Rozdział 7: Książę, którego nie było

Grunt to teoria? Praktyka i tak cię zaskoczy.

Dora Hamisson

Kamose podarował sobie zwiedzanie pałacu i okolic, ponieważ słońce powoli znikało za horyzontem i robiło się już późno. Co prawda mógł znaleźć w pamięci obrazy tutejszego ja, ale musiałby bardzo mocno się skupić, by wydobyć z umysłu konkretne wspomnienia i obrazy księcia. Wolał zobaczyć wszystko na własne oczy i zachować w pewniejszej, współczesnej części swojej osoby. Skoro jakimś cudem został przeniesiony do starożytnego Egiptu, chciał z tego korzystać, przeżyć jak najwięcej przygód, nie siedzieć w pokoju, przez całe życie udając chorego, bojąc się stawić czoła nieznanemu.

Ze smakiem zjadł to, co przyniosły kobiety i zamierzał wcześniej położyć się spać, ponieważ organizm odczuwał zmęczenie. Jednak sen wcale nie chciał przyjść. Żałował, że nie znano tu zegarków, gdyż całkiem stracił orientację w upływie czasu. Do późnych godzin nocnych Kamose rozmyślał o pięknej niewolnicy i Semenenre. Głównie o łączących ich relacjach, ale często myśli wiodły go do zawartości flakonika. Co takiego miał spowodować jasnoniebieski płyn? Zabić? Ta opcja wydawała się mężczyźnie najsensowniejsza, gdyż dotychczas nie zrobił nic, za co kapłani chcieliby go ukarać. Przynajmniej takie było jego zdanie.

Rano książę obudził się niewyspany i obolały. Gdy otworzył oczy, słońce niemal go oślepiło, dlatego przeklął kilka razy. Na pół nieprzytomny usiadł na łóżku i potargał włosy. Wtedy zorientował się, że po jego pokoju kręciły się dwie niewolnice. Jedna sprzątała rozbity wczoraj flakonik, druga układała na stoliku śniadanie. Żadna z nich nie była ową pięknością, więc Kamose je zignorował. Zarazem czuł lekkie ukłucie żalu i postanowił dowiedzieć się więcej o tamtej kobiecie.

Zjadł ze smakiem, po czym, nadal trzymając w dłoniach puchar wypełniony piwem, podszedł do okna. Oczywiście wychodziło na wschód i poranne słońce każdego dnia sprawi mu niemiłą pobudkę. Budują piramidy i pałace, a nie znają rolet, prychnął w myślach. Jednak zły nastrój całkiem wyparował z Kamose, gdy wyjrzał na zewnątrz.

Widział ciągnące się w dole ogrody królewskie. Wysokie drzewa, kwiaty, ścieżki wyznaczone między trawnikami oraz sadzawki. Mężczyźnie zdawało się, że w jednej ktoś się kąpał, ale nie przyglądał się dłużej. Kamose żałował, że znajdował się dość wysoko i nie mógł wyskoczyć przez okno, by z bliska nacieszyć się tymi cudami, lecz postanowił, że jeszcze dziś to zrobi. Dopiero po chwili zorientował się, że w wielu miejscach trawa żółkła. Przypomniał sobie słowa Teje, a z podświadomości wydobył mgliste wspomnienia starożytnego ja. Od kilku tygodni panowała ogromna susza, nie spadła ani jedna kropla deszczu. A jeśli ten stan potrwałby dłużej, kraj czekały przykre konsekwencje. Rodzina królewska tak szybko tego nie odczuje, jednak zarządcy ziem zaczną się skarżyć i winić za wszystko kapłanów, faraona i bogów.

Za ogrodami znajdowały się budynki mieszkalne najbogatszych mieszkańców Teb. Kamose wiedział, że dalej, nieco po lewej stronie, ulokowano targowisko. Rzadko tam bywał, gdyż cieszący się największą sławą kupcy przybywali wprost do pałacu, by faraon wraz z rodziną nie musieli się fatygować do nich. Natomiast jeszcze bardziej w lewo ku niebu wznosiła się świątynia Amona-Re. Z tego miejsca jej nie widział, z czego zawsze bardzo się cieszył.

