Rozdział 15: Kolejne wątpliwości

Wielkie rzeczy to czasem drobiazgi, które zostały zauważone.

Markus Zusak – Posłaniec

O świcie rebelianci ruszyli w dalszą drogę, gnając jak najszybciej do celu podróży. Kamose jednak stracił całkowite zainteresowanie tym, co działo się wokół niego. Nie obchodziło go ani w jakim kierunku jadą, ani co mijają po drodze. W innych okolicznościach zainteresowałby się krajobrazami Egiptu, które widziałby po raz pierwszy i prawdopodobnie jedyny w życiu. Ignorował towarzyszy i cieszył się, że oni ze swej strony odwzajemniali się tym samym. Nie uszło uwadze księcia, że raz na jakiś czas Esmilla i Pepi przyglądali mu się badawczo. Parł do przodu tylko dlatego, że nic innego nie mógł zrobić.

Nie przestawał myśleć o tym, czego dowiedział się w nocy od chłopca. Czy morderstwo dokonane przez jego drugie ja zaliczało się także jako jego czyn, mimo iż nic nie pamiętał, nie było go tu wtedy i dowiedział się o całym zajściu kilka lat później? Ten czyn będzie go prześladował, Nefretete zapewne nigdy mu nie wybaczy, ale zdanie kobiety niewiele go interesowało. Przede wszystkim chciał mieć czyste sumienie, żyć ze świadomością, że nie przypiszą mu tego grzechu.

Rozmyślając nad różnicami dwóch Kamose, doszedł do wniosku, że istniało ich więcej. Powinien zdać sobie z tego sprawę wcześniej, lecz był zbyt zajęty innymi sprawami, by zaprzątać głowę kolejnymi problemami. Cieszył się, że w każdej chwili mógł pójść do Echnaton i porozmawiać z bratem, który czasem przypominał mu Jonny’ego Havilanda. Tak zafascynował go przyszły faraon, że w ogóle nie zwrócił uwagi na to, iż starożytny Kamose nigdy tego nie robił, uznając go za słabowitego i chorowitego. Tamto ja wolało przebywać w towarzystwie Totmesa, tak samo jak uważało Iset za swoją kochaną, maleńką, najwspanialszą siostrzyczkę. Natomiast jego współczesne ja starało się unikać dziewczynki, nie przepadając za kontaktami z dziećmi. Lepiej dogadywał się z Sitamon, wolał iść z nią na jakieś przyjęcie, czy po prostu pospacerować po ogrodach, niż słuchać narzekań młodszej z sióstr.

Kamose zastanawiał się, czy gdyby wcześniej zdał sobie sprawę z tych różnic, to postąpiłby inaczej. Czy cokolwiek by to zmieniło? I tak nie cofnąłby czasu i nie naprawił błędów starożytnego ja. Mógł tylko liczyć na to, że nie było ich nie wiadomo jak dużo i największą zbrodnię stanowiło to jedno jedyne morderstwo.

Nefretete zarządziła postój przed zmierzchem, oznajmiając, że do celu pierwszego etapu podróży woli dotrzeć za dnia, nie w nocy. Teraz odpoczną, by nabrać sił, i ruszą dalej wraz z pierwszymi promieniami słońca. Rozdała każdemu racje żywnościowe, po czym położyła się, oznajmiając, że gdy oni będą jeść, ona trochę się prześpi.

Kamose oddalił się o kilka kroków od reszty, woląc samotność. Żując chleb, obserwował, jak Esmilla i Pepi zajmują się końmi. Po dłuższej chwili kobieta zostawiła zwierzęta pod opieką chłopaka, a sama podeszła do księcia i usiadła obok, wyciągając przed siebie nogi.

– Coś cię martwi – bardziej oznajmiła niż spytała, nie spuszczając z mężczyzny badawczego spojrzenia.

Kamose milczał, nie wiedząc, co miałby odpowiedzieć.  Esmilla czekała cierpliwie, nie poganiając go, by wyznał wszystko dobrowolnie. Nie mógł jej jednak powiedzieć prawdy, nie zrozumiałaby.

