Rozdział 8: Deszcz

Całe życie jest zagadką […]. Od początku do końca. Nie ma sensu zastanawiać się, co to wszystko oznacza.

Graham Masterton - Śpiączka

Kamose cieszył się, że Iset pełniła rolę przewodniczki, bo nie był pewien, czy sam zdołałby dotrzeć do świątyni, nie gubiąc się po drodze co najmniej dziesięć razy. Już samo przejście przez pałac zdawało mu się niemałym wyczynem. Nie spodziewał się jednak, że prawdziwy problem napotka, gdy wyjdzie na zewnątrz.

Po wejściu na dziedziniec rozglądał się wokół, chcąc zobaczyć jak najwięcej, skrycie licząc na to, że być może dziewczynka obierze trasę przez te wspaniałe ogrody, które widział z okna swojego pokoju. Ledwo zrobił kilka kroków, gdy dostrzegł coś, co zmroziło mu krew w żyłach i sprawiło, że stanął jak wryty, niezdolny do wykonania jakiegokolwiek ruchu.

W oddali przy jednej z kolumn leżał najprawdziwszy tygrys. Wygrzewał się na słońcu, jednak oczy miał szeroko otwarte i obserwował wszystko, co działo się na dziedzińcu. Ze strachu serce coraz szybciej waliło Kamose w piersi. Mężczyzna nigdy nie uważał siebie za tchórza, ale przejście obok dzikiej, mięsożernej bestii, gdy nie oddzielały go od niej żadne solidne kraty, graniczyło z niemożliwym. Książę miał wrażenie, że zwierzę patrzyło wprost na niego i wystarczy jeden krok w przód, by rozszarpało go na oczach rodzeństwa.

– Ja… chyba podaruję sobie ten deszcz. Jeszcze przeziębienia, grypy albo zapalenia płuc dostanę – mruczał niewyraźnie pod nosem, starając się powoli wycofać.

Iset w porę wzięła sprawy w swoje ręce. Mocno chwyciła dłoń Kamose, udaremniając bratu odwrót i pociągnęła go przez dziedziniec. Mężczyzna ciągle z lękiem zerkał w stronę tygrysa, ale zwierzę ani drgnęło. Może już dostało obfite śniadanie i uznało, że nie warto, pomyślał.

– Na ostatnim polowaniu sam zabiłeś sokona, a teraz boisz się głupiego tygrysa – szydził Echnaton. Uśmiechał się przy tym ironicznie, najwyraźniej zadowolony z tego, co zobaczył.

Kamose postanowił się nim nie przejmować, miał tylko nadzieję, że przed powrotem do dwudziestego pierwszego wieku nie będzie musiał brać udział w żadnym polowaniu. Uznał, że ostatecznie zasymuluje kolejną chorobę. Wolał starcie z kapłanami niż z sokanem, czymkolwiek to było. Mógł założyć się o wszystko, że to tajemnicze coś posiadało długie, ostre pazury, wielkie kły i jadowity ogon jak u skorpiona, tyle że pięćdziesiąt razy większy. Nie rozumiał tylko, dlaczego jego starożytne ja się z tym nie zgadzało i obawiało się sług bogów.

Dalszą drogę odbyli bez problemów. Na szczęście przez cały czas Iset nie zamykała się buzia, przez to sam nie wpakował się w kolejną kłopotliwą i nieprzyjemną sytuację. Po raz kolejny uznał, że starożytny Egipt wcale mu się nie podoba. Echnaton milczał, co Kamose przyjął za dobry znak. Najwyraźniej brat już zaczął dostrzegać, że coś nie było w porządku.

Do świątyni dotarli dość szybko, mimo że droga wcale nie była taka krótka. Na placu przy budynku zebrał się już spory tłum mieszkańców, jednak wszyscy rozstąpili się, by zrobić przejście dzieciom faraona. Dzięki temu znaleźli się na samym przedzie.

– Ktoś jeszcze przyjdzie? – zapytał Kamose z ciekawością, w duchu licząc na to, że nie ujrzy faraona we własnej osobie. Nie był przygotowany na takie spotkanie i wątpił, by kiedykolwiek miało się to zmienić. Nie mógł go jednak unikać przez całe życie.

