Rozdział 1: Ostrzeżenie

Im mniej człowiek wie, tym łatwiej mu żyć.

Erich Maria Remarque

Kamose wyszedł z namiotu i przeciągnął się, rozprostowując ręce i nogi. Popołudniowa drzemka dobrze mu zrobiła, a na dodatek jakoś spożytkował ciągnące się w nieskończoność skwarne godziny. Wyjął z kieszeni znoszonych, lnianych spodni ostatnią paczkę papierosów, jaka mu została z zapasów przywiezionych z domu, i zapalił. Zaciągnął się głęboko, po czym wypuścił z ust szary obłoczek dymu. Od razu poczuł się lepiej i nawet perspektywa spędzenia kolejnego wieczoru z rzędu na czytaniu następnej nudnej i pożyczonej książki nie wydawała się taka ponura.

Kamose miał dwadzieścia trzy lata. Natura nie obdarowała go wysokim wzrostem, przez co zawsze ginął w tłumie. Co więcej, w przeszłości zapoczątkowało to wiele komentarzy i wyzwisk ze strony szkolnych kolegów, ponieważ także większość koleżanek go przerosła. Jednakże nigdy się tym nie przejmował, starając się obrócić wszystko w żart. Głupie docinki zniknęły, gdy zaczął studia.

Aktywne życie i uprawianie sportów sprawiło, że był dobrze zbudowany. Kamose miał pociągłą, opaloną twarz, brązowe oczy oraz lekko garbaty nos. Ciemne, kręcone włosy sięgały mu przed ramiona, a policzki i podbródek pokrywał szorstki, niegolony od kilku dni zarost.

Mężczyzna od niechcenia obserwował powoli zbliżające się do linii horyzontu słońce, zastanawiając się, czy uda mu się nakłonić jedną z osób, które za dwa dni wybiorą się do miasta po większe zakupy, by kupiła mu papierosy. Szefowa ekspedycji, Lucy Dugan, nie pochwalała tego nałogu, więc musiałby to zrobić dyskretnie. Chyba że jakoś dałby radę namówić kobietę, aby pozwoliła mu zabrać się z nimi. Przynajmniej w ten sposób jakoś oderwałby się od monotonii.

Już automatycznie Kamose skierował wzrok na malujące się w oddali piramidy. Miał ochotę wyjątkowo paskudnie przekląć, lecz w ostatniej chwili się powstrzymał. Nie wiedział, czy Lucy nie wróciła już przypadkiem do obozu. A jeśli tak, to istniało olbrzymie prawdopodobieństwo, że usłyszałaby mężczyznę. Wypowiadanie niecenzurowanych słów także zostało zabronione. Jednak w tym wypadku za niesubordynację szefowa wymierzała kary, zlecając dodatkowe, często nieprzyjemne zajęcia. W takim wypadku na sto procent mógłby zapomnieć o wyprawie do miasta.

Kamose nie mógł uwierzyć, że ponad miesiąc temu tak bardzo ekscytował się na myśl wyjazdu do Egiptu. Cieszył się i każdemu znajomemu z uczelni powtarzał po kilka razy, że udało mu się zdobyć to stypendium i załapać na tak niesamowitą wyprawę. Zdawało mu się, że badanie piramid będzie czymś, co zapamięta do końca życia. Co prawda z jednej strony tak się stanie, ale jako doświadczenie, którego w żaden sposób nie należy powtarzać. Zapał uleciał z mężczyzny po tygodniu i od tamtej pory żałował, że nie odmówił lub z kimś się nie zamienił, ponieważ zapowiadało się, że te wakacje zaliczy do nieudanych.

– Wiesz, że Lucy się wścieknie, gdy zobaczy, że palisz – wyrwał go z zadumy znajomy głos.

Kamose odwrócił się w stronę dźwięku, po czym wyszczerzył zęby w uśmiechu na widok Andrew Gordera. Mężczyzna miał niemal trzydzieści lat, jednak mimo różnicy wieku obaj dość szybko złapali wspólny język. Ciężko było mówić o przyjaźni, ponieważ znali się zaledwie miesiąc, ale później może się to zmieni, szczególnie że po powrocie do Wielkiej Brytanii nie mieli zamiaru przestać utrzymywać kontaktów. Na dodatek archeolog mieszkał całkiem blisko Cambridge, gdzie studiował Kamose.

