Rozdział 3: W domu staruchy

Głęboko w ludzkiej podświadomości tkwi przemożna potrzeba logicznego, mającego sens wszechświata, ale rzeczywisty wszechświat jest zawsze o krok poza logiką.

Frank Herbert – Diuna

Kamose po raz kolejny zaklął szpetnie, ciesząc się, że tubylcy nie znali angielskiego i nie wiedzieli, co mówił. Kilkadziesiąt minut spędził, rozszyfrowując instrukcje Sahirah napisane na odwrocie liściku, nawet przepisał je starannie na inną kartkę, by później ponownie nie zastanawiać się nad znaczeniem niektórych wyrazów. Jednakże po kilkukrotnym przeczytaniu opisu drogi i stwierdzeniu, że znajduje się w małym miasteczku, postanowił nie brać kartki ze sobą. I oczywiście się zgubił. Jednak nie w dosłownym znaczeniu tego słowa, ponieważ wiedział, gdzie się znajdował i bez problemu wróciłby do obozu, gdyby był to jego cel.

Przez kilka sekund zastanawiał się, czy nie wrócić do namiotu po notatki, jednak szybko wyrzucił ten pomysł z głowy. Był mężczyzną i nie przyzna się do porażki, niemal dokładnie pamiętał to, co napisała dziewczyna. A czy po przejściu obok maleńkiej, ciemnej i obskurnej piekarni, z której wydobywał się nieprzyjemny zapach, miał skręcić w pierwszą czy drugą mijaną po lewej stronie uliczkę było nieistotnym szczegółem. By nie mieć sobie nic do zarzucenia, nawet cofnął się i wypróbował obie opcje, ale nic mu to nie dało.

Ostatecznie doszedł do wniosku, że Sahirah musiała dać mu błędne wskazówki. W końcu sam spędził tyle czasu nad rozszyfrowywaniem wiadomości, że na pewno się nie pomylił i dobrze ją odczytał. Oraz zapamiętał, by nie musieć brać małego kawałka papieru ze sobą.

Kamose bezradnie rozejrzał się dookoła, jakby miał nadzieję, że nagle pojawi się przed nim znak informujący o dokładnym miejscu zamieszkania kobiet. Może powinienem szukać najbardziej dziwacznego i złowieszczego domu w okolicy?, pomyślał, po raz szósty mijając śmierdzącą piekarnię, w której nic by nie kupił, a tym bardziej nie tknął sprzedawanego tam pieczywa, nawet gdyby ktoś chciał mu za to zapłacić olbrzymią sumę pieniędzy.

Postanowił wrócić do punktu wyjścia i ostatni raz podążyć za wskazówkami Sahirah. Nie chciał rezygnować ze spotkania z jednooką staruszką, ale najwyraźniej nie będzie miał wyboru, zawsze mógł zabawić się w szpiega i popytać archeologów o Elleshara. Ewentualnie jutro spróbować znaleźć dom z opisu, w końcu dziewczyna nie sprecyzowała, kiedy miał się stawić. Kilka dni to co najmniej dziewięć, chyba że Egipcjanie mieli inny system liczenia. Albo sama starucha taki posiadała, co było jeszcze bardziej prawdopodobne.

Kamose skorzystał ze skrótu, by przejść między budynkami wąskimi, piaszczystymi uliczkami, zamiast główną drogą. Uznał, że nie mogły być to tereny należące do poszczególnych właścicieli, ponieważ zauważył, że w kilku domach drzwi frontowe znajdowały się właśnie po tej stronie. A może dać już sobie na dziś spokój i wrócić do obozu, by coś zjeść, przemknęło mu przez myśl i właśnie wtedy dostrzegł wychylającą się z okna znajomą sylwetkę. Tak przynajmniej wydawało mu się z tej odległości, nie mógł mieć stuprocentowej pewności, ponieważ Sahirah widział w nocy, gdy pół twarzy zasłaniała chustą.

I tak nie mam nic do stracenia, uznał. Jeśli to nie ona, to wracam do obozu. A jeśli jutro, ewentualnie za dwa dni, jej nie znajdę, to daję sobie z nimi spokój. Nie będę błądził po tej mieścinie jak idiota.

