Rozdział 5: Wewnątrz piramidy

Była w tym człowieku tajemnica, tajemnica, którą chciał wyjaśnić. Ale w gruncie rzeczy jest tylko tajemnicą biedy, która ludziom odbiera imię i przeszłość.

Albert Camus

Kamose siedział przed namiotem i palił papierosa, po raz pierwszy od wielu dni ciesząc się, że archeolodzy zajęli się swoimi sprawami i zostawili go w spokoju. Ostatnimi czasy miał dość ciągłych pytań o samopoczucie oraz rzucanych w jego stronę pseudo ukradkowych, uważnych spojrzeń, jakby za chwilę znów miały powrócić nawroty choroby.

Na szczęście po dokładnych badaniach drugi lekarz obalił teorię z zatruciem. Według jego opinii przyczyną była nieodpowiednia dieta oraz długie przebywanie na słońcu. Zdaniem Lucy, która niepytana wtrąciła swoje trzy grosze, nagminne palenie. Jednakże to uspokoiło szefową i nie nalegała na wyjazd mężczyzny z Egiptu, w przeciwieństwie do pani Haviland. Kamose już kilka razy przekonywał matkę, że wszystko w porządku, ale nie docierało to do niej. Miał jednak nadzieję, że ojciec kategorycznie wypleni z jej głowy głupie pomysły przyjazdu tutaj lub czegoś w tym stylu.

Lecz najbardziej żałował, że od tamtej nocy nie widział więcej Sahirah. Z chęcią porozmawiałby z dziewczyną i wyciągnął z niej, co myśli na temat berła Elleshara i tych wszystkich historii opowiadanych przez jej babcię. A przede wszystkim chciał zapytać, dlaczego celowo podała mu złe informacje o tym, jak dojść do jej domu. Jednak więcej nie zakradła się do namiotu mężczyzny, a nie miał odwagi, by pójść do niej w odwiedziny i ponownie, na własne życzenie spotkać staruchę. To było ponad jego siły i wiedział, że nigdy w życiu nie znajdzie w sobie tyle odwagi. Chociaż bardzo chciałby wiedzieć, co działo się z Sahirah.

Nagle w obozie zrobiło się niesamowicie głośno. Wszelkie myśli na temat staruchy i jej wnuczki odeszły na dalszy plan. Kamose domyślił się, że musiało stać się coś ważnego, ponieważ Lucy nigdy nie podnosiła głosu. Może znaleźli mumię Elleshara lub jego berło, pomyślał. Przez chwilę nasłuchiwał, mając nadzieję, że może uda mu się usłyszeć powód dyskusji, ale znajdował się za daleko, by rozróżnić poszczególne słowa. Zdawało mu się jednak, że głosy zbliżają się w jego stronę.

Już chciał wstać, by zorientować się w sytuacji, gdy nagle usłyszał swoje imię wykrzyczane przez Lucy tak głośno, że chyba wszyscy w obozie musieli ją słyszeć. Poniechał wcześniejszego zamiaru, postanawiając czekać, aż szefowa sama zainicjuje rozmowę. Najgorsze jednak było to, że nie miał pojęcia, co mogło ją tak zezłościć. Odkąd zachorował, nie zrobił nic, co wywołałoby u niej takie emocje. Nawet nie szwendał się samotnie po wiosce, by nie dolewać niepotrzebnie oliwy do ognia. Zresztą i tak nie było tam nic ciekawego do roboty, a nie chciał przez przypadek wpaść na staruchę. Na dodatek, gdy ból głowy ustąpił, mógł pomagać przy rozszyfrowywaniu hieroglifów i zdaniem Lucy nauczyć się przy tym czegoś pożytecznego.

Chyba że matka jednak zrobiła coś głupiego, przemknęło mu przez myśl. Nie znał szefowej dobrze, przez co nie miał pojęcia o granicach cierpliwości kobiety. A pani Haviland niemal każdego potrafiła wyprowadzić z równowagi. W duchu modlił się, by chodziło o coś innego, bo inaczej dni, które spędziłby jeszcze w Egipcie, mógłby policzyć na palcach jednej ręki.

