Rozdział 21: Kwestionowanie wiary

Bogowie może istnieją, a może nie. Dlaczego więc i tak w nich nie wierzyć? Jeśli to wszystko prawda, to po śmierci trafisz w przyjemne miejsce, a jeśli nie, to przecież nic nie tracisz.

Terry Pratchett – Wiedźmikołaj

Najważniejsze dla Ur-Atuma było odczytanie pisma bogów, dlatego w ciągu kolejnych dni Kamose zajmował się tylko tym. Rano chodził do Khepri i przesiadywał u kobiety do wieczora, bezsensownie wpatrując się w papirusy, zarazem coraz częściej błądząc myślami wokół innych tematów.

Oczywiście najważniejsze miejsce zajmowała Esmilla. Bardzo chciał z nią ponownie porozmawiać, wyjaśnić nieporozumienie, do jakiego doszło między nimi i dowiedzieć się, dlaczego tak nagle zmieniła zdanie odnośnie jego osoby. Kobieta jakby zapadła się pod ziemię. Nie widział jej ani razu, a Pepi uparcie milczał, odmawiając udzielenia jakichkolwiek informacji na temat miejsca zamieszkania lub pobytu Egipcjanki.

Kamose zastanawiał się także, czy Ur-Atum dotrzyma słowa i przydzieli mu nauczyciela, który wytłumaczy, jak korzystać z magii, a także powie coś więcej na temat darów, o ile starożytni Egipcjanie w ogóle się tym interesowali. Obserwując rebeliantów, książę coraz częściej dochodził do wniosku, że z góry założyli, że była to zasługa bogów. Nie zadawali żadnych pytań o naturę tego zjawiska ani nie dociekali mechanizmów jego działania.

Kamose ziewnął, zastanawiając się, co by się stało, gdyby przez przypadek wzniecił pożar i spalił wszystkie papirusy. Uśmiechnął się w duchu na myśl o wściekłości Ur-Atuma, szybko jednak się opanował. Dla rebeliantów te teksty stanowiły coś w rodzaju religii i książę wątpił, by darowano mu ten występek bez względu na umiejętności, jakie posiadał.

Chcąc odgonić nieprzyjemnie wizje tortur i powolnej śmierci, wziął do ręki kolejny papirus. Zawsze układał je w tej samej kolejności, a ten lubił najmniej, ponieważ nie potrafił przeczytać ani jednego słowa. Oparł głowę na dłoni, ciesząc się, że Khepri gdzieś wyszła i nie mogła zwrócić mu uwagi, że w ogóle nie przykłada się do powierzonego zadania. Ponownie chciał pozwolić umysłowi odpłynąć w krainę marzeń, gdy wtem jeden z fragmentów tekstu przykuł jego uwagę. Zamrugał kilka razy, by mieć pewność, że to zmęczone oczy nie płatają mu figli, ale nic się nie zmieniło. Rozłożył przed sobą pozostałe papirusy i pospiesznie je przejrzał. Nie pomylił kolejności.

Kamose ożywił się i usiadł prosto, jeszcze raz dokładnie analizując tekst. Nie miał pojęcia, jak to się stało, ale niektóre wyrazy same z siebie przetłumaczyły się na angielski. Co prawda książę nadal nie rozumiał całości przesłania, ale uznał, że to dobry pierwszy krok.

Zadowolony z odkrycia chciał zawołać Khepri i podzielić się nim z widzącą oraz poprosić o coś do pisania, by codziennie przepisywać pergaminy i analizować zmiany. Cały entuzjazm jednak gwałtownie wyparował, gdy Kamose uświadomił sobie, że w starożytnym Egipcie nie znano papieru ani przyborów piśmienniczych. Papirus był zbyt cenny, by pozwolono mu go wykorzystać w takim celu. Alternatywa – kamienne tabliczki też odpadały. Nie potrafił rzeźbić i wątpił, aby starczyło mu dnia, by wszystko skopiować.