– Jeśli mnie złapie – odpowiedział, dopalając papierosa. Zgaszonego peta wrzucił do namiotu z zamiarem późniejszego posprzątania. – Powinna się już przyzwyczaić, nie tylko ja tutaj palę.

– Ale ty przywiozłeś największe zapasy – rzekł Andrew, po czym oboje zaśmiali się serdecznie. – Masz ochotę wybrać się na piwo? – zasugerował.

– To też jest zabronione – przypomniał Kamose, jednakże uśmiech nie zniknął z jego twarzy. – Nie musisz dwa razy powtarzać.

Takie drobne wykroczenia były jego jedyną rozrywką i nie miał zamiaru z nich rezygnować. Przeważnie udawało im się to zatrzymać w sekrecie, szczególnie że nie byli jedynym członkami ekspedycji, wybierającymi się raz na jakiś czas na coś mocniejszego. Zresztą szefowa musiała doskonale zdawać sobie z tego sprawę, nie była głupią kobietą. Mimo że raz zostali przyłapani przez Lucy, to Kamose zupełnie się tym nie przejął. Dugan powiedziała, co leżało jej na wątrobie, nie szczędząc przekleństw, nadmiernie się zdenerwowała, ale po mężczyźnie spłynęło to jak woda. To ona marnowała sobie życie, przejmując się takimi głupotami.

Razem z Andrew ruszyli w stronę niedużego miasteczka, mieszczącego się nieopodal obozu rozbitego przez archeologów. Ponieważ mieszkali tam jedynie tubylcy, nie mogło być mowy o wynajmie czegokolwiek i cała ekipa musiała zadowolić się namiotami. Kamose w ogóle to nie zdziwiło, gdyż miejsce znajdowało się na całkowitym odludziu niedaleko pustyni. Jednak czasem zastanawiał się, czy w przyszłości nie zaczną pojawiać się tu liczni turyści, by zobaczyć piramidy i poznać ich historię. Jakakolwiek by ona nie była, bowiem nic jeszcze nie zostało odkryte.

– Dlaczego Kamose? – zagadnął Andrew, gdy opuścili teren obozu.

Mężczyzna spojrzał na niego, ze zdumieniem marszcząc brwi. Zupełnie nie rozumiał, co kolega miał na myśli. Archeolog musiał zrozumieć to nieme przesłanie, ponieważ sprecyzował pytanie:

– Dlaczego mówią na ciebie Kamose? Naprawdę nazywasz się przecież Edmund.

– To moje drugie imię. Edmund Kamose Haviland, do usług jaśnie pana – zawołał, kłaniając się przed kolegą.

– Nie żartuj sobie ze mnie – powiedział, śmiejąc się z wygłupów towarzysza.

– Nie, mówię poważnie. Mogę ci pokazać moje dokumenty, jak mi nie wierzysz.

– I co to znaczy? – dociekał Andrew.

Kamose mógł się założyć, że zaintrygowała go ta kwestia. Zresztą nie byłby jedynym. Wiele osób pytało go, co oznacza to imię lub dlaczego takie. Nawet Lucy to zaciekawiło i wydobyła z mężczyzny wszystkie informacje podczas ich pierwszej rozmowy.

– Jeżeli spodziewasz się mrożącej krew w żyłach historii, to muszę cię rozczarować – zażartował Kamose. – Moi rodzice twierdzą, że poczęli mnie podczas wakacji w Egipcie i na pamiątkę tego jakże wspaniałego wydarzenia postanowili nadać mi egipskie imię. Niestety, zamiast poszukać we współczesnych źródłach, przejrzeli te pochodzące z czasów starożytnych – zakończył lekko skonsternowany tak rażącą pomyłką.

Po tych słowach Andrew wybuchnął serdecznym śmiechem, nie potrafiąc się już dłużej powstrzymać. Po chwili Kamose także do niego dołączył. Z jednej strony cieszył się, że chociaż w taki sposób mógł wyróżnić się na tle innych. I zawsze wzbudzał zainteresowanie nowo poznanych ludzi, przez co łatwiej było mu podrywać dziewczyny.

