Rozdział 2: Sahirah

Postaw przed sobą jeszcze większe wyzwania niż te, którym próbujesz sprostać, a rozwiniesz zdolności konieczne do pokonania prawdziwych trudności.

William Bennett

Kamose siedział na piasku, opierając się plecami o nieduży kamień. Mocniej opatulił się bluzą, ponieważ noc była wyjątkowo chłodna. Żałował, że nie wziął z namiotu kurtki, wtedy pewnie byłoby cieplej, jednakże nie chciało mu się już wracać. Musiałby znów przejść przez obóz, słuchać chrapania dobiegającego z niektórych namiotów czy urywane fragmenty rozmowy Egipcjan pomagających archeologom. Idąc tutaj, zatrzymał się, by podsłuchać temat konwersacji i być może dowiedzieć się czegoś na temat Elleshara, lecz rozmawiali w swoim ojczystym języku i mężczyzna nic z tego nie rozumiał.

Tutaj, z dala od obozu, w końcu mógł zaznać trochę spokoju i samotności, by wszystko przemyśleć oraz poukładać w głowie. Miał wrażenie, że odkąd dowiedział się więcej niż powinien, członkowie ekspedycji dziwnie na niego patrzyli, obserwowali dokładnie każdy ruch mężczyzny. Kamose nie miał pojęcia, czego się po nim spodziewali, ale ani trochę mu się to nie podobało, bo przez to nie mógł nawet rozpocząć śledztwa. Także Lucy wykazywała większe zainteresowanie jego osobą, a najdziwniejsze było to, że nie wypowiedziała ani jednego uszczypliwego i karcącego słowa, gdy przyłapała go na paleniu. A to w ciągu miesiąca nigdy się nie zdarzyło.

Westchnął przeciągle i wyjął z kieszeni paczkę papierosów. Otworzył ją z nadzieją, że ostatnim razem się pomylił, ale nic takiego się nie stało. Zostały dwa. Przez chwilę zastanawiał się, czy zostawić je na później, jednakże nałóg wygrał. Zapalił i zaciągnął się głęboko, mając nadzieję, że może to pozwoli mu jakoś poukładać myśli i opracować dalszy plan działania. Numerem jeden byłoby, oczywiście, zdobycie kolejnego pudełka papierosów.

Wypuszczając dym z ust, spojrzał na niebo. Z dala od cywilizacji wyglądało pięknie, szczególnie w taką bezchmurną noc. Niezliczone ilości gwiazd jasno świeciły na granatowym nieboskłonie. Towarzyszył im cienki, niemal niewidoczny sierp księżyca. Takie miejsce byłoby idealne na randkę, pomyślał Kamose. Do tego jeszcze przekąski, alkohol i dziewczyna już się nie wywinie.

– Trzeba było zostać astronautą – dodał, strzepując popiół na piasek. – Z dala od Ziemi nie musiałbym się przejmować tajemnicami i niedopowiedzeniami. I zawsze fajnie byłoby postawić stopę na księżycu. A teraz dostaję na głowę, bo gadam sam ze sobą.

– Niektórzy mówią, że nie ma w tym nic złego – rozległ się czyjś żeński głos.

Kamose od razu zerwał się na równe nogi, jednakże w ciemnościach widział jedynie niewyraźny zarys postaci. W myślach przeklinał księżyc, który akurat teraz musiał być taki cienki, że niemal nie dawał światła. Dlaczego nie mogło być dzisiaj pełni?, prychnął w duchu. Jednakże wiedział, że nowo przybyła nie przyjechała z archeologami, ponieważ wyraźnie wyłapał obcy akcent. Każde słowo wypowiadała wolno i dokładnie, w większości akcentując je w zły sposób. A w obozie nie było żadnej Egipcjanki, kilka kobiet, zaangażowanych w badania, pochodziło z Europy.