Z żalem zgasił wypalonego do połowy papierosa, by dodatkowo nie denerwować Lucy. Wrzucił go do namiotu, chcąc udawać grzecznego studenta. Ledwo zdążył powrócić na swoje poprzednie miejsce i rozsiąść się wygodnie, by twierdzić, że odpoczywa, gdy podniesione głosy ucichły. Jednakże dopiero po jakiejś minucie dostrzegł zbliżającą się w jego stronę szefową. Jak zwykle miała na głowie kowbojski kapelusz, teraz lekko przekrzywiony na lewą stronę. Mocno zagryzała dolną wargę, nie wyglądała na zadowoloną.

Gdy znalazła się przy namiocie Kamose, usiadła obok mężczyzny, wyciągając przed siebie niesamowicie długie nogi. Przez chwilę Brytyjczyk zastanawiał się, jak Lucy wyglądałaby w krótkiej spódniczce, ale szybko wyrzucił niestosowne myśli z głowy. Najpierw pozna powód jej wzburzenia, później może pozwolić sobie na fantazjowanie. Sam pospiesznie skrzyżował nogi, by nawet w tej pozycji nie czuć się przy niej jak karzeł. Od dawna tego nie robił, ale w tamtym momencie przeklął swój niski wzrost i miał ochotę zapalić, mimo że kobiecie to przeszkadzało.

– Coś się stało – bardziej stwierdził niż zapytał, przerywając ciszę, która nastała między nimi, i wręcz sprzyjała głupim myślom.

– Ech, powinnam w porę opanować emocje – westchnęła Lucy. – Teraz cały obóz postawiłam na nogi. Zero profesjonalizmu.

Zdjęła z głowy kapelusz, a pojedyncze blond kosmyki opadły na czoło i policzki. Spoglądała przed siebie, wyraz twarzy miała skupiony, jakby nad czymś rozmyślała. Kamose nie wiedział, co powinien w tej sytuacji zrobić. Postanowił uzbroić się w cierpliwość i poczekać, aż Lucy sama powie, co ją tu przywiodło, wolał chwilowo nie wspominać, że usłyszał swoje imię. Jednakże zastanawiał się, z kim kłóciła się szefowa, zanim dotarła do jego namiotu, i żałował, że ten ktoś nie znalazł się w jego polu widzenia.

– Każdemu się zdarza – zabrał głos, widząc, że jej nie spieszy się do mówienia. – I tak uważam, że jesteś świetną szefową.

To nagięcie prawdy było chyba zbyt oczywiste, ponieważ odwróciła głowę w jego stronę, unosząc do góry prawą brew. Kamose był pod wrażeniem i zazdrościł jej, że tak potrafiła. Sam w dzieciństwie starał się nauczyć tego gestu, ale mu nie wyszło.

– Bo nie odesłałam cię do domu po chorobie? – zapytała, nadal bacznie lustrując go wzrokiem.

– Lekarz powiedział, że nie widzi przeciwwskazań, bym został w Egipcie do końca września – stwierdził, nie wiedząc, co miałby odpowiedzieć. – Powiesz mi, co się stało? Znaleźliście be… coś? – pospiesznie się poprawił, przypominając sobie, że nie miał głośno mówić ani o Ellesharze, ani o jego magicznym berle.

– Nie, nie dotarliśmy jeszcze do miejsca pochówku zwłok. Wnętrze tej piramidy to istny labirynt, czasem mam wrażenie, że ten, kto ją zbudował, nie chciał, by ktokolwiek mógł dostać się do serca grobowca. Budowniczy stworzył zupełnie inny plan korytarzy, takiego do tej pory nigdzie nie spotkano – wyjaśniła Lucy, bawiąc się rondem kapelusza.

Wyglądała na przygnębioną, co postarzało ją o kilka lat. Kamose po raz pierwszy zastanawiał się, jak długo Lucy żyła już na świecie. Zakładał, że ma trzydzieści parę, ale teraz z chęcią dowiedziałby się, ile to było to parę.

