Rozdział 10: Niewolnica i kapłan

Życie nie daje nam tego, co chcemy, tylko to, co dla nas ma.

Władysław Stanisław Reymont

Wieczorem Kamose z niecierpliwością wyczekiwał niewolnicy, jednak ona się nie pojawiła. Początkowo sądził, że zatrzymały ją inne obowiązki, lecz wraz z upływem minut i godzin musiał sam przed sobą przyznać, że kobieta nie przyjdzie. Mężczyzna jeszcze długo wpatrywał się przez okno w uśpione, pogrążone w ciemnościach nocy miasto, zastanawiając się, dlaczego nie dotrzymała słowa. Możliwe, że w ogóle nie chciała tego zrobić, powiedziała to, by zmusić go do odejścia z tamtego korytarza i zaniechania dalszych prób podsłuchania rozmowy Amenhotepa III z Antefem. Tylko dlaczego go pocałowała? Bo jesteś księciem, synem Wielkiej Królewskiej Małżonki, głupku, pomyślał, mimo że nie spodobało mu się to wyjaśnienie. W duchu wątpił, by kobiecie aż tak na tym zależało.

Długie godziny spędził, zastanawiając się nad postępowaniem kobiety. Zasnął dopiero nad ranem, ale sen nie przyniósł ukojenia, ponieważ śnił o domu, który, jak mu się zdawało, utracił na zawsze.

~ * ~

Kamose skrycie liczył na to, że niewolnica przyjdzie się z nim zobaczyć kolejnego dnia, lecz nic takiego nie stało się ani nazajutrz, ani następnego dnia, ani przez kolejne trzy. Wszelkie próby odnalezienia kobiety także spełzły na niczym, jakby nagle wyparowała z pałacu. Czasem książę miał wrażenie, że tak naprawdę nigdy jej tu nie było, ponieważ nikt z pytanych nie widział jej na oczy. Żałował, że nie znał jej imienia, wtedy na pewno byłoby mu łatwiej.

Kolejny tydzień spędził na omijaniu szerokim łukiem kapłanów i świątyni, szukaniu niewolnicy, zwiedzaniu Teb razem z Iset, chociaż dziewczynka nazywała to spacerami po mieście, oraz samotnym przesiadywaniu w ogrodach. Często rozmawiał z Echnatonem, jednak nie poruszali już żadnych istotnych zdaniem Kamose kwestii, głównie dyskutowali o sytuacji w państwie, skutkach długotrwałej suszy oraz relacjach między Egiptem a podległymi mu królestwami Syryjskimi czy Grecją. Zdaniem starszego z braci wzajemne stosunki nie układały się najlepiej i tylko żelazna ręka i mądre decyzje królowej Teje powstrzymywały wybuch wojny.

Kamose w pełni się z nim zgadzał. Jego ja z dwudziestego pierwszego wieku nie miało jednak serca, by powiedzieć, że właśnie teraz przypada jeden z najlepszych okresów państwa Egipskiego, że potem będzie już tylko gorzej i nawet sam Echnaton, zaślepiony reformami religijnymi, zignoruje politykę zagraniczną i przyczyni się do tego, że podległe państwa ogłoszą swą niezależność oraz zaatakują Egipt, sądząc, że uda im się zakończyć rządy faraona.

Dziewiętnastego dnia, licząc od przywołania deszczu przez Antefa, Sitamon zabrała Kamose na przyjęcie organizowane przez jej przyjaciół. Po tym zdarzeniu Iset przez trzy dni nie odzywała się do brata, uważając, że ją zdradził. Mężczyzna ani trochę nie przejmował się humorami młodszej siostry i zgodził się na propozycję starszej jedynie z ciekawości. Ostatecznie trochę się zawiódł. Cały wieczór spędził z nieznanymi mu Egipcjanami, zmuszany do rozmów na tematy, o których nie miał zielonego pojęcia – sztuka, muzyka i znane osobistości. Musiał przyznać, że pod tym względem świat się nie zmieniał. Hierarchia wartości młodych ludzi pozostawała taka sama.

Wielu gości wzięło ze sobą swoje instrumenty, by zabawić gospodarzy i pochwalić się talentem muzycznym. Jedni radzili sobie świetnie i w dwudziestym pierwszym wieku mogliby zyskać uznanie na całym świecie, inni fałszowali tak, że Kamose miał ochotę zatkać uszy, lecz wiedział, że nie zostałoby to dobrze przyjęte w towarzystwie.