– Dobrze, że nie Pepi czy Tutenchamon, to dopiero brzmi okropnie – zażartował archeolog.

– To jeszcze nic. Powiedzieli mi, że zastanawiali się też nad Iset, a to przecież była kobieta. W takim wypadku od razu zmieniłbym to imię po uzyskaniu pełnoletniości. I tym razem nie żartuję – dodał poważnym tonem Kamose. – Cóż to by było za upokorzenie przebywać w środowisku ludzi, którzy doskonale zdawaliby sobie z tego sprawę.

W dobrych nastrojach dotarli pod jeden z nielicznych barów znajdujących się w miasteczku. Jednak dla Kamose ta nazwa była całkowicie nieadekwatna. Wnętrze było ciasne, ciemne i lekko obskurne. Znajdowało się tam kilkanaście drewnianych stolików o różnej wielkości, z czego wiele kołysało się na wszystkie strony, gdyż miały nogi nierównej długości. Do każdego przystawiono kilka krzeseł, także różnorodnych, jednakże w tym wypadku przeważnie nie przechylały się na wszystkie strony i można było usiąść bez obawy, że spanie się na zakurzoną podłogę.

Gdyby to zależało od niego, młody mężczyzna nigdy by się tu nie pokazał, jednakże w innych barach członkowie ekspedycji nie byli mile widziani. Kamose nie wiedział, dlaczego tubylcy tak nieprzyjemnie i nieżyczliwie nastawili się do archeologów, nawet tych kilkunastu osób pochodzących z Egiptu, skoro mieli pieniądze. Właściciele lokali nieźle by na nich zarobili, ponieważ każdy od czasu do czasu chciał napić się czegoś mocniejszego, a w takim wypadku łatwy zarobek przeszedł im koło nosa.

Mężczyźni zamówili jedyne dostępne w barze piwo i usiedli przy wolnym stoliku. O tej porze dnia nie mieli jeszcze problemu ze znalezieniem miejsca. Tubylcy zaczną się schodzić dopiero za dwie, trzy godziny.

Kamose upił łyk alkoholu i lekko się skrzywił. Trunek nie smakował tak dobrze jak w domu, ale było to lepsze niż nic. Do tej pory się nie otruł, więc w przyszłości też nic mu nie groziło. Wyjął z kieszeni paczkę papierosów, ze smutkiem stwierdzając, że zostało tylko pięć. Cztery, pomyślał, wyjmując jednego i zapalając. Tyle dobrego, że nie musiał wychodzić na zewnątrz, nikomu nie przeszkadzało palenie w pomieszczeniu.

– Nie wydajesz się zadowolony z przyjazdu tutaj – zagadnął Andrew. – Prawdziwa ekspedycja to nie to samo co studiowanie, co nie?

– To nie tak – odpowiedział zgodnie z prawdą Kamose. – W zeszłe wakacje udało mi się załapać na takie prawdziwe wykopaliska archeologiczne. Wiesz, kopanie w ziemi i w ogóle. To było świetne, bo przynajmniej coś się robiło i każdy był zaangażowany, dostawał jakiś swój przydział, uczył się czegoś.

– Za te prawdziwe wykopaliska archeologiczne powinienem się obrazić – wtrącił Andrew. – Nie sądziłeś chyba, że tutaj będziesz kopał w piasku z nadzieją, że coś uda ci się znaleźć.

 – Nie jestem głupi – prychnął lekko urażony Kamose. – Ale sądziłem, że częściej będę mógł wejść do piramid, a do tej pory mogłem jedynie raz zajrzeć do środka. Co więcej, tylko siedzę w obozie i muszę sam znajdować sobie jakieś zajęcia. Nie ma zupełnie nic do robienia, żadnych zdjęć, katalogów, przerysowywania hieroglifów czy prób ich rozszyfrowania. Na dodatek do tej pory nic nie zostało znalezione, nawet jeden głupi obrazek na ścianie – żalił się mężczyzna.