Po chwili nieznajoma zapaliła lampę, którą musiała zabrać ze sobą, i dopiero wtedy mężczyzna mógł przyjrzeć się jej dokładniej. W nikłym świetle nie potrafił oszacować wieku, ale nie dałby jej więcej niż dwadzieścia parę lat. Miała na sobie ciemną, sięgającą kolan tunikę z długim rękawem oraz nieco przykrótkie spodnie w tym samym kolorze. Na głowę zarzuciła chustę, która dodatkowo zasłaniała połowę twarzy. Na widok sandałów sam zadrżał z zimna, zastanawiając się, czy ona nie marzła.

Kamose patrzył na nią z lekko otwartymi ustami, nie wiedząc, co miałby zrobić. Czy kontynuować temat mówienia do siebie, który był dla niego bardzo zawstydzający i wolałby o nim raz na zawsze zapomnieć, czy może zacząć jakiś inny? Tylko jaki? Nigdy nie miał problemów z rozmowami z dziewczynami, ale teraz wszystko wydawało się zbyt banalne i nie na miejscu, szczególnie że Egipcjanki bardzo różniły się od Brytyjek. To nie była żadna z jego koleżanek z Cambridge, z którą mógłby omówić najnowsze wydarzenia lub wymienić najgorętsze plotki.

A może to ona powinna coś powiedzieć? Szybko jednak wyrzucił tę myśl z głowy, ponieważ wyraziła już swoją opinię i najwyraźniej czekała na jego reakcję. Przynajmniej tak zinterpretował jej milczenie.

– My się chyba nie znamy – rzekł, od razu zdając sobie sprawę, jak głupio to zabrzmiało. Oczywiście, że jej nie znał, zapamiętałby kogoś takiego.

– Nie, jestem Sahirah – przedstawiła się, jednakże swoje imię wypowiedziała w taki sposób, że mężczyzna nawet gdyby chciał, nie potrafiłby go powtórzyć.

– Kamose.

– Wiem, babcia powiedziała mi, jak masz na imię i gdzie cię znajdę. – Widząc zdziwiony wyraz twarzy rozmówcy, dodała: – Spotkałeś ją wczoraj.

–Więc ta… – Wariatka? Jednooka starucha, która wszystko postawiła na głowie? – Ta staruszka w barze była… to znaczy jest twoją babcią – rzekł, wybierając najlepszy wariant, by nie urazić dziewczyny.

Sahirah na potwierdzenie skinęła głową, po czym uśmiechnęła się delikatnie.

– Tak, przysłała mnie tutaj, bym z tobą porozmawiała. Wyjawiła ci prawdę.

– A sama nie mogła przyjść? – odparł Kamose, nie kryjąc sarkazmu w głosie. – Czekaj, a skąd ona w ogóle wiedziała, że tu będę? W końcu w nocy się śpi, a nie wybiera na przechadzki. Mogła mnie zaczepić za dnia i tak nigdy nie ruszam się z obozu – wyżalił się, zanim zdołał ugryźć się w język.

– Babcia nie widzi na tyle dobrze, by chodzić po nocach – wyjaśniła spokojnie Sahirah. – I ona często… wie pewne rzeczy – dodała po chwili wahania. Kamose był ciekaw, czy zastanawiała się nad tym, co powiedzieć, aby nie wyjawić za dużo, czy po prosty nie potrafiła znaleźć odpowiednich słów w obcym języku. – Nie pomyliła się, jesteś tutaj. A co do pory, to uznała, że za dnia inni nie pozwolą ci się z nami zobaczyć, ponoć już dowiedziałeś się za dużo.

Zdawało się, że staruszce brakuje piątej klepki, przemknęło przez myśl mężczyźnie. Chociaż niewiele brakowało, a powiedziałby to na głos. Dziękował w duchu, że jednak udało mu się powstrzymać Nie rozumiał, dlaczego nieznajoma nie mogła mieć jakiejś normalnej babci, by nie musiał na każdym kroku uważać na to, co mówi. Już chciał zapytać, co dziewczyna miała mu przekazać, lecz uznał, że jeszcze jedna kwestia go intryguje.

