inne pospolite, których każdy może się nauczyć – zaczął ostrożnie Kamose, całkiem zapominając o dalszym przepisywaniu papirusu. – Kto je selekcjonuje? Próbowano w ogóle kiedyś nauczyć się tych wyjątkowych?

– Nie wiem, zadajesz pytania, które mi nigdy nie przyszłyby do głowy.

Bo jestem z dwudziestego pierwszego wieku i na tę waszą magię patrzę zupełnie inaczej, powiedział w myślach.

– Naprawdę myślisz, że mógłbym nauczyć się też tych wyjątkowych zdolności! – zawołał z entuzjazmem Pepi, był zachwycony tą perspektywą. Kamose w duchu odetchnął z ulgą, gdyby rozmawiał na ten temat z Qebem, pewnie zostałby skarcony za bluźnierstwo. – Zawsze chciałem mieć tak dobry słuch jak Gahiji, mój nauczyciel. Potrafi powtórzyć twoje słowa, nawet kiedy stoisz na drugim końcu obozu.

– Słuch, światło – zamyślił się Kamose. – A ktoś potrafi latać, stać się niewidzialny albo wezwać lód? – dociekał dalej.

– Nie, niebo to przestrzeń bogów. Przynajmniej dopóki nie powstaną latające rydwany, o których mówiłeś. Znaczenia drugiego nie rozumiem. Co to jest l-lód? Twoja umiejętność przyzywania błyskawic zapewne też zostanie uznana za wyjątkową.

Tylko, że był jeszcze lód, pomyślał Kamose. Już otwierał usta, by zadać kolejne pytanie, które mogłoby potwierdzić jego nową teorię na temat magicznych umiejętności Egipcjan, lecz Pepi go uprzedził.

– Och! Ten znak oznacza wojownika, prawda? – rzekł, wskazując palcem na jedno z ostatnich słów napisanych na ścianie. – Chodzi o Elleshara? A tak w ogóle, od kiedy pismo bogów jest takie… zwyczajne?

Kamose patrzył na Pepiego z szeroko otwartymi oczami. Jak?! Bardzo powoli obrócił głowę, by przyjrzeć się wyrazowi wskazywanemu przez chłopaka. Spodziewał się ujrzeć hieroglify lub hieratykę. Wielkie było jego zdziwienie, gdy okazało się, że wyraz przetłumaczył się na angielski.

– Wojownik – przeczytał oszołomiony, po czym zerknął na papirus. – Cholera jasna! – zaklął, gdy okazało się, że oryginalny tekst także się zmienił. – I po co ja się ciąłem, skoro to nie ma najmniejszego sensu.

Mówisz jak Antef.

Nie myślałem o bogach. Chciałem tylko, by nie było tak ciemno.

Wiara.

Opanowanie.

Zachowanie właściwego toru historii.

Lód na pustyni, przypomniał sobie, co mówiono mu, odkąd dowiedział się o darach.

– Nadal widzisz ten sam symbol? – zapytał Kamose, a gdy Pepi powoli pokiwał głową, kontynuował: – Potrafisz przeczytać coś innego? Albo może inny wyraz wygląda znajomo, w sensie nie jest napisany łac… językiem bogów?

– Trzeci znak – odpowiedział Pepi. – Ale ja nie umiem czytać, nie wiem, co znaczy? Coś się stało, Kamose?

– Muszę natychmiast zobaczyć się z Esmillą. Wiesz, gdzie ona mieszka?

– Mogę cię zaprowadzić – zaproponował Pepi. – Sam mówiłeś, że nie chce cię widzieć, więc nie miej potem do mnie pretensji, jeśli cię nie wysłucha lub wyrzuci za drzwi.

– Zaryzykuję – oznajmił Kamose, wstając i zbierając się do wyjścia. – Potem to posprzątam, gdyby Qeb się pytał.

Byłem głupi, pomyślał, idąc za Pepim przez obóz. Dawno temu powinienem zorientować się, o co chodziło z tą magią. W końcu zrozumiał, dlaczego Falan potrafiła odczytać słowa bogów.

~ * ~

Wiem, że jestem okropna, bo to kolejna długa przerwa… Ale przede wszystkim musiałam zająć się napisaniem pracy magisterskiej, późniejszymi drobnymi poprawkami przed oddaniem do recenzji i składaniem papierów do obrony. Potem doszła jeszcze rozmowa kwalifikacyjna na studia doktoranckie (swoją drogą mogę się pochwalić, że się dostałam ^^). No i niemal dwa miesiące zleciały… Z racji, że obronę mam dopiero w poniedziałek, to zaległości będę nadrabiała powoli – jeden dzień, jeden blog.

Zastanawiam się też, co dalej zrobić z pisaniem. Ten blog, oczywiście, nadal będę prowadziła, bo do końca wiele nie pozostało. Zastanawiam się jednak, czy nie zacząć równolegle czegoś nowego, by sobie trochę urozmaicić pisanie. Problemem jest tylko to, że mam za dużo pomysłów. Myślałam o drugiej części Braci Duszy, o opowiadaniu we własnym świecie, z wątkiem głównym bazującym na tym z drugiej części Braci, w takich trochę pirackich klimatach, o thrillerze z dużą dawką elementów fantastycznych i powrocie na Utracony tron. Może macie jakieś przemyślenia na ten temat, które pomogłyby mi podjąć decyzję? Wszystkie sugestie mile widziane.

I dopiero teraz się zorientowałam, że pierwszego lipca minął rok od założenia tego bloga.