Gdy skończył śniadanie, założył białą, sięgającą przed kolana przepaskę oraz szeroki, ozdobiony różnokolorowymi, drogocennymi kamieniami pas, przy którym umocował sztylet. Broń posiadała złotą rękojeść z wygrawerowanym wizerunkiem małpy i pełniła głównie funkcję dekoracyjną, nie służyła do walki. Jednakże ostrze było na tyle ostre, że bez problemu mógłby wbić je w pierś człowieka, zabijając na miejscu.

Podarował sobie zakładanie peruki, uznając, że zawadzałaby mu, a potem cała głowa by go swędziała. Złotego diademu jednak nie pominął, każdy napotkany Egipcjanin musiał już z daleka wiedzieć, że miał do czynienia z księciem. Na szyi zawiesił łańcuch z tego samego metalu, po czym uznał, że był gotowy do wyjścia.

Początkowo chodził korytarzami pałacu bez celu. Gdy po raz pierwszy minęła go jakaś niewolnica, jego ja z dwudziestego pierwszego wieku poczuło się trochę nieswojo. Nigdy nie pokazywał się publicznie tak skąpo ubrany, bo nie wypadało. Co więcej, przepaska przypominała mu spódniczkę i wprawiała w lekkie zażenowanie. Nie był Szkotem i nigdy nie miał na sobie czegoś takiego.

Jednakże z czasem to uczucie jakby zeszło na dalszy plan, a potem całkiem przestał o tym myśleć. Tutaj taki strój był normalny. Gdyby wytrzasnął skądś spodnie i je założył, uchodziłby za dziwaka niegodnego tytułu księcia.

Początkowo podziwiał architekturę pałacu zbudowanego dla Teje, nie mogąc uwierzyć, że ogląda go w pełnej okazałości, takim, jakim został zbudowany. Nie ruiny, przy których musiał sobie wszystko wyobrazić, nie mając pewności, czy chociaż trochę zbliżył się do prawdy.

Z czasem jednak przyłapał się na tym, że starał się odnaleźć piękną niewolnicę. Tak bardzo chciał z nią jeszcze raz porozmawiać, zapytać o jej znajomość z Semenenre. Księciu musiałaby wyznać prawdę. Ale nigdzie jej nie było. Zdawała się jakby ulotnym snem, który już nigdy nie miał się powtórzyć.

Nagle naszła Kamose ochota, by zapalić. Automatycznie sięgnął do kieszeni i zorientował się, że przepaska takowych nie posiadała. A gdyby miała, to nie znalazłby w środku papierosów. Jęknął cicho, gdy uświadomił sobie, że w starożytnym Egipcie nie znano tytoniu w żadnej postaci. Nawet palenie czegoś takiego jak fajka, zdawałoby się tak starego jak świat, odpadało. Nie było i jeszcze długo nie będzie. Nie ten rejon, nie te czasy. Nie to życie…

– Kamose! Kamose!

Mężczyzna odwrócił się, słysząc swoje imię. Ujrzał biegnącą w jego stronę dziewczynkę. Nie dałby jej więcej niż jedenaście, dwanaście lat, ale zawsze miał problem z oszacowaniem wieku, więc wolał nie sugerować się swoimi przypuszczeniami.

Na pierwszy rzut oka skojarzyła mu się z dziewczynkami, które bardzo chcą udawać księżniczki, a ich głupi rodzice przystają na to i upodabniają dzieci do lalek Barbie. Egipcjanka miała na sobie błękitną sukienkę, w pasie przyozdobioną kamieniami szlachetnymi. Na rękach połyskiwało w promieniach słońca mnóstwo bransoletek. Na szyi powiesiła złotą kolię, Kamose wydawało się, że biżuteria musiała być ciężka. W sięgającą ramion perukę wplotła kolorowe koraliki. I oczywiście założyła diadem.