– To trochę dziwne, że akurat wy chcecie ze mną rozmawiać. Chyba jako jedyne w tej dziu… miasteczku – poprawił się szybko, licząc, że Sahirah nie zorientuje się, co chciał powiedzieć – znacie angielski. By dogadać się z innymi potrzebowaliśmy tłumaczy albo musieliśmy zdać się na język migowy.

– Babcia miała rację, że Brytyjczycy są nieufni.

– A nie pomyślała, że mógłbym być Amerykaninem, Kanadyjczykiem czy Australijczykiem? Tam też mówią po angielsku. Zresztą w Europie to popularny język – prychnął Kamose, mając powoli dość tego, że nieznajoma zdawała się niemal wszystko o nim wiedzieć.

– Czyli babcia się nie myliła – stwierdziła, uśmiechając się pogodnie.

W innych okolicznościach Kamose uznałby ten uśmiech za śliczny czy czarujący, ale teraz jedynie go denerwował. Postanowił zapalić, by w ten sposób jakoś ochłonąć, lecz wtedy zorientował się, że został mu przecież jeden papieros. Rodzice wychowali go na kulturalnego człowieka, dlatego niechętnie wyciągnął paczkę w stronę Sahirah, będąc w stanie zrezygnować z ostatniego. Jednakże ku jego zadowoleniu odmówiła, kręcąc głową, wobec tego sam sobie nie żałował. Postanowił o przyzwoitej porze spróbować wysępić kilka sztuk od Billa.

– Babcia uczyła mnie angielskiego – odpowiedziała na wcześniejsze pytanie Sahirah. – Uznała, że w ten sposób łatwiej będzie nam się porozumieć z obcymi z Europy. I miała rację – zakończyła, kładąc duży nacisk na ostatnie zdanie. Jednakże przy jej akcencie i tak zabrzmiało to śmiesznie. – A skoro masz problem, by dogadać się z miejscowymi, to trzeba było uczyć się arabskiego.

– Łatwo powiedzieć – mruknął pod nosem Kamose.

Sahirah albo nie usłyszała, albo nie zrozumiała cicho wypowiedzianego zdania, ponieważ tego nie skomentowała. Mężczyzna uznał, że drugi wariant był bardziej prawdopodobny. Na szczęście nie musiał słuchać jej kolejnych przemądrzałych komentarzy ani powtarzanej w kółko frazy o tym, że babcia jak zawsze miała rację.

– To co z tą wiadomością? – zapytał, z nadzieją, że powie, co ma do powiedzenia i wróci do domu.

– Masz powstrzymać archeologów przed dalszą penetracją grobowca.

Kamose nie potrafił się już dłużej powstrzymywać. Wybuchnął śmiechem, nie przejmując się nawet, że przy tym zakrztusił się dymem papierosowym. Po jednookiej staruszce mógł spodziewać się wiele, ale to przeszło wszelkie granice.

– Twoja babcia chyba faktycznie ma coś z głową – prychnął, ignorując fakt, że tym komentarzem sprawił przykrość Sahirah. – Mam przykuć się do wejścia piramidy i nie wpuścić ich do środka? Za kogo ona mnie ma?

– Jak widać nie poznała twojego prawdziwego oblicza, skoro pokładała w tobie jakiekolwiek nadzieje! – zawołała wzburzona dziewczyna, zanim Kamose zdążył dokończyć myśl. Ręka, w której trzymała lampę, zaczęła drżeć. Drugą dłoń zacisnęła w pięść, wbijając paznokcie w skórę. Mężczyzna przypuszczał, że gdyby było jasno, dostrzegłby gniew płonący w jej oczach.

– Przepraszam, nie chciałem – próbował naprawić sytuację.