Pod wpływem nagłego impulsu chciał pocieszyć szefową, ale szybko zaniechał tego pomysłu, nie wiedział nawet, co spowodowało zły humor. Sądził, że nie mogło mieć to związku z pracą, ponieważ w ostatnim czasie z uśmiechem na twarzy opowiadała o kolejnych odkryciach. A może jednak?, przemknęło przez myśl mężczyźnie. W końcu nie wiedział, czego Gamal wymagał od Lucy. Przecież teraz mogło się okazać, że nie była w stanie spełnić części umowy, bo wcześniej nikt nie przewidział jakiejś ewentualności.

– Chciałabym, abyś jutro wybrał się z nami do piramidy i coś zobaczył – powiedziała po chwili, ale nie patrzyła na Kamose, skupiając wzrok na leżącym na kolanach kapeluszu.

– Co? – zapytał od razu, czując, że w głowie robi mu się coraz większy mętlik. Może i przez przypadek poznał prawdziwy cel archeologów, ale nie spodziewał się, że z tego powodu cokolwiek się zmieni, szczególnie że nie był ekspertem w tej dziedzinie, przez co nikt nie pytał go o zdanie.

– Wolałabym, abyś to najpierw zobaczył – nie ustępowała Lucy, a Kamose domyślił się, że nic więcej z niej nie wyciągnie. Kobieta potrafiła trzymać język za zębami. – Wyruszamy wcześnie rano, więc lepiej odpocznij – dodała, chcąc wstać i zająć się swoimi sprawami.

– Dlaczego zainteresowaliście się akurat nim? – spytał szybko, by jeszcze na trochę zająć czas Lucy. Szczególnie że ta kwestia od dawna go intrygowała, a ostatnio nie miał okazji wypytać Andrew. Co więcej, kolega nie podchodził do rozmów na ten temat zbyt optymistycznie. – Na pewno było wielu wielkich wojowników czy faraonów. To ma związek z berłem? – dodał podejrzliwie, ponieważ nie przypuszczał, by szefowa traktowała opowieści o magii poważnie.

Ku zdziwieniu Kamose kobieta się roześmiała. Był to wesoły i przyjemny śmiech, mężczyzna zorientował się, że słyszał go po raz pierwszy.

– Aż ciężko mi uwierzyć, że tego nie wiesz – rzekła, nadal uśmiechając się szeroko, jednak po chwili znów spoważniała. – Z powodu sposobu, w jaki zostało zapisane imię Elleshara.

– Czyli? – dociekał zaintrygowany Kamose.

– Alfabetem łacińskim, którego, jeżeli twoja starucha miała rację, trzy i pół tysiąca lat temu nie znano. Zresztą nawet teraz w Egipcie z niego nie korzystają, mają swój własny.

Kamose nie wiedział, co odpowiedzieć. Jeszcze kilka godzin temu zdawało mu się, że wszystko zaczyna się układać i nie czeka go więcej niespodzianek. Teraz zastanawiał się, ile tajemnic miał jeszcze przed sobą. Pewnie sporo, znając moje szczęście, westchnął w duchu.

~ * ~

Kamose nie mógł uwierzyć, że to działo się naprawdę i w końcu został dopuszczony do elitarnej grupy, która zagłębiała się wewnątrz piramidy. Nie przejmował się powodem ani trochę dziwnym zachowaniem Lucy, najważniejsze, że zobaczy, jak wyglądał w środku grobowiec. I będzie miał się czym pochwalić, gdy wróci do szkoły. Wiedział, że niejeden student zzielenieje z zazdrości.

Mimo że już raz widział piramidę z bliska i mógł zajrzeć do środka, to znów zrobiła na mężczyźnie piorunujące wrażenie. Aż nie do pomyślenia było, że trzy i pół tysiąca lat temu ludzie potrafili zbudować coś tak wspaniałego, wznoszącego się wysoko ku niebu. Od razu przypomniał sobie głupie dowcipy brata, jakimi raczył go przed wyjazdem. Utrzymywał on, że budowle były tak naprawdę statkami kosmicznymi, które wylądowały na Ziemi w starożytnym Egipcie, a faraonowie ubzdurali sobie, że to znak od bogów i wykorzystali je jako grobowce. Często dodawał, że znów wzbiją się w powietrze, gdy Kamose znajdzie się w środku.