Żałował, że w ogóle dał się namówić na przyjęcie, ponieważ po wyjściu cały przesiąkł zapachem najróżniejszych kadzideł i perfum. Jednakże Sitamon była zachwycona i jeszcze przez kilka kolejnych dni opowiadała, jak dobrze się bawiła. Korzystając z okazji, że byli sami, Kamose zapytał ją, czy kiedykolwiek słyszała coś o Ellesharze, jednak siostra tylko prychnęła urażona, oznajmiając, by zapytał głównego dowódcę wojsk faraona. Jej nie interesowali wojownicy. Książę poczuł się lekko rozczarowany, ale z drugiej strony nie liczył na wiele. Temat niewolnicy przemilczał; czuł, że chwilowo lepiej o tym nie rozmawiać, nawet Echnatonem i Sitamon.

Właśnie tamtej nocy po raz kolejny zobaczył piękną niewolnicę. Kamose i Sitamon zbliżali się do pałacu od strony bocznego wejścia prowadzącego przez ogrody, gdy książę ujrzał ją stojącą w cieniu jednego z drzew. Początkowo w ogóle by jej nie dostrzegł, jednak kobiecie towarzyszył mężczyzna ubrany w białe, rzucające się w oczy szaty. Semenenre, rozpoznał go od razu i zatrzymał się gwałtownie. Więc jednak się znają, uznał, przyglądając się pogrążonej w rozmowie parze.

– Coś się stało, Kamose? – zapytała po chwili Sitamon, orientując się, że bart został w tyle.

– Ciszej – szepnął. – Zakradnę się trochę bliżej i podsłucham, o czym rozmawiają – dodał, wskazując głową niewolnicę i kapłana.

– Oszalałeś?! – syknęła groźnie księżniczka. – Nie wtrącaj się w sprawy kapłanów Amona-Re. Nic ci do tego, o czym rozmawia z tą… kobietą – dokończyła po chwili wahania, nie potrafiąc znaleźć lepszego określenia.

– Możesz wracać, nie trzymam cię tutaj siłą.

– I mam zostawić mojego głupiego brata. Ty i Echnaton jesteście tacy sami, tylko byście się pakowali w kłopoty – prychnęła.

Kamose i Sitamon ostrożnie zbliżyli się do rozmawiającej pary. Księżniczka wskazała głową na rosnące nieopodal krzaki. Ukryli się za nimi, licząc, że niewolnica i kapłan będą tak zajęci sobą, że nie zorientują się, że ktoś ich podsłuchuje.

– Mam już dość twojego zrzędzenia – dobiegł ich wzburzony głos kobiety. – Nic ci się nie podoba! Kiedy zrozumiesz, że przyszłam tu, by ci pomóc?!

– Nie podnoś głosu – upomniał ją Semenenre, z trwogą rozglądając się wokół.

– Bo w środku nocy na pewno ktoś nas podsłucha – zadrwiła niewolnica. – Och, i znowu tak na mnie patrzysz. Co ci się nie podoba w tym ciele?

– Nie powinnaś tego robić, Esmillo. To nie jest dobre.

– To mój dar i mam zamiar go wykorzystać – oznajmiła z dumą niewolnica. – Tylko dzięki niemu mogłam się tu dostać.

– I niepotrzebnie to zrobiłaś – powiedział twardo Semenenre. – Wszystko zepsujesz, już za bardzo się wtrącasz i zaczynasz mieszać. Antef nie jest kimś, z kim możesz się mierzyć, zrozum to w końcu.

– Nie przyszłam tu, by walczyć z twoim przełożonym – prychnęła Esmilla. – Jestem tu na bezpośrednią prośbę Ur-Atuma. Mam chronić synów faraona, ponieważ grozi im wielkie niebezpieczeństwo.

– Miałaś szukać Elleshara – przypomniał jej ostro Semenenre.

Kamose serce zaczęło szybciej bić w piersi. Elleshar istniał i na dodatek nie tylko on go szukał i nie potrafił znaleźć. Całą uwagę skupił na rozmowie pary, by nie uronić ani jednego słowa.

– Bo Falan tak powiedziała? Czy dlatego że tamtej nocy nie mogłeś się powstrzymać i podsłuchałeś jej rozmowę z Antefem?