Było już jednak za późno. Sahirah odwróciła się na pięcie i oddaliła pospiesznie. W pierwszej chwili Kamose chciał podążyć za nią, ale po krótkim namyśle zrezygnował. Nie znał terenu tak dobrze jak ona i bieganie w ciemnościach na pewno nie skończyłoby się najlepiej. Jak nic przewróciłby się i złamał nogę lub rękę. Miał tylko nadzieję, że dziewczyna bezpiecznie wróci do domu, bo o wszelkie nieszczęścia mógłby obwiniać siebie.

Patrzył w stronę oddalającego się światełka, licząc, że może Sahirah postanowi wrócić. Jednakże nic takiego nie nastąpiło. Uznał, że musiał ją dotkliwie zranić. Co więcej, przez jego własną głupotę dziewczyna nie powiedziała Kamose całej prawdy. Przeklął głośno, wiedząc, że winić może za to jedynie samego siebie.

– Cholera! – krzyknął po chwili.

Był tak przejęty dziewczyną, że zapomniał o papierosie, który spalił się, gdy mężczyzna trzymał go w ręce, lekko parząc mu palce. Wyrzucił to, co z niego zostało na piasek i przydepnął. To chyba jakaś wyjątkowo pechowa noc, pomyślał, postanawiając wrócić do obozu. Jednakże wątpił, by udało mu się zasnąć.

~ * ~

Mijał kolejny dzień, którego Kamose nie mógł zaliczyć do udanych. W ogólnym zarysie nie różnił się niczym od trzydziestu kilku poprzednich, ale przez wydarzenia rozgrywające się poprzedniej nocy czuł się jeszcze gorzej. Po śniadaniu nawet udał się do miasteczka z zamiarem odszukania dziewczyny czy jej babci, by poznać całą prawdę, ale po godzinie błądzenia między uliczkami, dał za wygraną, uznając, że ten pomysł był głupi i nietrafiony. Nie dość, że nie miał pojęcia, w jakiej części szukać, to mógł jedynie liczyć, że któraś z kobiet wyjdzie przed dom albo przypadkiem na niego wpadnie. Nie mógł też nikogo zapytać, ponieważ nie znał arabskiego, ponadto mieszkańcy nie patrzyli na niego przyjaźnie i spojrzeniem próbowali dać mężczyźnie do zrozumienia, że nie był mile widziany. Tak przynajmniej to interpretował.

Jakby jeszcze było mało nieprzyjemności, tego dnia ekipa badająca piramidy postanowiła wydłużyć dzień pracy i reszta musiała czekać na nich z kolacją. Kamose miał nadzieję, że wiązało się to z jakimś pierwszym odkryciem, a nie kontuzją wielbłąda czy zgubieniem jednego z archeologów we wnętrzu grobowca. Po chwili namysłu doszedł do wniosku, że w którymś z tych dwóch przypadków, Lucy lub ktoś inny, gdyby to szefowej zdarzył się wypadek, na pewno poinformowałaby ich o tym.

Kamose miał już powoli dość nudnego czekania. Postanowił udać się do swojego namiotu i tam poczekać na powrót reszty, szczególnie że tym razem Andrew udał się z Lucy i nie miał z kim porozmawiać. Już chciał wstać, gdy został zagadany przez Jacka:

– Mogliby się pospieszyć, nie?

Kamose w odpowiedzi jedynie skinął głową. Nigdy nie rozmawiał z mężczyzną, do tej pory wymieniali jedynie krótkie dzień dobry czy inne tego typu uprzejmości. Ten stan rzeczy brał się głównie z tego, że Jack niemal zawsze towarzyszył Lucy, jedynie kilka razy został w obozie.