– Od dwóch miesięcy jestem innym człowiekiem – powiedział po chwili. – I nie pamiętam tego, co działo się wcześniej. Wszystko jest ulotne niczym sen. Gdy bardzo się skupię, mogę dostrzec zasnute mgłą zarysy wydarzeń z przeszłości, ale one uciekają szybciej, niż się pojawią.

– Wiem. Podsłuchałam rozmowę twoich braci, Totmes uważał, że całkiem poprzestawiało ci się w głowie, Echnaton natomiast sądził, że to jakiś znak od Atona, martwił się z powodu tych zmian, jednak nie sądził, by były złe. A potem pokonałeś tanga i nie miałam już wątpliwości, że ciebie szukałam, chociaż w pierwszym momencie to wszystko wymyka się zdrowemu rozsądkowi. Zastanawiam się, czy Antef chociaż w połowie domyślał się prawdy – zadumała Esmilla, a Kamose rad był ze zmiany tematu, chociaż nie lubił rozmawiać o najwyższym kapłanie, bo czuł się nieswojo. Nie wiedział jednak, dlaczego tak się działo.

– Rebelianci wiedzieli, że ktoś… – cofnie się z dwudziestego pierwszego wieku do starożytności – że coś takiego się zdarzy, że wśród synów faraona znajduje się czaro… ktoś z darem – zakończył po chwili wahania. Liczył na to, że kobieta nie zwróciła zbytniej uwagi na przejęzyczenia.

– Nie sądzisz, że o tym powinni mu powiedzieć Khepri i Ur-Atum?! – zawołała Nefretete.

Kamose omal nie podskoczył w miejscu na dźwięk głosu przywódczyni. Sądził, że smacznie spała, a nie podsłuchiwała rozmowy innych. Miał jej to za złe, gdyż w końcu istniała możliwość, aby dowiedział się więcej o tym, co działo się w tym dziwnym starożytnym Egipcie oraz o roli, jaką przypisywali mu rebelianci.

– A ty, Pepi, nie podsłuchuj! – krzyknęła w stronę chłopca bezczynnie siedzącego na ziemi. – I nawet się nie tłumacz! – dodała, gdy otwierał usta.

– Dlatego nie widzę problemu, by powiedzieć mu już teraz, skoro i tak prędzej czy później się dowie – trzymała przy swoim Esmilla.

– Mieliśmy dostarczyć go bezpiecznie do bazy, nie wyjawiać wszystkie nasze sekrety. Dowie się, gdy Ur-Atum uzna, że to rzeczywiście on. Gdybyś zapomniała, to ja tu dowodzę i zabraniam ci mówienia czegokolwiek związanego z naszą sprawą, bo nie wierzę, że to o nim mówiła Khepri – zakończyła ostro, spoglądając przy tym z nienawiścią na Kamose.

– Z takim podejściem nigdy nie uwierzysz – wtrącił się mężczyzna, mając dość tego, że kobiety mówiły o nim, jakby go tu wcale nie było. – Po co w ogóle mnie zabieraliście, skoro macie wątpliwości?!

Pepi parsknął cicho, jednak nie na tyle, by nikt go nie usłyszał. Nefretete spiorunowała chłopca wzrokiem, ale tym razem nie wywołało to pożądanego efektu.

– No co? – Wzruszył ramionami. – Sam zadałbym takie pytanie, gdybym był na jego miejscu. I wierzę, że to o tobie, Kamose, mówiła Khepri. Obie zaprzątacie sobie głowy głupotami i nie widzicie, że jest on dużo lepszy od Falan.

– Skąd ci to przyszło do głowy, Pepi? – spytała Nefretete, jednak ton jej głosu świadczył o tym, że odpowiedź była jej zupełnie obojętna.

– Bo Kamose opowiedział mi o podniebnych rydwanach, które nie będą same latać w przestworzach – powiedział z entuzjazmem chłopak, a oczy błyszczały mu z ekscytacji. – Gdybyście chciały posłuchać, mogłybyście dowiedzieć się o wielu fascynujących rzeczach, których my nigdy nie zobaczymy. Chyba… – mruknął, przez chwilę spoglądając na Esmillę, lecz szybko spuścił wzrok na własne kolana.