– Ojciec i matka zostali w pałacu, stamtąd będą obserwować. W końcu deszczu nie przegapią, a najwyższy kapłan nie nalegał na obecność faraona – odpowiedział zgryźliwie Echnaton. – Dary zostały złożone, więc nic więcej się nie liczy.

– A co mieliby zrobić? – kontynuował temat zaciekawiony Kamose.

– Być tutaj! – zawołał, podnosząc głos. Po chwili jakby zorientował się, że niepotrzebnie się uniósł, ponieważ kontynuował już spokojniej: – Cała rodzina powinna tu przyjść, skoro ojciec przyczynił się do tego… przedstawienia. Totmes dopiero za kilka dni wróci z Memfis.

– A Sitamon wolała spotkać się z przyjaciółkami – dorzuciła Iset, zadowolona, że może pokazać, że w kolejnej rzeczy była lepsza od siostry.

– Jest najwyższym kapłanem Ptaha, ma też inne obowiązki – próbował bronić najstarszego brata Kamose, chociaż sam nie wiedział, dlaczego to zrobił.

– Kim jest?! – zawołali jednocześnie Iset i Echnaton.

– A nie jest? – szepnął niewyraźnie Kamose. Mógł założyć się o wszystko, że dobrze zapamiętał informacje przeczytane w książce. A może przekręciłem imię tego boga? – Faraon jest najwyższym kapłanem w państwie, więc…

– Na pewno dobrze się czujesz? – zapytał z troską Echnaton. W tym czasie Iset rozglądała się wokół z trwogą, bojąc się, że ktokolwiek mógł podsłuchać tę rozmowę. – Chyba nie powinieneś tak szybko wychodzić z łóżka.

– Nie rozumiem… – stwierdził Kamose, spoglądając to na brata, to na siostrę. Mógł pomylić imię boga, ale o faraonach uczył się, lub będzie się uczył, już w szkole podstawowej. Dlatego nie rozumiał, o co chodziło rodzeństwu.

Echanton i Iset wymienili porozumiewawcze spojrzenia, a Kamose czuł, że wpakował się w kolejne bagno. Nie wiedział tylko, kiedy to nastąpiło.

– Żaden faraon nigdy nie pełnił funkcji najwyższego kapłana, jest absolutnym władcą Egiptu i ponoć wcieleniem Horusa.

– Echantonie! – krzyknęła wstrząśnięta Iset. – Stoisz pod świątynią i bluźnisz.

– Nie wierzę w Horusa, przywyknij w końcu – skarcił siostrę. – To samo tyczy się dzieci faraona. Nikt nigdy nie pełnił funkcji kapłana – zwrócił się ponownie do Kamose. – Oni sami wybierają tych, którzy według nich – dodał, nie przejmując się szokiem malującym się na twarzy Iset – są odpowiedni. Ale nikt nie wie, czym się kierują, dokonując selekcji.

Kamose słuchał uważnie słów brata, by nic nie umknęło jego uwadze, ale zarazem miał wrażenie, jakby to wszystko ledwo do niego docierało. Przecież tak nie było! Doskonale pamiętał, czego uczył się o starożytnym Egipcie w szkole i na studiach. A to w niczym nie pokrywało się z tym, co właśnie powiedział mu Echnaton. Jeszcze kilka minut temu uwierzyłby, że przez przypadek przeoczono lub na przestrzeni lat łupieżcy grobowców zniszczyli informacje o trzecim synu Amenhotepa III, ale teraz wszystko się zmieniło.

Nie dość, że jakimś cudem znalazł się w przeszłości, to okazało się, że diametralnie różniła się od tego, co o niej wiedział. Czyżby wynikało to z błędu historyków, którego nikt nie wykrył i nie poprawił? A może jak w książkach science-fiction trafił do jakiejś zwariowanej alternatywnej przeszłości? Tym bardziej chciał znaleźć drogę powrotną do swoich czasów. O ile nie przeniesie się do przyszłości tego dziwnego Egiptu i nie okaże się, że utknął na zawsze. Nigdy nie wróci do domu.