Kamose był ciekaw, czy on także wiedział o tym, co naprawdę się tutaj działo. Pewnie tak, zadumał. Inaczej nie trzymałby się tak blisko Lucy. W tamtym momencie przyszło mu na myśl kilka teorii spiskowych. Bo czyż mógł mieć pewność, że Jack nie został w obozie, by mieć na niego oko? Nawet teraz mógł zacząć rozmowę z zamiarem odkrycia tego, czego do tej pory się dowiedział. Kto wie, czy nie wiedzieli już o spotkaniu z Sahirah i próbie odszukania dziewczyny? Ostatecznie starał się wyrzucić te podejrzenia z głowy, przecież wszystko nie mogło kręcić się wokół niego. Teoretycznie.

– Dzisiaj jest chyba jakiś pechowy dzień – stwierdził Kamose.

Jack zgodził się z nim, po czym zaproponował papierosa.

– Dzięki – powiedział, nie kryjąc wdzięczności w głosie. Nawet przez pół sekundy nie pomyślał, że to podejrzane, gdyż Lucy kategorycznie zabroniła palenia w miejscu przeznaczonym na spożywanie posiłków. Od tej reguły nie było wyjątków. – Tego mi dzisiaj brakowało.

Ledwo zdołali zapalić, a w obozie dało się słyszeć charakterystyczne hałasy związane z powrotem ekipy badającej piramidy. Kilkanaście minut później dostrzegli zbliżającą się w ich stronę Lucy, wraz z nią szedł Andrew, Louis oraz Egipcjanin o dziwnym imieniu, którego Kamose nie potrafił powtórzyć.

Szefowa górowała nad towarzyszącymi jej mężczyznami. Miała niemal metr dziewięćdziesiąt wzrostu, przez co Kamose w jej obecności czuł się jak karzełek. Blond włosy spięła w kok i ukryła pod kowbojskim kapeluszem, z którym niemal się nie rozstawała, jednakże kilka kosmyków opadało na opaloną twarz kobiety. Wyglądała na zadowoloną, co rzadko się zdarzało, ponieważ uśmiechała się od ucha do ucha, prezentując niezbyt równe, ale za to białe zęby.

– Znaleźliśmy pierwsze symbole, Jack! – zawołała z entuzjazmem. Dopiero po chwili zorientowała się, że archeolog nie był sam. Uśmiech na moment zniknął z twarzy Lucy, jednakże szybko się opanowała. Chociaż tym razem już z daleka gest wyglądał na wymuszony. – Jak minął dzień, Kamose? – zagadnęła, na co Andrew z rezygnacją pokręcił głową.

– Nieźle – skłamał Kamose, teatralnym gestem strzepując popiół do popielniczki. Kątem oka obserwował, jak Lucy na to zareaguje. Ku jego olbrzymiemu zdziwieniu nie wypowiedziała ani słowa. – Wiadomo, co oznaczają te symbole? – zapytał, z satysfakcją obserwując zakłopotanie pojawiające się na twarzy szefowej.

– Nie do końca – powiedziała powoli, ostrożnie dobierając słowa. – Będziemy dopiero nad tym pracować. Jednakże wiemy, że Elleshar nie mógł żyć wcześniej niż za panowania Totmesa III, chociaż początkowo datowaliśmy okres rządów królowej Hatszepsut – wyjaśniła, ponownie przywołując na twarz sztuczny uśmiech.

Kamose słuchał Lucy, ale na nią nie patrzył. Bardziej przyciągnął jego uwagę Egipcjanin towarzyszący szefowej. Na jego twarzy malował się gniew, a oczy niezdrowo błyszczały. Bez trudu wywnioskował, że archeolog nie był zadowolony z tego, że kobieta cokolwiek powiedziała.

– Przynajmniej będziesz miał coś do robienia, Jack. To właśnie Jack w naszej grupie zajmuje się odszyfrowywaniem znaczenia symboli – wyjaśniła, jednak Kamose już od dawna o tym wiedział. To akurat Andrew mu powiedział. – A jeśli o tym mowa, nie chciałbyś się jutro wybrać do miasta po zaopatrzenie?