Ruszył w stronę odpowiedniego domu. Starł się iść normalnie, by w razie gdyby go zobaczyła, nie pomyślała sobie, że specjalnie do nich się tak spieszył lub coś w tym stylu. Ukradkiem zerkał w stronę dziewczyny, która dostrzegła go dopiero wtedy, gdy znalazł się już niemal przy drzwiach. Mina jej zrzedła, potwierdzając, że to rzeczywiście Sahirah, po czym Egipcjanka cofnęła się pospiesznie i zatrzasnęła okno.

Jednakże Kamose musiał przyznać, że była bardzo ładna, czego nie spodziewał się po wnuczce takiej staruchy. Miała podłużną twarz o ciemnej, charakterystycznej dla tubylców cerze, którą okalały gęste, kręcone, rozpuszczone włosy, oraz łabędzią szyję. Mężczyzna przez ułamek sekundy zastanawiał się, czy tak właśnie mogła wyglądać Nefretete za życia. Szybko jednak wyrzucił ten pomysł z głowy, królowa Egiptu na pewno była sto razy piękniejsza, nie miała takiego małego, nieproporcjonalnego nosa i wyłupiastych oczu.

Kamose zdziwił się, że domu nie otaczał żaden płot, jednak szybko uznał, że może były to zwyczaje tubylców lub mieszkańców tej uliczki. Lecz przede wszystkim nie spodziewał się, że stanie przed najzwyklejszym, jednopiętrowym budynkiem. Na tle innych wyróżniały go jedyne pomalowane na zielono drzwi, jak napisała w liście Sahirah. Po kimś takim jak babcia dziewczyny, wierzącej w pokręconą i nie mającą logicznego sensu mitologię, spodziewał się czegoś innego. Nie potrafił dokładnie określić, co miałoby to być, ale wtedy w barze starucha zrobiła na nim nieprzyjemne wrażenie i sądził, że właśnie w takim otoczeniu się obraca. Bardziej pasowałby do niej domek wiedźmy, uznał.

Nie dostrzegłszy nigdzie dzwonka czy kołatki, zapukał. Sądził, że Sahirah otworzy mu dość szybko, ponieważ widziała go przez okno, ale się pomylił. Miał wrażenie, że czekał dobre dwie minuty, przelotnie zastanawiając się nawet, czy na złość kobietom nie odejść i nie wrócić jutro, gdy drzwi powoli się uchyliły.

– Sądziłam, że jednak nie przyjdziesz – mruknęła zamiast przywitania dziewczyna, gestem zapraszając go do środka.

Kamose zauważył, że ponownie założyła chustę na głowę, zasłaniając część twarzy, oraz spięła rozpuszczone wcześniej włosy. Jednak to było nic w porównaniu do oczu dziewczyny, które teraz mógł zobaczyć po raz pierwszy. Były zielone, ale nie takie zielone, jakie zwykle widział. Bardziej przypominały świeżą, zieloną trawę. Jak zahipnotyzowany patrzył w nie przez dłuższą chwilę, nie potrafiąc wydobyć z siebie ani jednego słowa czy zrobić czegokolwiek.

– Co się gapisz?! – fuknęła Sahirah, oddalając się o kilka kroków od mężczyzny.

– Nie bądź niemiła dla gościa, dziewczyno – zachrypiała starucha, pojawiając się nagle przy wnuczce. – Cieszę się, że przyszedłeś, młodzieńcze.

Dopiero jej charczący głos wyrwał Kamose z otępienia. Przywitał się ze staruszką, po czym jeszcze raz ukradkiem zerknął na Sahirah. Po wyrazie jej twarzy od razu zorientował się, że dziewczyna nie była zadowolona z tej wizyty. Wykrzywiła usta i zniknęła w głębi domu, nie odzywając się ani słowem.

– Nie zwracaj na nią uwagi, ma swoje humory – mruknęła, po czym odwróciła się na pięcie i powoli zaczęła oddalać.

Kamose uznał, że najlepiej podążyć za nią. W końcu nie miał zamiaru stać jak idiota pod drzwiami. Chociaż głupie „chodź za mną” czy coś w tym stylu nie zbawiłoby staruchy. Z niemałą ciekawością rozejrzał się dookoła. O ile na zewnątrz dom wyglądał całkiem zwyczajnie, to w środku efekt był zupełnie inny. Wszędzie panował półmrok i było przeraźliwie duszno, mężczyzna miał nieodparte wrażenie, że coś nieprzyjemnego czai się w ciemnych kątach, by… No właśnie, co? Nie czuł się dobrze w tym domu i powoli zaczynał żałować, że Sahirah nie powiedziała mu wszystkiego podczas ich pierwszego spotkania.