Uścisnęła mężczyznę serdecznie, po czym na jej rumianej twarzy pojawił się szeroki uśmiech. Kamose od razu przypomniał sobie, kim była. Iset, jedna z jego młodszych sióstr. Jego ukochana siostrzyczka.

– Wiesz, jak długo już cię szukam? – oznajmiła, udając obrażoną. – Obiecałeś, że pójdziemy razem, a teraz błąkasz się bez celu po pałacu, jakbyś specjalnie mnie unikał – zakończyła, tupiąc nóżką, by okazać niezadowolenie.

Kamose z dwudziestego pierwszego wieku cieszył się, że nie miał… nie będzie miał młodszej siostry, bo by zwariował. Później doszedł do wniosku, że pani Haviland na pewno postarałaby się, aby jej dziecko nie wyrosło na rozpuszczoną księżniczkę, która dostaje wszystko, co chce. Problem polegał na tym, że Iset urodziła się w rodzinie faraona, więc mogła robić to, na co miała ochotę.

– Gdzie? – zapytał bez zastanowienia Kamose. Wystarczyłoby, aby chwilę pomyślał i poznałby odpowiedź. Jednak standardowo najpierw działał, potem się zastanawiał.

Nagle dotarło do niego, że doskonale rozumie, co mówiła do niego Iset, a także niewolnice. A przecież jego współczesne ja nie znało języka, którym posługiwano się w starożytnym Egipcie. Całkiem ignorując coraz bardziej zdenerwowaną siostrę, zastanawiał się, czy udałoby mu się powiedzieć coś po angielsku. Albo jak w jego ustach zabrzmiałoby słowo, jakiego w tych czasach nie znano. Już chciał to wypróbować, mówiąc samochód, ale dziewczynka nie dała bratu dojść do słowa.

– Nie drocz się ze mną jak Sitamon! – zawołała oburzona. – Nie lubię cię i już więcej się do ciebie nie odezwę! – dodała, krzyżując ręce na piersi i dumnie unosząc głowę do góry. Zdaniem Kamose w tamtym momencie wyglądała śmiesznie.

– To wina wczorajszego słońca. – Semenenre oraz tego, że nie do końca jestem twoim bratem, dokończył w myślach. – Co takiego zrobiła Sitamon? – zapytał, mając nadzieję, że udobrucha Iset. Kobiety w każdym wieku uwielbiały narzekać, plotkować i obgadywać innych.

Kamose nie pomylił się. Dziewczynka od razu zapomniała o złości i zaczęła mówić:

– W końcu dopnie swego – mruknęła zasmucona – a przez to jeszcze bardziej zadziera nosa i uważa się za ucieleśnienie bogini.

Mężczyzna chciał wtrącić, że to bluźnierstwo, ale się powstrzymał. Jego współczesne ja wiedziało, że żadni bogowie nie istnieją, przynajmniej nie w tych czasach.

– Matka powiedziała, że wpłynie na ojca i doprowadzi do tego, by ożenił się z Sitamon oraz uczynił ją drugą Wielką Królewską Małżonką – kontynuowała dziewczynka. – Rozumiesz to?! Drugą! Ten tytuł zarezerwowany jest tylko dla jednej żony faraona. Dlaczego ona zawsze dostaje to, co chce?

Bo jest starsza, chciał powiedzieć Kamose, ale się powstrzymał. Wiedział, że ten argument i tak nie trafiłby do świadomości Iset. Dziewczynka nadal próbowałaby ogłosić światu niesprawiedliwość, jaka ją spotkała.

– Przynajmniej ty nie musisz wychodzić za swojego ojca i rodzić mu dzieci – powiedział bez zastanowienia, dopiero później orientując się, jaki błąd popełnił.