– Podniebne rydwany to ostatnia rzecz, w którą bym uwierzyła – oznajmiła ostro Nefretete. – A jeśli już musisz wiedzieć – zwróciła się do Kamose – to gdyby chodziło jedynie o to, że posiadasz dar do walki, to puścilibyśmy cię do Amurru, byś nie plątał nam się pod nogami i był z dala od Antefa. Ale sam wyznałeś Esmilli, że ponoć potrafisz odczytać pismo bogów, a takiego talentu nie można puścić samopas, szczególnie że Khepri tego nie potrafi. Jeżeli chcesz, bym uznała cię za widzącego, musiałbyś podzielić się z nimi bliższą przyszłością, nie czymś, co brzmi jak bajki wyssane z palca.

– Nie jestem encyklo… wyrocznią, nie wiem wszystkiego – mruknął pod nosem Kamose. Przestało mu zależeć na tym, by Nefretete mu uwierzyła. Ważniejsze było przekonanie tych, którzy jej wydawali rozkazy.

– To dlaczego ocaliłeś Echnatona? I nie pleć mi tu bzdur o braterskiej miłości – zastrzegła pospiesznie.

– To nie jest dobry pomysł, by pytać o coś takiego – wtrąciła ostrożnie Esmilla. – Khepri mówiła, że duchy pokazują wybory, nie pewną przyszłość.

Kamose starał się gorączkowo myśleć nad odpowiedzią. Czy oprócz przejęcia tronu faraona istniało coś na tyle ważnego w życiu Echnatona, o czym mógłby powiedzieć Nefretete, nie narażając przyszłości Egiptu i świata? Nagle uświadomił sobie, z czego tak naprawdę zasłynął jego starszy brat – z reformy religijnej. Wcześniej jakoś szczególnie się tym nie przejmował, dopiero teraz uświadomił sobie swój błąd.

Zgodnie ze źródłami historycznymi Echnaton miał wprowadzić w całym Egipcie wiarę tylko w jednego boga – Atona. W konsekwencji zburzył świątynie pozostałych bóstw, a także starał się wymazać ich istnienie z przeszłości, zniszczył pomniki oraz teksty, tabliczki czy teksty, w których pojawiały się wzmianki o nich. Teraz jednak pojawiał się istotny problem. Jakim cudem przyszły faraon może dokonać czegoś takiego, skoro kapłani posiadają nadprzyrodzone moce? Wynik pojedynku magów i wojowników nie pozostawiał żadnych wątpliwości.

– Echnaton też posiada dar? – zapytał, nie zawracając już sobie głowy odpowiedzią na pytanie Nefretete.

– Skąd to przypuszczenie? – zainteresowała się przywódczyni. W ciągu kilku sekund na jej twarzy pojawiło się kilka sprzecznych emocji i Kamose nie wiedział, co myśleć o tym wszystkim. Nefretete przeniosła wzrok na Esmillę, czekając, aż ona rozwieje wątpliwości.

– Przyglądałam się wszystkim synom Amenhotepa III, ale dwa miesiące to nie jest długi okres czasu, by rozpracować każdego z nich.

– Przez pierwszy miesiąc było nas tylko dwoje – wtrącił Kamose, zanim zdołał ugryźć się w język.

– Ech… – westchnęła zrezygnowana Esmilla. – Niestety, Khepri nie potrafiła ograniczyć się jedynie do dzieci Teje. Mówimy tu o wszystkich synach faraona, a to już nie było tak proste, głównie dlatego wtedy nie przyszłam – wyjaśniła, unosząc w górę kącik ust, jednak ukradkiem zerknęła na Nefretete, jakby w ten sposób chciała jej coś przekazać.

Kamose nie potrafił rozszyfrować zachowania kobiet. Czyżby w tym wszystkim ukryte było drugie dno? Może Esmilla wiedziała znacznie więcej, ale nie chciała, by on się dowiedział? Tylko jedna rzecz mu nie pasowała, gdyby Echnaton znaczył coś więcej dla rebeliantów, to Nefretete nie groziłaby mu śmiercią.

– Najwyższy czas kłaść się spać – zakomunikowała przywódczyni. – Jutro czeka nas ciężki dzień, bo oddajemy konie i idziemy dalej pieszo. Ja obejmę pierwszą wartę.