Starucha poprowadziła go przez wąski, tonący w mroku korytarz do niedużego pokoiku. Tutaj także panował półmrok, ponieważ okna zostały zamknięte i zasłonięte ciężkimi zasłonami. Kamose nie potrafił powiedzieć, na jaki kolor zostały pomalowane ściany, ale nie uszło jego uwadze, że w wielu miejscach farba zdarła się lub została czymś zachlapana. Z sufitu zwisała lampa otoczona pajęczynami. Patrząc na pokrywającą ją grubą warstwę kurzu, miało się wrażenie, że nigdy nie była używana.

Na środku pomieszczenia ustawiono dość duży, okrągły stół o wytartym i zarysowanym blacie, a wokół niego kilka krzeseł. Przy ścianach stały szafki, na których piętrzyło się mnóstwo najróżniejszych bibelotów. Większość z nich Kamose widział pierwszy raz w życiu i nie potrafił powiedzieć, co to było, jednak miał wrażenie, że wszystko wiązało się z Egiptem. Mimowolnie zadrżał na widok figurki nagiej kobiety otoczonej wijącymi się u jej stóp wężami, kilka z tych zwierząt nawet okalało jej ciało.

Szybko odwrócił wzrok, próbując się uspokoić. To niedorzeczne bać się jakiejś głupiej, starej figurki, pomyślał, starając się nie patrzeć na staruchę. Jednak miał wrażenie, że ona doskonale wiedziała, co się przed chwilą stało. Spojrzenie mężczyzny zatrzymało się na stojącym po przeciwnej stronie pokoju regale. W równych rzędach ustawiono na nim książki, w większości bardzo grube i już z daleka wyglądające na stare. Kamose nie potrafił stwierdzić, czego dotyczyły, ponieważ wiele grzbietów nie zostało opatrzonych żadnym napisem, inne natomiast były po arabsku. Lecz najbardziej zdziwiło go to, że ani na księgach, ani na półkach nie dostrzegł żadnej pajęczyny czy nawet cienkiej warstwy kurzu.

Staruszka usiadła przy stole, zachęcając gestem, by gość uczynił to samo. Kamose rad, że dzięki temu zajmie myśli czymś innym i otrząśnie się z niemiłego wrażenia, jakie zrobił na nim ten dom, opadł na najbliższe krzesło, które nie znajdowało się bezpośrednio obok kobiety. Zorientował się, że na jego ciele pojawiła się gęsia skórka, nie potrafił jednak podać powodu, nie wiedział nawet, kiedy to się stało. Przede wszystkim miał świadomość jednej rzeczy: nie podobało mu się tutaj i z chęcią jak najszybciej wydostałby się z tego domu, nawet oknem, gdyby zaszła taka potrzeba. Zapomniałby o Ellesharze. Co go obchodził Egipcjanin żyjący cztery tysiące lat temu?! Jednak to uraziłoby jego dumę, a na to nie mógł pozwolić, bo nie potrafiłby wtedy spojrzeć sobie w twarz. Ani ojcu czy bratu, chociaż oboje nie musieliby się o tym dowiedzieć.

– Mogę zapalić? – zapytał po chwili milczenia, czekając, aż starucha zabierze głos. Wiedział, że to bezczelne i w normalnych okolicznościach nigdy nie zadałby podobnego pytania, bo mogłoby ono urazić gospodarza. Jednak miał nadzieję, że w ten sposób jakoś się uspokoi. Cieszył się, że wczoraj udało mu się zrobić sekretne zapasy papierosów, bo inaczej jak nic by zwariował.

Kobieta kiwnęła głową, wołając po chwili do Sahirah, by przyniosła także popielniczkę. Po minucie dziewczyna weszła do pokoju z kwaśną miną. Niezadowolona spojrzała na Kamose wydmuchującego z ust szary dym, po czym zaczęła rozstawiać na stole filiżanki z czymś, co musiało być herbatą, talerzyki i tacę z ciasteczkami. Następnie usiadła na jednym z wolnych krzeseł i dalej świdrowała mężczyznę nienawistnym spojrzeniem. Brytyjczyk uznał, że wolał jej humory i jawnie okazywany brak sympatii niż dziwną atmosferę panującą wokół.