Młody mężczyzna uśmiechnął się na to wspomnienie, po czym oderwał wzrok od piramidy i szybko dogonił resztę grupy, która już stała przy wejściu. Andrew rozdał każdemu latarkę, a Lucy po raz dwudziesty przypomniała Kamose, że ma trzymać się ze wszystkimi oraz pod żadnym pozorem nie próbować samotnej eksploatacji korytarzy, gdyż łatwo mógłby się zgubić i trochę czasu spędzić wewnątrz grobowca, ponieważ archeolodzy nie zbadali jeszcze wszystkiego.

Kamose zapewnił szefową, że rozumie. Nawet mu do głowy nie przyszło, by zrobić coś podobnego. Co prawda samotne badanie piramidy i ostateczne odnalezienie berła Elleshara byłoby fantastyczną przygodą oraz przyniosłoby mu podziw wśród archeologów. Jednak wolał nie wcielać tego pomysłu w życie, perspektywa zgubienia się i spędzenia kilku dni w ciemnościach bez jedzenia i picia przechyliła szalę. Nie warto ryzykować.

Weszli do piramidy i już po kilkunastu krokach natrafili na pierwszy zakręt. Po jego pokonaniu światło słoneczne całkowicie przestało docierać do wnętrza, dlatego każdy z czterech archeologów musiał oświetlać sobie drogę latarką. Kamose szedł na samym końcu, co bardzo mu odpowiadało. Dzięki temu mógł bliżej oraz dokładniej przyjrzeć się wszystkiemu i nikt go przy tym nie podganiał. Chociaż początkowo nie zobaczył nic poza kamiennymi ścianami.

– Staraj się też patrzeć pod nogi, by nie potknąć się o kamienie – dobiegł go głos Lucy, która prowadziła pochód.

Kamose do tej pory nie dostrzegł na posadzce ani małych, ani dużych przeszkód, ale postanowił zachować większą ostrożność. Nie chciał się potknąć i zrobić z siebie pośmiewiska na oczach Lucy, Andrew, Jacka i Egipcjanina o dziwnym imieniu. Oglądanie pustych ścian szybko znudziło mężczyznę i zastanawiał się, kiedy miną pierwsze hieroglify lub dotrą do tego czegoś, co miał zobaczyć.

By jakoś uatrakcyjnić wyprawę (być może ostatnią, gdyż nie miał pewności, czy Lucy kiedykolwiek zechce go jeszcze wziąć ze sobą), zaglądał w mijane po drodze odnogi. Światło latarki nie sięgało daleko, więc widział jedynie kawałek korytarza, a dalej już tylko nieprzeniknioną ciemność. Przez chwilę zastanawiał się, co kierowało archeologami, że obrali taką, a nie inną trasę. Już chciał o to zapytać, gdy w jednym z bocznych korytarzy dostrzegł jakiś ruch.

Może to nietoperze, pomyślał, gdyż nic innego nie przyszło mu do głowy. Tylko czy te zwierzęta w ogóle występują w Egipcie?

Zawahał się przez chwilę. Zerknął w stronę archeologów, Jack, który szedł przed nim, znajdował się zaledwie dwa kroki od Kamose. Przecież nic się nie stanie, tylko upewnię się, co to było, zadumał. Zwlekał jeszcze trzy sekundy, po czym skręcił w boczną odnogę, postanawiając zrobić tylko kilka kroków, a potem od razu wrócić do reszty grupy. Sądził, że z łatwością ich znajdzie, widząc w oddali światło latarek. Nie zorientują się, że zniknął, a nawet jakby, to powie, że rozwiązało mu się sznurowadło i dlatego został w tyle.