– Dobrze wiesz, że Falan jest znacznie potężniejsza od Khepri. Potrafi odczytać znaki, widzi o wiele więcej, niż możesz przypuszczać, a mimo to kusisz los i się tu zjawiasz.

– Założę się, że gdyby ona była tu zamiast mnie, zachowywałbyś się zupełnie inaczej – powiedziała Esmilla, nie kryjąc szyderstwa w głosie. – Wierz lub nie, ale czas Falan powoli dobiega końca, a ja mam zamiar zaryzykować i przejąć jej dar. Och, nie patrz tak na mnie, Semenenre, i nie praw mi morałów. Tylko ja znam sposób, by pokonać Antefa.

– Już od dawna chwalisz się planem, którego nie potrafisz zrealizować. Ostrzegam cię, trzymaj się z daleka od synów faraona.

– Bo co? Zrobię to, co uznam za stosowne. I pamiętaj, że szukałam twojego mistycznego Elleshara, bo twierdziłeś, że tylko on będzie miał w sobie moc zdolną zapanować nad berłem. Jeżeli coś zagrozi synom Amenhotepa III, to zgodnie z rozkazem przeprowadzę ich przez pustynię. Miłej nocy, Semenenre.

Kamose i Sitamon usłyszeli oddalające się kroki kobiety, po chwili także kapłan odszedł w stronę bramy, na szczęście nie patrząc w ich stronę. Księżniczka zadrżała i mocno przytuliła się do brata, który objął ją ramieniem.

– Ona jest rebeliantką – szepnęła, jakby bała się, że jedno z nich nadal mogło ich usłyszeć. – Znasz ją?

– Nie – skłamał bez mrugnięcia okiem Kamose.

Wiedział, że gdyby wyznał, że kobieta była niewolnicą, to Sitamon od razu poinformowałaby o tym Teje lub samego faraona. Książę najpierw chciał sam porozmawiać z Esmillą, szczególnie że wiedziała coś na temat Elleshara, a jeszcze wcześniej musiał dowiedzieć się więcej o rebeliantach. Przypomniał sobie, że wcześniej słyszał o nich, gdy podsłuchał rozmowę Amenhotepa III i Antefa. Czy dlatego wtedy odciągnęła go od nich? By nie mógł jej zdemaskować?

~ * ~

Dziesięć dni po podsłuchaniu rozmowy niewolnicy z Semenenre do Teb wrócił Totmes. Wraz z przybyciem dziedzica i ulubieńca Amenhotepa III dotychczasowe dość spokojne i monotonne życie zostało raz na zawsze przełamane.

Gdy Kamose pierwszy raz go zobaczył, najstarszy syn faraona zrobił na nim piorunujące wrażenie. Właśnie tak wyobrażał sobie wielkich wojowników i nie mógł uwierzyć, że to nie Totmes był Ellesharem, gdyż komuś takiemu poświęciłby własne życie. Książę przewyższał go o pół głowy, co wyróżniało go na tle Egipcjan. Był bardzo dobrze zbudowany, mięśnie wyraźnie rysowały się na ramionach i brzuchu. Jego twarz od razu przywodziła na myśl kogoś szlachetnie urodzonego, szczególnie gdy patrzył na innych z powagą i wyższością, jakby starł się przeniknąć w głąb duszy.

Kamose nie potrafił zrozumieć, jakim cudem ktoś taki umarł przed słabowitym Echnatonem i nie przejął dziedzictwa po ojcu. Ciągle pamiętał słowa brata, który wspomniał o tym, że kapłani przepowiedzieli wielkość Totmesa i wróżyli mu długie, pełne zwycięstw życie. Rozumiał także, dlaczego Echnaton śmiał się z tego, nawet niewykształcony niewolnik pracujący na roli potrafiłby przepowiedzieć taką przyszłość swemu przyszłemu faraonowi.

Po raz kolejny Kamose nie był pewny, czy trafił do swojej przeszłości. Nie wierzył we wróżby, jednak przy tej jego wola powoli zaczynała słabnąć. Jeśli Totmes to nie Elleshar, to musi być mu pisany tron faraona.