– Zaczynam się o ciebie martwić, Kamose – powiedział Echnaton. – Możemy wracać do pałacu, nie przejmuj się Iset, zrozumie. – Jakby na potwierdzenie jego słów dziewczynka złapała brata za rękę i mocno ścisnęła. Nie zaprotestowała nawet, że mówił o niej, jakby w ogóle jej z nimi nie było. – Położysz się, odpoczniesz.

Kamose kusiła ta propozycja. Pod świątynię Amona-Re przyszedł tylko po to, by na własne oczy ujrzeć klęskę kapłanów, ponieważ wiedział, że nie było szans, aby spadł deszcz. Na pewno jeszcze nie teraz. Już chciał wrócić do pałacu, gdy coś go powstrzymało. Nagle poczuł, że musi tu zostać i zobaczyć to, co się niebawem wydarzy.

– Już mi lepiej – skłamał, zdając sobie sprawę, że brat doskonale o tym wiedział. – Chyba niepotrzebnie wziąłem rano drugą porcję napoju Semenenre. Mam wrażenie, że przez to poczułem się gorzej – dodał ciekawy reakcji Echnatona.

Brat jedynie skinął głową, nic nie powiedział. Albo mu nie uwierzył, albo wolał nie dzielić się swoimi przypuszczeniami z rodzeństwem. Na twarzy mężczyzny zagościła powaga, przez co Kamose zyskał pewność, że coś tu rzeczywiście się działo. Kapłani byli w coś zamieszani. Ewentualnie Echnaton akceptował jedynie wyznawców Atona, przedstawicieli pozostałych bogów traktując jak szarlatanów i bluźnierców.

Nie czekali długo, gdy na dachu świątyni pojawił się mężczyzna w białych szatach. Z tej odległości Kamose nie był w stanie dokładnie mu się przyjrzeć, jednak domyślał się, że to najwyższy kapłan w świątyni Amona-Re. Antef, podpowiedziało jego starożytne ja.

– Zaraz zacznie się przedstawienie – prychnął z ironią Echnaton. Mówił tak cicho, żeby poza Kamose nikt go nie usłyszał, szczególnie że zebrani wokół mieszkańcy Teb zamilkli, z nabożną czcią wpatrując się w najwyższego kapłana.

– Cicho – skarciła brata szeptem Iset, która doskonale słyszała, co rzekł wcześniej. – To wielkie wydarzenie i ja w przeciwieństwie do ciebie nie chcę niczego przegapić.

– Deszcz i tak kiedyś by spadł. Sam z siebie, bez wzbogacania świątyń kosztem mieszkańców i rodziny królewskiej – nie dawał za wygraną Echnaton.

Kamose musiał przyznać, że postawa brata bardzo mu imponowała. Podchodził do wszystkiego z wręcz niespotykanym w tych czasach rozsądkiem. Żałował, że książę, gdy zostanie faraonem, o ile to w ogóle nastąpi w tym dziwnym świecie, skupi się przede wszystkim na reformie religijnej i obaleniu całego panteonu bogów. Może gdyby poświęcił energię i rozum, próbując zmienić państwo na lepsze, historia wyglądałaby zupełnie inaczej. Może Cesarstwo Rzymskie nigdy nie podbiłoby Egiptu?

Kamose kusiło, by porozmawiać na ten temat z Echnatonem i spróbować nakłonić go do zmiany poglądów, oczywiście bez zdradzania, że wie, co wydarzy się w ciągu kolejnych tysiącleci i jak zmieni się świat na przestrzeni dziejów. Tylko czy miał do tego prawo? Czy mógł na nowo napisać historię? Może i były to dobre intencje, jednak nie wiedział, czy konsekwencje takich działań nie przyniosłyby czegoś gorszego.

– Jak możesz? Ofiary są dla bogów – wyrwał go z zadumy głos Iset.

– Tak, przybierają ludzkie postacie i schodzą po nie na ziemię – zadrwił Echnaton.