Pozostali uczynili, jak powiedziała, lecz Kamose i Pepi zrobili to niezbyt chętnie. Chłopak mruknął coś na temat tego, że w ogóle nie chce mu się jeszcze spać i z chęcią sam czuwałby jako pierwszy, by nie budzono go w środku nocy, gdy naprawdę czuł się zmęczony, a po warcie nie potrafił zasnąć po raz drugi. Nefretete jednak całkiem go zignorowała.

Kamose żałował, że nie dowiedział się więcej, ale nie widział sensu, by nalegać na dalsze wyjaśnienia. Mógł poczekać do spotkania z Ur-Atumem, skoro Nefretete wolała trzymać język za zębami, a Esmilla wykonywała jej polecenia.

Starał się jakoś wygodnie położyć, ale nierówny teren całkiem to uniemożliwiał. Na dodatek tak jak Pepi nie czuł się jeszcze senny. W głębi ducha liczył, iż Nefretete szybko odda wartę komuś innemu, chociażby drugiej kobiecie, z którą Kamose z chęcią porozmawiałby w cztery oczy.

Nie potrafił powiedzieć, jak długo leżał, nie mogąc zasnąć. Słońce zniknęło za horyzontem i wokół zapanowały nieprzeniknione ciemności. Dzisiejszej nocy niebo zakryła gruba zasłona czarnych chmur, przez które nie prześwitywał ani księżyc, ani gwiazdy. Kamose wiele oddałby za głupią zapalniczkę, byleby tylko dostrzec, co znajdowało się wokół, źle się czuł z perspektywą, że w każdej chwili coś mogło go zaskoczyć.

Chciał się przewrócić na drugi bok z nadzieją, że wtedy będzie mu wygodniej, ale coś usłyszał. Zamarł bez ruchu, bojąc się chociażby głośniej oddychać. Sądząc po odgłosach, ktoś wstał i przez chwilę spacerował po obozie. Czyżby zmiana warty?, pomyślał, gdy ponownie nastała cisza.

– Co myślisz o tym wszystkim? – odezwała się nagle Nefretete. – Żyjesz dłużej niż ktokolwiek z nas, może coś podobnego już się zdarzyło. Nie słyszałaś o takim przypadku?

– Za mojego życia nigdy nic podobnego się nie zdarzyło, to pierwszy raz – powiedziała Esmilla. – I coś mi się zdaje, że jedyny. Znak, o którym Falan wiedziała już kilkadziesiąt lat temu, a Khepri od kilku miesięcy – prychnęła z pogardą.

– To coś zmienia, skoro mamy księcia? Nieważne, ile wie Antef, z nami Kamose jest bezpieczny, chyba że spadnie z konia i skręci kark – dodała, a po sposobie, w jaki to powiedziała, mężczyzna wywnioskował, że cieszyła ją ta perspektywa.

– Nie chodzi o niego, to wszystko działo się za szybko. Przed zmianą powinnam poczekać jeszcze rok, może nawet trochę dłużej, ale Ur-Atum nalegał. Więc co miałam zrobić? Boję się, że utraciłam część zdolności, bo nie byłam w pełni gotowa na przejście. A teraz wszystko dzieje się za szybko, by raz jeszcze się tego uczyć. To frustrujące – dodała, uderzając pięścią w ziemię. – Za pierwszym razem straciłam dar walki, niby najpospolitsza ze zdolności, ale jakimś cudem przywiązana jest do ciała, nie umysłu. Nie chcę teraz utracić reszty, czy w nieskończoność uczyć się tego samego.

– Mogłaś to powiedzieć.

– Sądzisz, że nie próbowałam? – prychnęła Esmilla. – Wszyscy macie takie samo zdanie o mim darze, patrzycie na mnie z pogardą, nie potrafiąc go zrozumieć, ale gdy dochodzi co do czego, polegacie na wiedzy, którą zdobywałam przez lata. A w kryzysowych sytuacjach wręcz błagacie, bym to zdobiła, bo jestem potrzebna.

– Nie chciałam, by tak to zabrzmiało. Ale… Zabijasz je.

– Jak widać takiej ofiary życzy sobie Anat w zamian za ten dar. Też zabiłaś wojowników faraona i ani trochę nie przejęłaś się tym, że mogli mieć rodziny czy zrobić w życiu coś dobrego. Nie wspomnę już o delegatach z Amurru, których śmierć może doprowadzić do wojny, jeśli ich władca uzna, że to Amenhotep III za tym stoi. Mam dość tej rozmowy, jeśli dalej chcesz mówić o mnie.