– Jak możesz?! Wiedziałeś, że to moje marzenie, a teraz zachowujesz się jak… jak Sitamon! – krzyczała, nie przejmując się mijającymi ich niewolnicami.

Kobiety ukradkiem przemykały pod ścianami, spiesząc do swych zajęć, jakby nie interesowała ich kłótnia rodzeństwa. Kamose był ciekaw, czy później wymieniają się usłyszanymi w ciągu dnia plotkami. Podobno służba zawsze wiedziała najwięcej o wszystkim, co działo się w domu pana, może w starożytnym Egipcie było tak samo.

– Przepraszam, Iset – próbował naprawić sytuację książę. Opanuj się, głupku, znajdujesz się teraz w czternastym wieku przed narodzinami Chrystusa. Tutaj te obrzydlistwa są normalne, musisz przywyknąć, dodał w myślach, starając się nie skrzywić i nie dać siostrze kolejnego powodu do złości. – Przecież jeszcze nic nie zostało przesądzone. Masz czas, jesteś jeszcze dzieckiem.

– Dzieckiem?! – wrzasnęła tak głośno, że nawet jedna z niewolnic zatrzymała się i z trwogą spojrzała na księżniczkę. – Mam już jedenaście lat, jakbyś zapomniał. Matka była zaledwie rok starsza, gdy wyszła za mąż.

Kamose, zacznij myśleć, zanim coś powiesz, upomniał się w duchu mężczyzna, po czym dodał na głos:

– Przejęzyczyłem się, chodziło mi o młodą kobietę. Pomyśl, Sitamon ma już dziewiętnaście lat, a do tej pory nikt się nią nie zainteresował. – Zapewne dlatego, że matka o to zadbała, chcąc, by jej przepiękna córka została kolejną żoną faraona i zdobyła najwyższą pozycję, jaką może osiągnąć kobieta w Egipcie. – Uważam, że masz przed sobą lepsze perspektywy. Przecież nikt nie może się z tobą równać, Iset.

Najwyraźniej dziewczynka uwierzyła w pokrętne tłumaczenia brata, gdyż na jej twarzy ponownie zagościło zadowolenie, a wargi wygięły się w szerokim uśmiechu.

– Masz rację, pokażę Sitamon, że jestem od niej lepsza. Jeszcze będzie mi zazdrościć.

Wtedy Kamose z dwudziestego pierwszego wieku przypomniał sobie, że młodsza siostra nigdy nie dorówna starszej. Co prawda obie wyjdą za mąż za faraona, ale to Sitamon zostanie obok swojej matki Wielką Królewską Małżonką. Nigdy jej jednak nie dorówna. Mężczyźnie zrobiło się żal Iset, ale wiedział, że nic nie może na to poradzić. Marzenia dziewczynki nie mogą zostać spełnione, gdyż historia napisała… napisze? inny scenariusz.

– Idziemy? – wyrwała go z zadumy księżniczka. – Nie chcę się spóźnić na tak wielkie wydarzenie – dodała z ekscytacją, a Kamose po raz kolejny zaczął zastanawiać się, gdzie chciała go zaprowadzić. Żałował, że nie może o nic zapytać, bo dziewczynka znów wpadłaby w złość.

Książę kiwnął głową i pozwolił, by prowadziła. Zdążyli zrobić zaledwie kilka kroków, gdy ktoś zagrodził im drogę. Kiedy Kamose go zobaczył, wpadł na Iset, omal nie przewracając siostry, gdyż zaskoczył go widok Egipcjanina. Zarazem dzięki temu od razu go rozpoznał. Chociaż jego starożytne ja wiedziało kto to. Mężczyzna miał charakterystyczną, wydłużoną twarz, szerokie usta oraz bystre, brązowe oczy. Zdaniem Kamose wyglądał dość śmiesznie z szerokimi biodrami oraz nienaturalnie długimi palcami u dłoni i stóp. Jego współczesne ja zaczęło się zastanawiać, która z teorii dotyczących syna Amenhotepa III była prawdziwa. Chorował na zespół Marfana, czy jego wygląd wiązał się z androgynią. Bardziej skłaniał się do tego pierwszego, ale wolał nie wyciągać pochopnych wniosków.