Wcześniejsze ostrzeżenia Lucy jakby wyparowały mężczyźnie z głowy. Kilka kroków zamieniło się w kilkanaście. A wszelki zdrowy rozsądek zniknął, gdy po lewej stronie dostrzegł kolejną odnogę. Chciał ją minąć, ale wtedy przez ułamek sekundy zobaczył w ciemności maleńkie światełko. Zawahał się. Może powinienem zawołać resztę?, przemknęło mu przez myśl, ale szybko zrezygnował z tego pomysłu. Przecież się nie zgubi i z łatwością ich znajdzie, ewentualnie sam wróci do wyjścia, gdyż doskonale pamiętał drogę, jaką tu przyszedł. Ciekawość wzięła górę, musiał przekonać się, co to było. Kto wie, czy rzeczywiście nie znalazł serca grobowca.

Gdy skręcił i ostrożnie poruszał się do przodu, pamiętając o ostrzeżeniu Lucy, poczuł jakiś dziwny lęk. Nie wiedział, z czym mógł on się wiązać, chociaż coś na dalekich granicach świadomości podpowiadało mu, że jednak powinien. Brnął dalej do przodu, nie mając zamiaru poddawać się z powodu irracjonalnego strachu.

Kątem oka dostrzegł coś po lewej stronie i zatrzymał się. Poświecił latarką, by zorientować się, że natrafił na namalowane na kamieniach obrazki. Podszedł bliżej, by lepiej przyjrzeć się rysunkom. Dwóch mężczyzn stało naprzeciwko siebie, każdy z nich w uniesionej ręce trzymał berło. Ich ciała otaczały płomienie. Za jednym z nich znajdowała się zburzona budowla, u stóp drugiego wił się wąż. Widok zwierzęcia sprawił, że Kamose poczuł nieprzyjemnie dreszcze. Brytyjczyk zastanawiał się, czy któryś z nich mógł być Ellesharem. Żałował, że na to pytanie nigdy nie pozna odpowiedzi.

Jeszcze przez chwilę oglądał rysunki, po czym postanowił iść dalej, gdy nagle zorientował się, że obok postaci znajduje się coś jeszcze. Skierował w to miejsce światło latarki i rozczarowany cicho westchnął. W ścianie wyżłobiono jedynie jakieś linie i zawijasy. Domyślił się, że to stosowane w tamtych czasach pismo hieratyczne, może opisywano zdarzenie przedstawione obok. Niestety, nie potrafił go odczytać. Trochę żałował, że nie było z nim kogoś, kto by to zrobił.

Odrobinę zawiedziony, że nic więcej już tu nie wskóra, poszedł dalej. Minął dwa kolejne boczne korytarze, czując, że powinien cały czas iść prosto. Nawet do głowy mu nie przyszło, że już dawno musiałby zobaczyć owo światełko, gdyby rzeczywiście istniało. Po kilkudziesięciu krokach natrafił na następny rysunek. Ten przedstawiał trójkę młodych mężczyzn z łukami w rękach oraz pięć zwierząt, których Kamose nie potrafił zidentyfikować. Uznał, że to bez znaczenia, liczył się sens ukazanej sceny, nie dokładność namalowanej zwierzyny łownej.

Brytyjczyk żałował, że starożytni Egipcjanie nie byli większymi artystami w przypadku malowideł. Chciał wiedzieć, czy któryś z tamtych mężczyzn otoczonych ogniem znajdował się także tutaj, jednakże nie był w stanie dojść do żadnych wniosków. Nawet ta trójka zdawała się do siebie niesamowicie podobna.

Oddalając się, przelotnie rzucił okiem na hieratykę, jednak i tym razem nie potrafił jej rozszyfrować. Kamose zrobił kolejne kilkanaście kroków, po czym ku swemu olbrzymiemu zdziwieniu stwierdził, że przed nim znajduje się ściana. Trafił na ślepy korytarz. Nie wiedział dlaczego, lecz nie podobało mu się tu. Czuł, że bez względu na wszystko musi iść dalej, do przodu.

Najpierw pchnął ścianę, licząc, że się obróci lub coś w tym stylu, jak zdarzało w filmach, ale nic takiego się nie wydarzyło. Nie poczuł nawet najmniejszego drgnięcia, świadczącego o tym, że coś takiego było możliwe. Następnie przyjrzał się jej uważnie, jakby spodziewając się, że dostrzeże jakąś dźwignię, czy wystający kamień Jednak i tym razem się rozczarował. Stał przed najzwyklejszą ścianą, mimo że jego umysł sugerował coś zupełnie innego.