– Ciekawe masz imię, młodzieńcze… – zadumała starucha, upiwszy duży łyk herbaty, siorbiąc przy tym hałaśliwe.

– To zwykły przypadek, wymysł moich rodziców – stwierdził Kamose.

– Imiona nigdy nie są przypadkowe – zachrypiała starucha.

Mężczyzna miał wrażenie, że zabrzmiało to złowieszczo, ale starał się wyrzucić takie myśli z głowy, jednak z marnym skutkiem. Wziął do ręki filiżankę i upił nieduży łyk napoju. W smaku ani trochę nie przypominał mu herbaty, jaką pijał w domu. W ogóle nie potrafił określić tego smaku, ale gorzki i drętwy płyn mu nie smakował. Wytężając całą siłę woli zachował neutralny wyraz twarzy i się nie skrzywił, by nie urazić gospodyń. Zastanawiał się, jak one mogły to pić. Liczył na to, że może chociaż ciasteczka okażą się zjadliwe, lecz chwilowo wolał nie ryzykować. Wypił jeszcze jeden duży łyk, by szybciej pozbyć się tego świństwa, po czym zapalił kolejnego papierosa, czekając, aż starucha zabierze głos.

– Co wiesz na temat Elleshara? – zapytała po chwili, uważnie lustrując go jednym okiem.

– Niewiele – wyznał zgodnie z prawdą Kamose. – Tak naprawdę nigdy specjalnie nie interesowałem się starożytnym Egiptem. Archeolodzy powiedzieli mi, że był wielkim wojownikiem i szukają jego berła. Kilka dni temu znaleźli pierwsze hieroglify i założyli, że żył za czasów Totmesa III – dodał, sam nie wiedząc dlaczego. Nie miał zamiaru wszystkiego wyjawiać kobiecie, ale jakoś samo się wymsknęło.

Starucha parsknęła nieprzyjemnym, chrapliwym śmiechem, który ani trochę nie spodobał się Kamose. Miał wrażenie, że krew zamarza mu w żyłach i tym bardziej chciał się stamtąd wydostać.

 – Nie sądziłam, że ci współcześni archeolodzy są tak głupi, chyba że cię okłamali, co też jest prawdopodobne. Elleshar żył w czasach Amenhotepa III, chłopcze, i zginął, zanim syn faraona przejął władzę. Dość młodo – dodała, uśmiechając się złowieszczo pod nosem. – Ale co do tego, że był wielkim wojownikiem mają rację, chociaż zastanawiam się, czy zdają sobie sprawę, dlaczego był tak ważny. Może ten cały Gamal im powiedział… – mruknęła sama do siebie. – Elleshar, chłopcze, uratował dwór faraona i zapewnił ciągłość osiemnastej dynastii, w innym wypadku kto wie, jak potoczyłaby się historia. Może do dziś liczono by się z imperium egipskim. Ocalił jedno, ale tym samym bezpowrotnie zniszczył coś innego.

– Skąd pani to wie? – zapytał po chwili Kamose, powoli zaczynając wątpić w słuszność słów staruchy. Andrew musiał mieć rację, kobieta była szalona.

– W jakimś celu pilnuję jego grobowca, prawda? – prychnęła, jednak mężczyzna nie mógł oprzeć się wrażeniu, że jakiś złowieszczy ogień płonął w jej wyłupiastym oku. – Nie chcesz, nie wierz, ale niebawem przekonasz się, że miałam rację i to w bardzo brutalny sposób.

– To ma związek z tym berłem? – zadał kolejne pytanie.

– Owszem, wszystko jest z nim powiązane. Chociaż niektórzy powiedzą ci, że to nie ma z nim nic wspólnego, ale to głupcy, nie znający prawdy. Widzisz, chłopcze, jeden człowiek, choćby nie wiem jak potężny, nie jest w stanie postawić imperium na głowie. To berło dało Ellesharowi potęgę, by mógł dokonać tego wszystkiego, ono jest kluczem. Każdy, kto je posiądzie, zyska wielką siłę. Dlatego Gamal tak go pragnie. A kto wie, czy któryś z tych twoich pseudo przyjaciół nie pokusi się na nie, gdy zorientują się, co mają w rękach.