– Myśl, Kamose, myśl – mamrotał pod nosem, krążąc po pomieszczeniu. – Musi istnieć jeszcze jakiś sposób.

Próbę zapamiętania tekstów odrzucił na samym początku. Już teraz nie pamiętał, pierwotnego zapisu i nie wiedział, czy wyrazy z nieznanych mu języków także się nie zmieniły.

– Piasek się nie nada, drewno też jest zbyt cenne i go nie dostanę – kontynuował, nie przypuszczając, że kiedykolwiek zatęskni za czymś, zdawałoby się tak banalnym i wszechobecnym jak papier. – Oddałbym wszystko, by odzyskać te wszystkie zapisane tylko z jednej strony kartki, które wyrzuciłem. Wystarczyłby głupi cienki zeszycik. Albo instrukcja działania magicznych papirusów – dodał po chwili.

– Coś się stało, książę Kamose? – zapytała Khepri, wchodząc do pomieszczenia. – Udało ci się coś odczytać? – zadała kolejne pytanie, nie czekając na odpowiedź.

Kamose przez chwilę zastanawiał się, co powinien powiedzieć kobiecie. Mimo że nie zachowywała się tak nieprzyjemnie jak Ur-Atum, wiedział, że od razu pobiegłaby do przywódcy, by poinformować go o postępach. Książę postanowił jeszcze trochę zatrzymać swoje odkrycie w sekrecie, przynajmniej dopóki nie będzie miał do powiedzenia więcej niż tekst na papirusach magicznie się zmienia.

– Nie, ja… muszę się trochę przewietrzyć – wymyślił, mając nadzieję, że Khepri uwierzy w tę wyjątkowo głupią wymówkę.

Kobieta jedynie kiwnęła głową. Nie spuszczała z niego badawczego spojrzenia, dlatego Kamose postanowił jak najszybciej zniknąć jej z oczu. Wyszedł na zewnątrz, nie odzywając się już ani słowem, by nie powiedzieć za dużo i nie zostać zmuszonym do dalszych wyjaśnień.

Odetchnął głęboko parnym powietrzem, zastanawiając się, kogo powinien poprosić o radę. Od razu, oczywiście, pomyślał o Esmilli. Sądził, że kobieta najlepiej wiedziałaby, jak mu pomóc. W drugiej kolejności przyszedł mu do głowy Pepi, dlatego skierował się w stronę domu, który razem zajmowali, mając nadzieję, że chłopak nigdzie nie wyszedł.

Zmartwienia Kamose, na szczęście, okazały się bezpodstawne, bo zastał chłopaka, lecz nie był on sam. Wesoło rozmawiał z Qebem, który niedawno musiał przybyć do obozu rebeliantów.

– Witaj, książę Kamose – przywitał się uprzejmie, ale wyraz twarzy mężczyzny nadal pozostał poważny, wręcz srogi. – Pepi mówił, że całe dnie spędzasz z Khepri, próbując odczytać pismo bogów. Czyżby twój wcześniejszy powrót oznaczał wielki przełom?

Kamose milczał przez chwilę, zastanawiając się nad odpowiedzią. Nie ufał w pełni rebeliantom i nigdy nie mówił im wszystkiego. Wolał najpierw sam zorientować się w sytuacji, by przez niepotrzebny pośpiech nie doprowadzić do poważnych zmian w historii. Zresztą wątpił, by starożytni Egipcjanie go zrozumieli, szczególnie Ur-Atum, któremu zależało jedynie na znalezieniu Elleshara i pokonaniu Antefa.

– Tak jakby – odpowiedział wymijająco Kamose. Z chęcią zapytałby o Echnatona, ale skoro od teraz miał mieszkać z Qebem w jednym domu, to mógł zachować nieco przyzwoitości i pozwolić mu odpocząć po podróży. – Bo tak się zastanawiałem… – kontynuował, ostrożnie dobierając słowa, by przez przypadek nie wspomnieć o długopisach, ołówkach czy papierze. – Chodzi o to… – zaczął jeszcze raz. Że potrzebuję aparatu fotograficznego, dodał w myślach. – Potrzebuję czegoś, na czym mógłbym pisać, ale nie może to być ani papirus, ani kamienne tabliczki. Najlepiej, by szło to dość sprawnie.