Niezadowolony odwrócił się na pięcie i cofnął do najbliższego rozwidlenia. Tam ponownie odbił w bok z nadzieją, że uda mu się obejść przeszkodę. Nagle do nozdrzy Kamose dotarł nieprzyjemny zapach. Skrzywił się, próbując jakoś osłonić nos przy dalszym marszu, jednak na wiele się to nie zdało. Smród stawał się coraz gorszy. Mężczyźnie zaczynało się robić wręcz niedobrze, zrobił jeszcze dwa kroki w przód, gdy nagle zakręciło mu się w głowie. Oparł się o ścianę, by nie upaść. Dłonią nacisnął kamień, który po chwili ustąpił.

W ścianie po prawej stronie, jakby znikąd, pojawiło się przejście. Kamose tak to zaskoczyło, że upuścił latarkę. Zdołał usłyszeć dźwięk rozbijanego szkła, po czym wokół zapanowały nieprzeniknione ciemności. Mimo mdłości mężczyzna zaklął szkaradnie kilka razy. Co miał teraz zrobić? Znalazł się zupełnie sam w jakimś bocznym korytarzu, w którym tak cuchnęło, że czuł, iż zaraz zwymiotuje. W tamtym momencie bardzo żałował, że nie posłuchał Lucy i zdecydował się na tak lekkomyślną przygodę.

Przez kilka sekund stał bez ruchu, zastanawiając się, co dalej zrobić. Uznał, że najlepiej będzie po omacku spróbować dostać się do wyjścia z piramidy. Już się odwracał, gdy przypomniało mu się, że w kieszeni spodni miał zapalniczkę. Poczuł olbrzymią ulgę, uświadamiając sobie, że posiadał jakieś światło. Co prawda niewielkie, ale zawsze. Stwierdził, że nigdy nie rzuci palenia, chociażby zależało od tego jego życie.

Wyciągnął zapalniczkę z kieszeni i zapalił. Mały płomień rzeczywiście nie dawał wiele światła, ale zawsze coś. Wiedział, że teraz się nie zgubi. Już chciał ruszyć w drogę powrotną, podczas której musiałby obmyślić wiarygodne kłamstwo dla Lucy, gdy ciekawość znów wzięła górę. Przecież nic się nie stanie, jak tylko zajrzę, co znajduje się w tym tajnym korytarzu, może to właśnie tam ukryto berło, pomyślał.

Ostrożnie zbliżył się do przejścia i przeszedł przez nie, mając nadzieję, że nic nie leżało na posadzce. Gdyby teraz skręcił albo złamał nogę, byłoby po nim. Uniósł zapalniczkę wysoko w górę, rozglądając się dookoła. Na lewej ścianie znajdował się kolejny rysunek. Podszedł do niego, orientując się, że przedstawiał mężczyznę i kobietę. Jednego z tych w płomieniach, stwierdził zaintrygowany własnym odkryciem. Jednakże to jego towarzyszka bardziej zainteresowała Kamose. Chciał jej się dokładniej przyjrzeć, ponieważ kogoś mu przypominała, już na końcu języka miał jej imię, ale nie zdążył…

Nagle poczuł ogromny ból. Zapalniczka zgasła i wypadła mężczyźnie z ręki, kilka razy odbiła się od podłogi, tocząc w głąb korytarza. Kamose krzyknął, po czym stracił przytomność. Bezwładne ciało upadło na kamienną posadzkę.

~ * ~

I oto ostatni rozdział części pierwszej. Mam wrażenie, że jakoś szybko to przeleciało. Możliwe, że dlatego, iż są wakacje, a wtedy czas zawsze szybciej płynie. I już niemal połowa minęła…

A z racji, że upały się skończyły (liczę, że już nie wrócą, przynajmniej w tym roku), to zaczęłam więcej pisać, bo chciałabym do końca września mieć na dysku ukończoną Legendę Elleshara. Jak wyjdzie, to się okaże. Z założenia nie ma to być długa historia, bo jeden główny bohater to za mało, by pobić rekord stu sześciu rozdziałów ;)