– Tak głośno krzyczałaś, Iset, że słyszeli cię wszyscy w pałacu – oznajmił schrypniętym głosem. – Najwyższy czas uświadomić sobie, że tylko najstarsi dostają to, co najlepsze. My musimy zadowolić się resztkami, które ich nie interesują. Totmes zostanie faraonem, a Sitamon drugą Wielką Królewską Małżonką. Dobrze ci radzę, byś szukała męża wśród kapłanów lub wysoko urodzonych, a nie czekała, aż ojciec zwróci na ciebie uwagę, bo to nigdy nie nastąpi.

– Wiem, że mi się uda – próbowała bronić swoich racji dziewczynka, jednak w kącikach jej oczu zalśniły łzy. – Nie przyrównuj mnie do siebie, bo to zupełnie co innego. Ja się nie poddam… Kamose we mnie wierzy – dodała pewniej, spoglądając na brata z nadzieją, że ją poprze. Jednakże do niego ledwo docierało to, co mówiła Iset.

– Trzymasz jej stronę? – dopytywał z niedowierzaniem Echnaton. – Czy zawarliście jakieś przymierze, bo sam masz chętkę na tron po śmierci ojca, pomimo że ani Totmes, ani ja z niego nie zrezygnujemy?

Kamose nadal się nie odzywał, nie mogąc uwierzyć w to, czego właśnie się dowiedział. Jeszcze przed chwilą był zafascynowany Echnatonem, chciał odkryć jego tajemnicę, odkryć, dlaczego zachowało się tak niewiele informacji o jego dzieciństwie. Być może poznałby powody, dla których przyszły faraon wprowadził reformy religijne, z całego panteonu bogów uznając tylko jednego – Atona.

Jednak wszystko odeszło na dalszy plan. Ostatecznie nie wiedział, kiedy Totmes umarł czy zginął, umożliwiając bratu objęcie tronu, i specjalnie go to nie interesowało. Przez kolejne lata miało prawo zdarzyć się wiele, nawet głupi upadek ze schodów mógł zabić najstarszego z książąt.

Coś innego wpłynęło na obecny stan mężczyzny. Ostatnio więcej czytał na temat tych czasów, szczególnie po spotkaniu ze staruchą, i wiedział jedno, Amenhotep III i Teje mieli tylko dwóch synów – Totmesa i Echantona. Żaden książę Kamose nie istniał w tych czasach!

Wydawało mu się, że grunt ucieka mu spod stóp, że zaraz runie w ciemną otchłań. Nagle zrobiło mu się przeraźliwie zimno, mimo że słońce mocno grzało i jeszcze kilka minut wcześniej miał ochotę na orzeźwiającą, długą kąpiel w lodowatej wodzie. Zadrżał, gdy krople potu spłynęły po karku. Kim on był?

Przecież nie mogło być mowy o pomyłce, nie takiej, która całkiem wymazałaby z historii syna faraona z jego najważniejszą żoną. Nie, gdzieś musiano zapisać istnienie trzeciego syna, by kilka tysięcy lat później jakiś archeolog natrafił na tę wzmiankę. Kamose zrozumiałby brak jakichkolwiek informacji, gdyby przeniósł się do innych czasów. Jednak w dwudziestym pierwszym wieku wiedziano bardzo dużo o Nowym Państwie i osiemnastej dynastii. Znano imiona członków rodziny królewskiej, nawet tych, którzy nie mieli się w przyszłości wyróżnić niczym szczególnym. Co prawda czasem nie wiedziano, czy dane dziecko na pewno było synem tej lub owej królowej, ale wzmianka o nim zachowała się przez wieki. Więc dlaczego nie w tym wypadku? Co mogło się zdarzyć? Czy może miało się zdarzyć?