– Po co? – zainteresował się od razu Pepi.

– Możesz układać znaki z kamieni, książę – zaproponował Qeb, ku zdziwieniu Kamose nie powtarzając pytania chłopaka.

– Zbyt czasochłonne – stwierdził, siadając na swoim posłaniu i ignorując pytanie Pepiego. Może odpowiedziałby na nie, gdyby byli sami, ale przy Qebie nie chciał wdawać się w szczegóły. – Musiałbym mieć tysiące małych kamyczków, by to miało sens. Jakby tych głupich papirusów nie mogło być mniej – mruknął, po nie w czasie orientując się, że nie miał zamiaru mówić tego na głos.

Qeb spojrzał na niego dziwnie, ale tego nie skomentował, za co Kamose był mu wdzięczny.

– Pomyślę nad tym, książę. Mógłbyś też porozmawiać z Esmillą, ona często potrafi znaleźć alternatywne rozwiązania – zasugerował Qeb.

– Zapytam, gdy ją spotkam – powiedział Kamose, woląc nie wdawać się w szczegóły dotyczące jego relacji z kobietą.

– Przy okazji Ur-Atum prosił, bym przekazał ci, książę, że od jutra rozpoczynasz naukę kontrolowania swojego daru – rzekł Qeb.

Kamose z całych sił starał się zachować kamienną twarz i się nie uśmiechnąć. Mógłby założyć się o wszystko, że przywódca rebeliantów o nic nie prosił, a kazał jedynie przekazać rozkaz, który miał być bez sprzeciwu spełniony.

– Cieszę się – przyznał szczerze Kamose, zastanawiając się, czy uda mu się zapanować nad swoimi magicznymi zdolnościami. Co więcej teraz będzie miał sensowną wymówkę, by spędzać mniej czasu z Khepri. – Kto będzie moim nauczycielem?

– Ja, książę – powiedział Qeb.

– To świetnie – stwierdził Kamose, chociaż w duchu nie do końca się z tym zgadzał. Nie znał Qeba, przez co obawiał się, że nie będzie mógł zapytać mężczyznę o wszystko. – Przynajmniej w końcu ktoś mi wyjaśni, jak korzystać z daru. Może przyda mi się to też przy odczytywaniu pisma bogów – zadumał, mimowolnie znów rozmyślając o marnowanym przez lata papierze.

Westchnął w duchu, uświadamiając sobie, że w pałacu faraona byłoby mu o wiele łatwiej znaleźć alternatywę. Bez wyjaśnień otrzymałby chociażby farby, którymi malowano na ścianach. Zawsze mógłbym użyć krwi, ale nie wyszłoby mi to na zdrowie, zadumał. A może codziennie prosić innego rebelianta o oddanie krwi? Nie, nie zgodziliby się, a znając moje szczęście, któryś podciąłby sobie żyły i wykrwawił się na śmierć.

– Nikt nie zrobił tego do tej pory, książę? – wyrwał go z zadumy zdziwiony głos Qeba. – Wszystko opiera się na wierze. Modlisz się do bogów, by zesłali dar w momencie, w którym chcesz go użyć. Jeżeli twoja prośba jest szczera i gorliwa, zostaniesz wysłuchany. Gdy się wahasz lub twoje myśli zajmuje coś innego, nic się nie wydarzy lub moc wymknie się spod kontroli, przeważnie czyniąc szkody – zakończył, znacząco spoglądając na Pepiego.

– To nie była moja wina! – zaprotestował oburzony chłopak.