– Ty zaczęłaś – mruknęła Nefretete. – Chciałam zapytać o Echnatona. Semenenre nie poznałby obdarzonego, gdyby stanął przed nim, demonstrując swe umiejętności. Zresztą z przekazywaniem informacji też u niego kiepsko. O swoim mistycznym Ellesharze gadał jak najęty, ale o tym, co zrobił Antef dwadzieścia trzy lata temu, dowiedzieliśmy się niedawno.

– Szczerze to nie sądzę, by Echanton posiadał jakikolwiek dar. Wiem, że Semenenre mógł wszystko pokręcić, ale Khepri wyraźnie mówiła, że szukamy jednej osoby. I nie wyobrażam sobie, by nagle tyle dzieci faraona było jak my. Za drugim razem Antef by zareagował i upozorował wypadek. Cały pałac roi się od jego szpiegów, a on sam jest tam honorowym gościem.

– Więc dlaczego Kamose tak go bronił, dlaczego Echnaton skłamał po walce z tangiem? – nalegała Nefretete.

– Myślę, że Kamose wie coś ważnego na temat brata, chociaż niekoniecznie musi mieć to związek z darem Echnatona. Jeśli naprawdę jest potężniejszym widzącym od Falan, to może znać jego przyszłość. Na drugie pytanie, niestety, nie znam odpowiedzi. Miałam za mało czasu, by to rozgryźć. Idź spać, ja obejmę drugą wartę, przynajmniej Pepi będzie mi coś dłużny.

Żadna z kobiet nie powiedziała już nic więcej. Po chwili Kamose usłyszał, jak Nefretete oddala się od Esmilli i kładzie na ziemi. W myślach policzył do sześćdziesięciu, po czym obrócił się na drugi bok. Zdusił westchnienie ulgi, ponieważ zdążył już poważnie ścierpnąć.

Jakiś czas leżał, wpatrując się w ciemność i rozmyślając nad tym, co usłyszał. Czy Echnaton rzeczywiście władał magią? Ciężko było mu w to uwierzyć, ale w tym zakręconym Egipcie wszystko stawało się prawdopodobne, nieraz doświadczył tego na własnej skórze.

Sen nadal nie chciał przyjść, więc postanowił wstać i przysiąść się do Esmilli. Miał nadzieję, że Nefretete zdąrzyła już głęboko zasnąć i nie zacznie krzyczeć, gdy usłyszy jego głos.

Niebo trochę się rozpogodziło, więc bez trudu dostrzegł zarys sylwetki kobiety. Odetchnął z ulgą, gdyż w przeciwnym wypadku musiałby błądzić w ciemnościach pozbawiony pewności, czy trafi w odpowiednie miejsce. Znając swoje szczęście, Kamose podejrzewał, że przy okazji nadepnąłby na Nefretete, ściągając na siebie jej gniew i robiąc niepotrzebne zamieszanie.

– Nie myśl, że cokolwiek ze mnie wyciągniesz – powiedziała Esmilla, gdy usiadł obok niej.

– Nawet o tym nie myślałem – skłamał Kamose, licząc, że zabrzmiało to naturalnie. – Nie mogę zasnąć, a gdybym jeszcze chwilę leżał, to bym zwariował. Jeśli przeszkadza ci, że tu siedzę, to poszukam sobie innego miejsca.

– Nie przeszkadza. – Zaśmiała się krótko.

Przysunęła się bliżej mężczyzny i oparła głowę na jego ramieniu. Kamose objął ją, ciesząc się z bliskości kobiety, automatycznie spychając wszystkie dziwne rzeczy, które mówiła o niej Nefretete, na dalszy plan.

– Opowiedziałbyś mi też o tej dalekiej przyszłości – szepnęła po chwili. – To niesprawiedliwe, że tylko Pepi ma u ciebie specjalne względy.

Kamose od razu przystał na propozycję Esmilli, postanawiając opowiedzieć jej o odkryciach i wynalazkach dwudziestego i dwudziestego pierwszego wieku. W ogóle nie wziął pod uwagę konsekwencji i tego, jak mogło to wpłynąć na przyszłość.