– Kamose, dobrze się czujesz? Strasznie pobladłeś, na pewno wyzdrowiałeś już na tyle, by wstać z łóżka?

Echanton potrząsnął bratem, który dopiero wtedy powrócił do rzeczywistości, mimo że nadal nie potrafił jej zaakceptować. Żałował, że w ogóle trafił do starożytnego Egiptu. Tak bardzo chciał wrócić do swoich czasów, nawet jeśli wiązałoby się to z powrotem do Wielkiej Brytanii, zignorował pouczenia Lucy. Nie sądził, że kiedykolwiek tak bardzo zatęskni za domem, rodziną, przyjaciółmi czy nawet archeologami, mającymi przed nim tyle tajemnic. Ta przygoda nie była tego warta!

– Kamose? – usłyszał pełen troski głos Iset. Dziewczynka chwyciła go za rękę i mocno ścisnęła. – Jeżeli nadal jesteś chory, to nie musiałeś dla mnie wstawać. Świat się nie zawali, jeśli nie pójdziemy.

– Już dobrze – powiedział powoli Kamose, gdy trochę otrząsnął się z szoku. Nie mógł dłużej tak stać i nie reagować, bo tylko wzbudzał niepotrzebną sensację wokół swojej osoby, która w najgorszym wypadku skończyłaby się wezwaniem kapłana. A wątpił, by tym razem tak łatwo udało mu się pozbyć podejrzanego lekarstwa. – Naprawdę – zapewnił, ale po wyrazie twarzy Iset zrozumiał, że nie uwierzyła.

– Idziecie pod świątynię, by zobaczyć, jak najwyższy kapłan wzywa deszcz? – prychnął z sarkazmem Echnaton, momentalnie zapominając o dziwnym zachowaniu brata. Najwyraźniej ta kwestia o wiele bardziej go interesowała.

– Wzywać deszcz? – powtórzył nieprzytomnie Kamose. Spojrzał przez okno, po czym roześmiał się głośno, ignorując brata i siostrę. – Niebo jest błękitne, ani jednej chmury. Jak niby ma padać? Kapłani powariowali, że w ogóle chcą próbować?

– Widzę, że mój młodszy braciszek w końcu poszedł po rozum do głowy – uznał zadowolony Echnaton i uśmiechnął się lekko.

– Kamose, nie bluźnij! – niemal w tym samym momencie krzyknęła Iset.

A kto robił to wcześniej i się tym nie przejmował?, pomyślał mężczyzna, ale nic nie powiedział.

– Rzeczywiście powinieneś jeszcze poleżeć w łóżku – uznała dziewczynka z powagą. – Chyba logiczne, że wzywa się deszcz wtedy, gdy trwa susza i nic nie wskazuje na to, by miało padać. Ojciec złożył dary i ofiarę w świątyni Amona-Re, dlatego najwyższy kapłan, Antef, spełni wolę faraona.

– Właściwie to z chęcią wezmę udział w tym wielkim wydarzeniu – stwierdził po chwili Kamose. – Chodźmy! – zawołał wesoło na samą myśl, że ujrzy klęskę kapłanów.

Iset ruszyła raźno przed siebie, jakby zapominając o dziwnym zachowaniu brata. Echnaton także do nich dołączył, jednak on nie spuszczał uważnego wzroku z Kamose.

~ * ~

W teorii miał być jutro, ale skoro jurto będzie za niecałe cztery godziny, a rozdział jest sprawdzony, to dodałam.

I jeszcze jedno wyjaśnienie. Echnaton przyjął to imię po wstąpieniu na tron, bo tak naprawdę miał na imię Amenhotep (IV gdy został faraonem). Ale uznałam, że za dużo tych Amenhotepów i później były fragmenty, w których jedno z drugim się plątało. Dlatego u mnie zmienił imię wcześniej, zresztą Echnaton bardziej mi się podoba ;)