Kamose jęknął w duchu, powstrzymując się przed przeklinaniem egipskich bogów na głos. Dlaczego wszystko musiało się z nimi wiązać?! Oni nie istnieli i nie mogli zsyłać ludziom magicznych umiejętności, bo wtedy posiadaliby je tylko kapłani, nie przypadkowi Egipcjanie. Podczas walki z tangiem nawet na ułamek sekundy nie pomyślał o modlitwie, przejmując się tylko i wyłącznie przedwczesną śmiercią Echnatona i wynikającymi z tego konsekwencjami historycznymi.

– A gdyby okazało się, że dar posiada ktoś niewierzący? – zaryzykował zapytać Kamose. Przecież w ciągu wieków musiał istnieć ktoś taki!

– To niemożliwe, książę – obstawiał dalej przy swoim Qeb. – Jak można nie wierzyć w bogów, którzy obdarzają ten świat tyloma łaskami? Przecież sam faraon jest wcieleniem Horusa. To co mówisz wręcz nie mieści mi się w głowie.

– Tak się tylko w teorii zastanawiałem. Zresztą, nieważne – dodał pospiesznie Kamose, rozumiejąc, że drążenie tego tematu donikąd go nie zaprowadzi. I tak powiedział już za dużo. – Pójdę się przejść, może wymyślę, czym jeszcze można pisać.

Pospiesznie wstał i wyszedł z domu, by nie wdawać się w dalsze dyskusje z Qebem. Wiele by dał, aby porozmawiać z Esmillą, lecz nie wiedział, gdzie jej szukać. Być może wyjechała już z obozu, by wykonać jakąś inną misję dla rebeliantów. Postanowił, że przy najbliższej okazji zapyta o to Pepiego, a także dowie się od chłopaka, co on tak naprawdę myślał o darach bogów.

~ * ~

Kolejnych dni Kamose nigdy dobrze nie wspominał. Treningi wcale nie były tak przyjemne jak sobie to wyobrażał. Qeb cały czas powtarzał, że powinien bardziej skupić się na modlitwie, powierzyć swą duszę bogu, by dostąpić jego łaski. Książę słuchał cierpliwie, ale nigdy nie stosował się do tych poleceń. Co prawda gorliwie zapewniał nauczyciela, że to robi, ale na szczęście w głowie nikt mu nie siedział i nie znał prawdy.

Kilka razy spróbował też odtworzyć w myślach sytuację na pustyni. Całą siłą woli skupiał się na tym, że chce, by Echnaton zasiadł na tronie faraona i by historia potoczyła się normalnym torem. To też nic nie dało, co tylko zniechęciło Kamose.

Ur-Atumowi także nie podobał się brak postępów w kontrolowaniu daru. Uważał, że człowiek, który samodzielnie pokonał tanga, powinien bardo szybko się uczyć. Za każdym razem, gdy Kamose widział przywódcę rebeliantów, miał ochotę uderzyć go w twarz, ale powstrzymywał się, wiedząc, że to tylko pogorszyłoby jego sytuację.

Niestety, w odczytywaniu pisma bogów też nie poczynił większych postępów. Nie potrafił znaleźć niczego, co zastąpiłoby długopis i papier. Zdawał sobie sprawę, że niektóre słowa się zmieniały, ale nadal nie na tyle, by odczytał chociaż jeden papirus.

Zmęczony po kolejnym dniu spędzonym na bezsensownych, nie dających żadnych efektów czynnościach, Kamose usiadł nad wodą. Robiło się coraz chłodniej, ale liczył, że dzięki temu uda mu się na trzeźwo przeanalizować wszystkie fakty na temat darów i pisma bogów oraz wyciągnąć sensowne wnioski, by w końcu ruszyć naprzód.

W myślach książę ciągle powracał do pomysłu z krwią. Wydawało mu się, że nic by się nie stało, gdyby użył jej jeden raz i przepisał tekst z jednego z papirusów. Odczytanie jednego byłoby wielkim sukcesem. Może wtedy Ur-Atum postarałby się o jakąś farbę.