Kamose słuchał staruchy, ale nie potrafił jej uwierzyć. Żadne magiczne siły nie istniały, to było pewne. Ani teraz, ani nigdy przedtem. Może w tutejszych legendach Elleshar posługiwał się magicznym przedmiotem, lecz na tym koniec. Przeszłość na pewno wyglądała zupełnie inaczej. Żałował tylko, że nigdy nie dowie się jak. Wątpił także, by Gamal był tak głupi jak starucha i wierzył w te bajki. Jednak pozostawało pytanie, dlaczego tak bardzo pragnął berła, że prawdziwy cel wyprawy znało tylko kilka osób.

Mężczyzna wypił resztkę herbaty, by zachować pozory grzeczności i jakoś poukładać myśli. Od niechcenia włożył jedno ciasteczko do ust i zaraz miał ochotę je wypluć. Było ohydne jak napój i przeraźliwe ostre. Czuł, jakby w jego gardle ktoś rozniecił pożar i jeszcze go podsycał. Powoli zaczynało mu się robić niedobrze.

– I to chciała mi pani powiedzieć? – spytał, marząc o szklance zimnej wody.

– Przynajmniej nie miałam przed tobą tajemnic jak oni – stwierdziła, uważnie przyglądając się Kamose. Na jej ustach pojawił się chytry uśmieszek na wspomnienie wydarzenia w barze. – Dzięki temu możesz ich powstrzymać i nie dopuść do tragedii. Ale to twoja decyzja i twoje sumienie. Sahirah odprowadzi cię do obozu – dodała, podnosząc się z krzesła.

– Chyba potrafi sam trafić, babciu? – zaprotestowała szybko dziewczyna.

– Powiedziałam już ostatnie słowo. A ty, Kamose, przemyśl wszystko bardzo dokładnie – syknęła, zanim wyszła z pokoju. Mężczyźnie ani trochę nie spodobał się ton jej głosu, w jego uszach zabrzmiało to jak groźba.

Sahirah poddała się i bez słowa, mocno zaciskając usta, wyszła z domu, a Kamose podążył zaraz za nią. Świeże powietrze nieco ukoiło jego nerwy, ale nadal czuł się dziwnie. Głowa zaczęła go boleć, dlatego podarował sobie zapalenie kolejnego papierosa. Nie mógł się już doczekać powrotu do obozu, by zdrzemnąć się przez kilka minut. Z chęcią porozmawiałby też z Andrew, ale to równie dobrze mogło poczekać do wieczora.

 – Dobrze się czujesz? Wyglądasz jakoś blado – zagadnęła po chwili dziewczyna, spoglądając na Kamose z troską. Wcześniejsza złość zniknęła jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki.

– Jasne – skłamał, starając się uśmiechnąć, jednak po wyrazie twarzy Sahirah zrozumiał, że nie za bardzo mu to wyszło.

Ból stawał się coraz dotkliwszy. Zaczynało go mdlić. Mężczyzna żałował, że w ogóle okazał grzeczność staruszce i wypił herbatę. Prawdopodobnie od tego zrobiło mu się niedobrze. Do tego doszły lekkie zawroty głowy, przez co bardziej musiał się skupić na tym, by iść prosto. W głębi ducha cieszył się, że dziewczyna szła z nim. Przynajmniej miał pewność, że trafi do obozu.

– Jak udało ci się zostawić tę notatkę w moim namiocie? – zapytał po chwili Kamose, mając nadzieję, że rozmowa odwróci jego uwagę od nieprzyjemnych doznań.

– Zakradłam się – wyznała, nie przejmując się, że mogłoby to zostać źle odebrane. – To nie jest wcale takie trudne, gdy wszyscy są czymś zajęci i w swojej ignorancji nie pomyślą o tym, by pilnować obozu. Większy problem miałam ze znalezieniem twojego namiotu, ale w pewnym momencie sam po coś do niego poszedłeś.

Kamose kiwnął głową ze zrozumieniem i od razu tego pożałował. Przez chwilę miał wrażenie, że świat kilka razy w zawrotnym tempie zawirował wokół niego, a później jak na złość nie wrócił na swoje miejsce, tylko się przekrzywił. Mężczyzna zachwiał się i musiał podtrzymać pobliskiego budynku, by nie upaść. Wziął głęboki wdech, po czym wolno ruszył dalej.