Trzy dni po powrocie do pałacu Totmes wezwał braci do swoich komnat, chcąc z nimi porozmawiać. W trójkę siedzieli na poduszkach wśród wonnych kadzideł, których zapach drażnił Kamose. Do tej jednej rzeczy mężczyzna nie mógł się przyzwyczaić, wolał już przechadzać się obok tygrysów Teje, niż wąchać mdlące opary. Cały czas usługiwało im siedem niewolnic, nalewając piwo do kielichów, podając chleb, owoce i przekąski oraz wedle życzenia wachlując dużymi, wykonanymi z piór jakiegoś ptaka wachlarzami.

Nie było wśród nich Esmilli. Kamose ostatni raz widział niewolnicę tamtej nocy, gdy rozmawiała z Semenenre, później jakby wyparowała. Sitamon nigdy więcej o niej nie wspomniała, jednak mężczyzna uważał, że siostra nikomu nie powiedziała o tym, co podsłuchali. W innym wypadku ktoś by go przesłuchał.

– Faraon chciał wam przekazać wieści osobiście, ale wyraził zgodę, bym ja to zrobił – Totmes zwrócił się do Echnatona i Kamose, wygodniej rozsiadając się na poduszkach i upijając duży łyk piwa. – Cieszcie się, bo dostąpicie zaszczytu udania się do Amurru i przypomnienia królowi, kto jest jego suwerenem – oznajmił z dumą, uśmiechając się do braci.

Kamose jęknął w duchu. Był pewien, że Amenhotep III zapomniał o tym pomyśle lub wysłał do podległego państwa innych zwierzchników. Przez ostatni spokojny miesiąc najmłodszy z książąt zdążył zadomowić się w Tebach i uznać, że właśnie tutaj, w teoretycznie bezpiecznym pałacu poczeka na Elleshara.

Natomiast Echnaton prychnął, po czym roześmiał się krótko i szyderczo. Nie przejmował się bratem, który patrzył na niego ze złością.

– To wola faraona – upomniał go Totmes.

– Władca Amurru nie przysłał ostatniej daniny, dlatego mamy tam jechać i upomnieć się o własność ojca – szydził dalej Echnaton. – A może nadal spłacamy dług zaciągnięty u Amona za tamten deszcz?

– Posuwasz się za daleko, bracie!

– Mówię, co myślę, sądziłem, że już do tego przywykłeś – powiedział twardo Echnaton, nawet na moment nie ulegając pod naporem spojrzenia Totmesa. – Dlaczego ty nie jedziesz? – zapytał już spokojniej.

– Ojciec sobie tego nie życzy; uważa, że jakiś czas powinienem zostać w Tebach. Mi też się to nie podoba, chciałbym ruszyć na południe, krążą pogłoski, że pojawili się tam rebelianci.

Kamose wahał się przez chwilę. Z chęcią wtrąciłby się do rozmowy, by zapytać o rebeliantów, ale nie wiedział, jak na to zareagują bracia. Pamiętał reakcję Sitamon, gdy przypuszczała, że Esmilla jest jedną z nich. Sądził, że jako książę powinien coś o nich wiedzieć, a nie chciał, by brak podstawowej wiedzy doprowadził do zadawania pytań i ostatecznego zdemaskowania. Po krótkiej bitwie zwyciężyła ciekawość.

– Co oni robią? – spytał, starając się, by głos mu nie zadrżał i nie zdradził zdenerwowania.

Niespodziewanie Totmes roześmiał się głośno, klepiąc Kamose po ramieniu. Najmłodszemu z braci ani trochę się to nie spodobało i obawiał się, że za chwilę wszystkie jego tajemnice zostaną odkryte. Gdy kątem oka dostrzegł przenikliwe spojrzenie Echnatona skierowane w jego stronę, zadrżał, czując zimne dreszcze na całym ciele.

– Świetny żart, Kamose – zawołał Totmes, nadal się śmiejąc. – Tego mi brakowało w Memfis.

Najmłodszy z braci wiedział już, że popełnił olbrzymi błąd. Uśmiechnął się nerwowo, mając nadzieję, że to w pełni usatysfakcjonuje Totmesa, który zaprzestanie dalszego drążenia tematu. Zarazem starał się skupić całą siłę woli, by wydobyć z umysłu informacje starożytnego ja na temat rebeliantów. Zero efektu.

Starał się zachować spokój i nie wpaść w panikę, szczególnie w towarzystwie braci, ale zaniki starożytnej osobowości zdarzały się coraz częściej. Przerażało go to, ponieważ powoli zdany był na siebie w tym obcym świecie.