– Tęsknisz za pałacem i niewolnikami? – usłyszał znajomy głos.

Po chwili usiadła obok niego Nefretete. Kamose nie spodziewał się, że kobieta zechce z nim jeszcze kiedykolwiek dobrowolnie porozmawiać. Przypuszczał, że ich drogi już na zawsze się rozeszły.

– Myślałem o czymś innym. Zresztą tutaj czuję się lepiej niż w pałacu – wyznał zgodnie z prawdą.

W obozie rebeliantów przeważnie panował spokój, do którego Kamose bardzo szybko się przyzwyczaił. Jego zdaniem w pałacu faraona czy nawet w całych Tebach mieszkało za dużo dzieci, które tylko hałasowały i wbiegały pod nogi. Nawet liczba zwierząt musiała zostać ograniczona przez wzgląd na miejsce ulokowania oazy.

– Niewiarygodne, nigdy nie pomyślałaby, że usłyszę coś takiego od księcia, któremu usługiwano przez całe życie. Szczególnie że teraz musisz koło siebie wszystko robić sam – stwierdziła, ale po tonie głosu Nefretete zorientował się, że mu nie wierzyła. Kamose ani trochę się tym nie przejął, co więcej nie miał zamiaru tłumaczyć kobiecie, że z jego książęcej osobowości niemal nic już nie zostało, a to drugie ja przez całe życie nie miało ani służących, ani tym bardziej niewolników.

– Brakuje mi tylko rozmów z Echnatonem, czasem mimowolnie potrafił naprowadzić mnie na rozwiązania niektórych problemów. I nie traktował jak dziwaka, gdy mówiłem o swoich poglądach, których nie zaakceptowaliby inni.

– Myślisz, że pomógłby ci odczytać pismo bogów? – zapytała sceptycznie Nefretete.

– Nie, sądzę, że pomógłby mi w aktywowaniu mojego daru – powiedział Kamose, wierząc, że to prawda. – Jak ty wyjaśniłabyś mi korzystanie z daru?

– Modlisz się i… Dlaczego przewracasz oczami?! – przerwała oburzona. – Qeb powiedział mi o twoich dziwnych pytaniach, kwestionujących istnienie bogów. Może tak naprawdę chcesz zburzyć świątynie i zniszczyć Egipt! – zezłościła się, a Kamose miał wrażenie, że wróciła ta dawna, nie znosząca go, nie ufająca mu i kwestionująca każde słowo Nefretete.

– Ja?! Oczywiście, że nie. – To Echnaton, dokończył w myślach. Jakimś cudem twój przyszły mąż.

– I tak ci do końca nie wierzę.

– Jakoś mnie to wcale nie dziwi. Mam jeszcze coś do zrobienia, więc nie będę cię dłużej zamęczał moim towarzystwem.

Wstał i ruszył w stronę domu. Był zły na Nefretete, że rozpoczęła tę bezsensowną rozmowę, która i tak do niczego nie doprowadziła. Kamose powoli zaczynał wątpić, czy wśród rebeliantów był ktoś, kto potrafiłby wytłumaczyć mu, jak działają dary, a to wcale dobrze nie wróżyło jego przyszłości.

Dziś było już za ciemno, dlatego postanowił, iż z samego rana przepisze krwią jeden z papirusów. A potem porozmawia z Pepim na temat jego poglądów i jeśli będzie musiał, zmusi go do pomocy w odnalezieniu Esmilli.

~ * ~

Już myślałam, że dzisiaj mi się nie uda i będę musiała opublikować rozdział w piątek. Ale jest zgodnie z planem, co mnie cieszy.

Niestety, nie wiem, kiedy pojawi się kolejny. Za dwa albo trzy tygodnie, góra miesiąc, ale nie sądzę, bym tak długo zwlekała. Przede wszystkim muszę zająć się napisaniem pracy magisterskiej, więc blogowanie odchodzi na dalszy plan.