– Przecież nie ma pewności, że cokolwiek znajdziemy, piramida już kiedyś mogła zostać ograbiona – próbował jakoś zmienić nastawienie kolegi Andrew.

– Przecież nikomu nie przyszłoby do głowy, by zabrać kości czy zmazać rysunki ze ścian – nie dawał za wygraną Kamose. – Zresztą, nie sądzę, by zaszli dalej niż kilkanaście kroków w głąb piramidy, skoro badają każdy jej cal. Czego oni się spodziewają? Pułapek jak w filmach przygodowych?

– Pracuję z Lucy kilka lat i mogę cię zapewnić, że w pracy wie, co robi. Pewnie niebawem będziemy mieć tyle pracy, że jeszcze zatęsknisz za nudą.

– Lubię pracę – mruknął cicho Kamose, nie zgadzając się ze słowami Andrew. Dopalił papierosa, uznając, że to przez to, iż nie miał nic do robienia tyle palił i tak szybko wyczerpał zapasy. – Ta, niebawem znajdą berło Elleshara i od razu zacznie się zabawa. A tak w ogóle to co to za imię, przecież nie jest egipskie? – dodał, starając się chociaż trochę udawać, że zapał i zaangażowanie już całkiem z niego nie uleciały.

– Nie bluźnij, gdyż gniew Amona jest straszny – rozległ się czyjś charczący głos.

Osoba, która to powiedziała mówiła łamaną, ciężką do zrozumienia angielszczyzną, przez co Kamose przez dłuższą chwilę zastanawiał się, czy dobrze zrozumiał przekaz. Takich głupot nie słyszał u żadnego z Egipcjan pracujących przy badaniu piramid ani u kilku tubylców, z którymi do tej pory rozmawiał. Całą siłą woli powstrzymał się od zaśmiania na głos, jednakże sarkastycznego uśmieszku nawet nie starał się ukryć.

Odwrócił się w stronę dźwięku głosu, zastanawiając się, czy ta osoba ma dobrze z głową. Nawet się nie zdziwił, gdy ujrzał drobną, pomarszczoną starowinkę, opierającą się na drewnianej lasce. Przy rączce zostało coś wyrzeźbione, ale Kamose nie potrafił powiedzieć, co to dokładnie było. Nie wiedział dlaczego, ale coś w środku ciągnęło go, aby z bliska przyjrzał się ozdobie. Szybko wyrzucił tę myśl z głowy, stwierdzając, że to wyjątkowo głupie i chyba powoli sam zaczyna wariować. Przeniósł wzrok na twarz kobiety i dopiero teraz zorientował się, że jedno oko zakrywała czarna przepaska, drugie było wielkie i wyłupiaste. Patrząc w nie, czuł nieprzyjemne dreszcze na ciele, ani trochę mu się to nie podobało.

– Pani tak na poważnie mówiła z tym Amonem? – przerwał nieprzyjemną ciszę. – Przecież to mitologia.

Dopiero po chwili Kamose zorientował się, że musiał popełnić jakiś błąd, gdyż ludzie przebywający w barze zaczęli ukradkiem im się przyglądać, jakby czegoś oczekiwali. Natomiast inni pospiesznie opuścili budynek, nawet nie dopijając piwa.

– Kamose, daj spokój. To jakaś wariatka – odezwał się Andrew. – Zbierajmy się, bo spóźnimy się na kolację, a wiesz, jaka Lucy jest drażliwa na tym punkcie.

– To wy jesteście szaleni! – zawołała twardo staruszka, jednakże grozę tych słów popsuła niewyraźna wymowa. – Nie macie prawa zakłócać spokoju grobowca Elleshara. To, co spoczęło obok jego ciała ma potężną moc i musi pozostać w ukryciu.

– Więc w końcu trafiliśmy na dobry grobowiec – powiedział z entuzjazmem Andrew.

– Potężną moc? – zapytał ze zwątpieniem Kamose niemal w tym samym momencie. – Co, łupnie we mnie błyskawicami, jak go dotknę?

– Jesteście obcy, nigdy tego nie zrozumiecie – zachrypiała staruszka. – Wy będziecie mieć na sumieniu nas wszystkich!