– Nic mi nie jest – powiedział, widząc zatroskane spojrzenie Sahirah. – Mogę cię spytać o coś związanego z twoją babcią? – dodał po chwili. Dziewczyna zgodziła się z lekkim wahaniem. – Wierzysz w jej opowieść? W to, że to berło rzeczywiście ma jakieś wielkie moce, które mogą zniszczyć świat.

Dziewczyna wahała się przez chwilę. Dwa razy otworzyła usta, jakby chciała odpowiedzieć, lecz później zamknęła je, zanim jakiekolwiek słowo zdążyło z nich ulecieć. Jakby w roztargnieniu zaczęła skubać frędzle zwisające z brzegów chusty.

– Sama nie wiem – rzekła w końcu. – Też wydaje mi się to dziwne, ale… – urwała nagle, po czym zaczęła zupełnie nowy wątek. – Ty jej nie znasz, Kamose, ona nigdy nie pomyliła się w swoich osądach, nieważne, czego dotyczyły.

– Nie mylić się, a uznać, że magia istnieje i podejrzewać, że jakiś bogaty biznesmen też w to wierzy, to dwie skrajne rzeczy – nie dawał za wygraną, zastanawiając się przy tym, czy jeszcze daleka droga do obozu. Nie ośmielił się podnieść głowy, by ocenić, gdzie się znajdowali. Spoglądał pod nogi, by mieć pewność, że nie napotka żadnej przeszkody i zaraz się nie przewróci. Chociaż powoli wydawało mu się, że i tak do tego dojdzie – czuł się wyjątkowo źle.

– Nie wiem, jak mam ci to wyjaśnić. Babcia wie rzeczy, których nie powinna wiedzieć. Gdy byłam mała, myślałam, że to duchy dzielą się z nią swą wiedzą. Może tak jest? Duchy faraonów i strzępy dawnych bogów egipskich szepczą jej do ucha, jak ma postępować.

– Nie mów, że ty też wierzysz w starożytnych bogów – jęknął Kamose. – Chcesz mi powiedzieć, że dusza Elleshara objawiła jej się i uznała, że nie życzy sobie, by ktoś wyciągał jego zmumifikowane zwłoki oraz to, co z nim pochowano.

Mężczyzna od razu pożałował tego wybuchu. Wcześniej starał się mówić spokojnie, a teraz przyszło mu zapłacić za gwałtowność. Zrobiło mu się przeraźliwie niedobrze, świat zawirował i Brytyjczyk nie miał już sił, by chociażby ustać na nogach. Padł na kolana, po czym zwymiotował wszystko, co miał w żołądku. Przez ciało Kamose przeszła fala dreszczy, było mu na przemian zimno i gorąco.

Chciał się podnieść i iść dalej, ale świat jakby uciekał przed nim. Dalszą drogę oddzielał pas ciemności, który z każdą chwilą stawał się coraz szerszy. Zapamiętał przerażony krzyk Sahirah i wołanie o pomoc, później był tupot czyichś stóp, ktoś chyba coś mówił, ale nie potrafił rozróżnić słów, wszystko brzmiało jak bełkot. A potem nie było już nic.

~ * ~

Wróciłam. Wyjazd mogę zaliczyć do udanych, nawet pogoda dopisywała, jedynie jeden dzień padało. W każdym razie akumulatory naładowane :) Mam nadzieję, że w kolejnych dniach nie będzie upałów, jak zapowiadali, bym mogła pisać i trochę zapasów na przyszłość zrobić.

Co do zaległości, to nie sądziłam, że przez tydzień aż tyle mi się narobi… No nic, musicie dać mi kilka dni, ponieważ znam siebie i wiem, że wszystkiego tak szybko nie skomentuję, bo pewnie przy czwartym blogu z kolei już by mi się nie chciało, a naprędce sklecone dwa zdania raczej nikogo nie satysfakcjonują. Jednak wszystko czytałam z telefonu, więc aż tak nie powinnam się grzebać (przynajmniej taką mam nadzieję).

Widziałam też, że pod poprzednim rozdziałem pojawiło się parę pytań. Z racji, że jestem leniwa i komentarze czytałam na bieżąco z telefonu, to nie chce mi się teraz na nowo tego analizować, więc na wszystko odpowiem tutaj.