Dziewczynka nie chciała pozostać dłużna, ale gdy otwierała usta, najwyższy kapłan podszedł na skraj dachu i rozpostarł szeroko ramiona. Kamose musiał przyznać, że robił wrażenie, szczególnie że Antef nie był garbiącym się i ledwo stojącym na nogach staruszkiem, a mężczyzną w kwiecie wieku. Książę nie dziwił się, że Egipcjanie patrzyli na niego z podziwem i trwogą. Nawet ci, którzy ukradkiem zainteresowali się kłótnią między dziećmi faraona, teraz z podziwem spoglądali w górę.

– Mieszkańcy Teb! – zawołał donośnym głosem. – Bogowie wysłuchali prośby naszego wielkiego faraona, Amenhotepa III. Sam Amon-Re udzielił mi mocy, abym w jego imieniu mógł sprowadzić deszcz na trawiony suszą kraj.

Kamose spodziewał się wiwatów i oklasków, jakimi w dwudziestym pierwszym wieku nagradzano mówcę, ale nic takiego nie nastąpiło. Egipcjanie milczeli, czekając na to, co miało się wydarzyć. Antefa musiało to zadowolić, gdyż lekko, niemal niezauważalnie skinął głową.

– Za chwilę będziecie świadkami cudu! – krzyknął najwyższy kapłan.

Kamose jeszcze raz spojrzał w niebo, ale nic się nie zmieniło. Było błękitne, ani jednej, choćby najmniejszej chmurki. O ile deszcz nie padał ze słońca, nie istniała szansa, aby słowa Antefa miały się spełnić. Mężczyźnie wydawało się to dziwne, uczył się, że takie cuda działy się jedynie wtedy, gdy kapłani upewnili się, że deszcz rzeczywiście się pojawi. W końcu sekret tkwił w meteorologii, nie magii.

Antef uniósł ręce do góry. Początkowo nic się nie działo. Kamose już chciał to skomentować, ale wtedy poczuł, jak na nos spadła mu kropla wody. Za nią pojawiła się kolejna i kolejna. Ostatecznie z błękitnego, bezchmurnego nieba zaczął padać najprawdziwszy deszcz. Książę stał jak sparaliżowany, nie potrafiąc zrozumieć wydarzenia, którego właśnie został świadkiem. To nie mieściło mu się w głowie. Było niemożliwe.

Nagle nieboskłon przecięła przeraźliwie jasna błyskawica, ale nie rozległ się zawsze towarzyszący światłu huk. Kamose zdawało się, że znajdował się w transie, ewentualnie w jakimś dziwnym śnie. Na wpół przytomnie rozejrzał się dookoła, stwierdzając, że część mieszkańców Teb z przerażenia wpadła w panikę, inni padli na kolana i głośno się modlili, wysławiając wielkość Amona-Re oraz czasem także innych bogów. Nieliczni śmiali się i radowali, że trwająca tygodniami susza się skończyła, nie groził im już głód.

Po chwili mężczyzna uniósł głowę. Antef nie zmienił pozycji, nawet nie opuścił rąk. I wtedy Kamose zorientował się, że woda jakby omijała najwyższego kapłana. Szaty oraz włosy miał całkiem suche, podczas gdy zgromadzeni pod świątynią mieszkańcy Teb zdążyli już przemoknąć od nasilającej się z każdą chwilą ulewy.

– Na kolana i módlcie się, by bogowie nigdy więcej nie zesłali na nasz kraj kolejnej suszy czy innej klęski! – zawołał kapłan, który nagle pojawił się obok Antefa. – Składajcie dzięki, że Amon-Re zesłał życiodajną wodę i uratował Egipt!

Mieszkańcy od razu posłuchali. Okrzyki strachu czy radości natychmiast zmieniły się w głośne modły wysławiające wielkich i potężnych bogów. Iset natychmiast poszła w ślady reszty, ale Kamose nie potrafił się na to zdobyć. Został wychowany w wierze innego Kościoła i nawet zachowanie pozorów nie mogło zmusić go do tak gorliwego oddawania czci fałszywym bożkom. Żałował, że dał się namówić na przyjście tutaj i nie odszedł, gdy miał jeszcze czas.