– Ja? – zapytał z niedowierzaniem młody mężczyzna po dłuższej chwili milczenia. Co prawda, gdy to mówiła, Lucy patrzyła na niego, ale nie mógł uwierzyć, że rzeczywiście mu to zaproponowała.

– Jack zawsze jeździł, ale w tych okolicznościach go nie puszczę. Więc jak, Kamose?

Uśmiech nie znikał z twarzy szefowej, ale jej spojrzenie było czujne i mówiło coś zupełnie innego. Nie mógł odmówić, bo zabrzmiałoby to dziwnie, szczególnie że ostatnim razem sam prosił ją, by pozwoliła mu jechać. Zastanawiał się jednak, dlaczego teraz Lucy zmieniła nastawienie. Czyżby chciała się go pozbyć? A może w ten sposób miała zamiar pokazać, że coś jednak znaczył i tym samym odsunąć go od badania symboli czy piramid, zlecając inne obowiązki?

– Jasne, pojadę – zapewnił. Jeden dzień go przecież nie zbawi. Co więcej, będzie mógł uzupełnić zapasy papierosów.

~ * ~

Gdy po kolacji Kamose wracał do namiotu, miał jeszcze większy mętlik w głowie niż rano. Najbardziej jednak nie podobało mu się to, że Egipcjanin o dziwacznym imieniu podczas całego posiłku bacznie go obserwował. Zastanawiał się, czy archeolog byłby w stanie go skrzywdzić, gdyby zaszła taka potrzeba, źle patrzyło mu z oczu, ale to przecież jeszcze nic nie znaczyło. Próbował przestać o tym myśleć, ale nie potrafił.

Co prawda zawsze mógłby zadzwonić do ojca, by go stąd zabrał. Wystarczyłoby coś wymyślić, jakąś przekonującą historyjkę i pan Haviland załatwiłby synowi bezpieczny powrót do kraju. Jednakże to oznaczałoby, że się poddał, a do tego Kamose nie miał zamiaru dopuścić, gdyż byłoby to sprzeczne z jego naturą. Postanowił, że dowie się prawdy i tak też miał zamiar uczynić.

Wszedł do namiotu, mając zamiar położyć się na kilka minut i obmyślić plan działania, ale dostrzegł leżącą obok posłania karteczkę. Widząc znajdujące się na niej bazgroły, chciał uznać to za nieśmieszny żart jednego z archeologów. Już chciał zgnieść papier i wyrzucić, ale wtedy rzuciło mu się w oczy jedno słowo.

Następne kilkanaście minut spędził na rozszyfrowywaniu koślawego pisma i przeklinaniu w duchu jednookiej staruchy. Może i potrafiła nauczyć wnuczkę mówić po angielsku, ale na temat pisania nie był w stanie powiedzieć tego samego, szczególnie że wszystkie literki „i” zostały napisane po arabsku.

Ostatecznie udało się Kamose przeczytać wiadomość: Mimo wszystko babcia nadal chce, byś poznał prawdę na temat berła Elleshara. Woli porozmawiać z tobą osobiście. Nie może przyjść do obozu archeologów, dlatego prosi, byś to ty odwiedził nas w ciągu najbliższych kilku dni. Na drugiej stronie opisałam, jak najprościej dojść do naszego domu i jak odróżnisz go na tle innych.

Mężczyzna odwrócił kartkę i skrzywił się na widok kolejnych linijek bazgrołów. Miał nadzieję, że uda mu się to poprawnie rozszyfrować i bez problemów dotrze do celu. Zabrał się do pracy, żałując, że już jutro nie będzie w stanie odwiedzić kobiet.

~ * ~

Za tydzień rozdziału nie będzie, ponieważ w niedzielę wyjeżdżam i wracam w kolejną. Nie będę mieć dostępu do Internetu, dlatego też wszystkie zaległości nadrobię po powrocie.