– Ale wracając do rebeliantów – ciągnął Totmes – dowiedziałem się wielu interesujących rzeczy. To nie są zwykli bandyci okradający słabych i biednych, jak sądziliśmy wcześniej. Im chodzi o coś znacznie więcej, buntują się przeciwko władzy faraona, próbując strącić go z tronu, by sami mogli władać Egiptem. Co więcej, za nic mają bogów, plugawią świątynie i głoszą, że nie istnieje żadna siła wyższa. Gdyby mogli, zakradliby się do pałacu i zamordowali nas we śnie – oznajmił z powagą, gładząc przy tym rękojeść sztyletu przypiętego do pasa. – Ale mnie nie udałoby im się tak łatwo zaskoczyć – dodał dumnie.

Ale Esmilla mówiła, że chce nam pomóc, chronić synów faraona, przemknęło przez myśl Kamose, lecz nie powiedział tego na głos. Za dużo musiałby wtedy wyjaśniać.

– W każdym razie was to chwilowo nie dotyczy, bo jedziecie na północ. Może gdy wrócicie, problem rebeliantów zostanie już rozwiązany – rzekł beztrosko Totmes. Kamose kątem oka zerknął na Echnatona, wyraz twarzy brata zdradzał coś zupełnie innego, nie wierzył on w tak szybkie rozwiązanie problemu. W tym wypadku sam niechętnie musiał się z nim zgodzić. – Pojedziecie pewnie za dwa, trzy tygodnie, więc doradcy ojca wszystko wam wyjaśnią – kontynuował Totmes – dlatego też chciałem wam zaproponować małe polowanie. Pojedziemy w trójkę i będziemy się dobrze bawić. Może zabijemy bestię, której skórę podarujemy faraonowi w prezencie ślubnym. Co wy na to? – zapytał, uśmiechając się szeroko.

W pierwszym odruchu Kamose chciał powiedzieć, że nie wybiera się na żadne polowanie, bo nie ma zamiaru dać się pożreć dzikiej bestii. Wzmianka o ślubie jednak zbiła go z pantałyku i głupi pomysł brata zszedł na dalszy plan.

– Z kim? – spytał zaskoczony.

– Z Sitamon, oczywiście. Nie miałem wam tego mówić, bo dzisiaj odbędzie się uczta, na której ta wiadomość zostanie oficjalnie ogłoszona. Ale przecież mogę liczyć na moich braci, że nic nie wspomną naszej siostrze.

– W końcu dopięła swego – mruknął z pogardą Echnaton.

– Taka jest wola faraona – upomniał go Totmes.

– Raczej naszej matki.

– To bez znaczenia. Ślub się odbędzie bez względu na to, co ty o tym myślisz. Przyzwyczaj się, że z twoim zdaniem nikt się nie liczy – zakończył temat Totmes. Echnaton mocno zacisnął pięści, ale nic więcej nie powiedział. – Tym bardziej przyda nam się polowanie. Przygotujcie się, wyruszymy wcześnie rano za pięć dni.

Kamose jęknął w duchu, przeklinając swój los, ponieważ nikt nie zapytał go o zdanie. Zastanawiał się, czy istniała jakaś szansa, by nie wziąć udziału w polowaniu. Miał pięć dni, by wpaść na jakieś rozwiązanie, ale w głowie żadnych pomysłów.

~ * ~

I znów nie wiem, co mam zrobić… Ostatnio sporo pisałam na nowe opowiadanie i tak mnie korci, by zacząć publikację. Doszłam jednak do wniosku, że wtedy rozdziały na tym blogu pojawiałyby się co dwa tygodnie. Szczególnie że niebawem zaczyna się szkoła i nie miałabym czasu, by pisać tyle, aby publikować jeden rozdział w tygodniu na obu blogach, a rozwiązanie, by robić to na przemian wydaje mi się najsensowniejsze. Cóż, jeśli za tydzień nie pojawi się jedenastka, to oznacza, że na Utraconym tronie dałam rozdział pierwszy.

Oczywiście, z napisaniem całej historii do końca września też nic nie wyszło, ale mogłam się tego spodziewać. Nie potrafię pisać na siłę, bo potem muszę za dużo poprawiać lub kasować całe fragmenty, bo mi się nie podobają. Przerwy też są dobre, bo potem wstępują w człowieka nowe, większe chęci.