– Już wystarczy ci tego przedstawienia, Kamose? – odezwał się Echnaton.

Książę dopiero wtedy zorientował się, że brat także stał, nie mając zamiaru spełnić żądań kapłanów. Kamose skinął głową i pozwolił, by wyprowadził go z modlącego się tłumu. Na odchodnym jeszcze raz spojrzał na dach, ale z tej odległości nie był w stanie dostrzec, jak zareagowali mężczyźni stojący na świątyni. Coś jednak podpowiadało mu, że przyjdzie mu jeszcze zapłacić za takie zachowanie.

Bracia szli w milczeniu, aż nie dotarli z powrotem do pałacu, gdzie mogli schronić się pod dachem. Przechodząc przez dziedziniec, Kamose z zadowoleniem stwierdził, że tygrys zniknął. Zapewne nie spodobał mu się deszcz, który pomoczył mu futro, i także poszukał schronienia.

– Mówiłem ci, abyś nie szedł, ale jak zawsze nie potrafiłeś odmówić Iset – odezwał się Echnaton, nie spuszczając uważnego wzroku z brata. Kamose się to nie spodobało; czuł się, jakby ktoś go prześwietlał i za chwilę miał poznać jego największą tajemnicę.

– Wiem – odpowiedział. – Nie wiem, co się ze mną dzieje.

Nie potrafił w pełni zaufać Echnatonowi, ale musiał coś powiedzieć. W końcu brat już zorientował się, że coś się zmieniło, a nikt nie dałby Kamose gwarancji, że w przyszłości nie będzie gorzej. Tak bardzo pragnął porozmawiać z jakąś bratnią duszą, która zrozumiałaby jego problem i pomogła znaleźć rozwiązanie.

Czekał, aż starszy brat coś powie, ale tamten nadal milczał, wpatrując się w cały czas padający z błękitnego nieba deszcz. Kamose zrobił to samo. Zastanawiał się, jak długo to potrwa, ale wolał nie pytać. Pomyślał o tym, że z chęcią by zapalił, jak robił to zawsze ze swoim bratem z dwudziestego pierwszego wieku, gdy rozmawiali o problemach. Potem przypomniał sobie Lucy i ostrzeżenie, którego nie posłuchał, by w konsekwencji znaleźć się w tym dziwnym świecie.

Nagle do głowy napłynęło mu inne wspomnienie, wręcz nie mógł uwierzyć, że o tym zapomniał. Elleshar żył w czasach Amenhotepa III, uratował dwór faraona i zapewnił ciągłość osiemnastej dynastii, kto wie, jak w innym wypadku potoczyłaby się historia. Tak powiedziała mu starucha i jeżeli się nie pomyliła, to miał szansę spotkać tego legendarnego wojownika. A jeśli jego berło rzeczywiście posiadało jakieś magiczne właściwości, co w obecnym położeniu nie wydawało się Kamose aż tak nieprawdopodobne jak wcześniej, to może Egipcjanin byłby w stanie pomóc mu wrócić do domu.

Nie podda się. Znajdzie Elleshara i dowie się, czy istniała jeszcze dla niego jakakolwiek nadzieja. Na szczęście był księciem, co powinno ułatwić zdobycie informacji i zaaranżowanie spotkania z wojownikiem.

 – O czym myślisz? – zapytał po chwili Echnaton.

– O przyszłości, bo już wiem, co muszę zrobić.

~ * ~

Dla zainteresowanych, sokany to zwierzęta, które sama wymyśliłam, nic takiego nie istniało. Może się jeszcze pojawią, może nie. W każdym razie w przyszłości będą jeszcze inne będące jedynie wytworem mojej wyobraźni

Co do zaległości, które nagle mi się zrobiły, bo kilka osób dodało rozdziały w tym samym czasie, to postaram się to nadrobić jak najszybciej. Wszystkiego pewnie dzisiaj nie zdążę i pojawię się jutro.