– Dla pani wiadomości jest to prywatna ekspedycja, finansowana głównie przez Msamakiego Gamala. I chyba nie muszę mówić, że pan Gamal jest Egipcjaninem, nie Brytyjczykiem – wyjaśnił dumnie Andrew. – Chodź, nic tu po nas – dodał, w dwóch łykach dopijając piwo.

Kamose niechętnie posłuchał kolegi, sam nie wiedząc dlaczego. Miał wrażenie, że coś tu się nie zgadzało. Co więcej, z chęcią posłuchałby, co staruszka miała do powiedzenia na temat Elleshara, gdyż do tej pory dowiedział się jedynie, iż był to wielki wojownik, żyjący w okresie panowania osiemnastej dynastii faraonów, jednakże dokładniejszego czasu nie dało się określić. No i posiadał berło, którego szukali archeologowie.

Przy drzwiach jeszcze raz obejrzał się za siebie. Kobieta stała w tym samym miejscu, nadal spoglądając na ich stolik. Po chwili pokręciła głową, jednakże Kamose nie potrafił zinterpretować tego gestu. Zbyt wiele mógł znaczyć.

– Nie mówiłeś, że wcześniej znaleźliście już jakieś wzmianki na temat tego całego Elleshara – zagadnął, gdy oddalili się od baru. Wiele rozmawiali podczas ostatniego miesiąca i to o różnych rzeczach, a Andrew ani razu nawet się nie zająknął na ten temat, co nie podobało się koledze.

– Dwa lata temu natrafiliśmy na wzmiankę dotyczącą Elleshara. Długo badaliśmy tekst, próbując go rozszyfrować i dowiedzieć się czegoś więcej. W końcu masz rację, to nie jest egipskie imię. Pan Gamal dowiedział się o tych pracach i postanowił dołączyć do ekipy. Wiesz, jacy oni są podejrzliwi po tym, jak Niemcy ukradli im Nefretete. Ostatecznie wskazówki zaprowadziły nas tutaj. Oto i cała historia – wyjaśnił pospiesznie Andrew, po czym uśmiechnął się do kolegi.

Kamose bez problemu domyślił się, że pan Gamal jedynie za wszystko płacił, skoro nigdy o nim nie słyszał ani nie widział go na oczy. Postanowił, że podczas następnej rozmowy telefonicznej z bratem poprosi go, by sprawdził, kim był tajemniczy Egipcjanin.

Z chęcią zadałby Andrew kolejne pytania, szczególnie że mężczyzna z jakiegoś powodu zdawał się mówić o tym wszystkim z niechęcią, jednakże wrócili już na teren obozu, po którym kręciło się mnóstwo ludzi. Kamose domyślił się, że prawdę znają tylko nieliczni, dlatego wolał nie robić koledze trudności, gdyby któraś z niepowołanych osób usłyszała przez przypadek ich dyskusję.

– Ja na chwilę wpadnę jeszcze do mojego namiotu, spotkamy się na kolacji – oznajmił niespodziewanie archeolog.

Zanim Kamose zdołał cokolwiek odpowiedzieć, Andrew oddalił się pospiesznie. Dopiero po chwili mężczyzna zorientował się, że kolega go okłamał, bo jego namiot znajdował się w innej części obozu. Domyślił się, że archeolog chciał zapewne znaleźć Lucy, by powtórzyć jej o wszystkim, co zaszło w ciągu ostatnich kilku godzin.

To całkiem zmieniło nastawienie Kamose. Wcześniej chciał poczekać i przy okazji porozmawiać na spokojnie z Andrew. Jednakże teraz postanowił na własną rękę dowiedzieć się więcej na temat tajemniczego Elleshara oraz tego, co wiedzieli archeolodzy, a czym postanowili nie dzielić się z wszystkimi. Przynajmniej nie będzie mi się już nudzić, pomyślał, powstrzymując się przed zapaleniem kolejnego papierosa.

~ * ~

Za dużo imion na „k” i już z Elleshar przechrzcił się w Kalleshara, na szczęście wszystko wyłapałam podczas korekty.

Jeszcze nie zdecydowałam, jak cząstko będę publikowała rozdziały, w wakacje chciałabym raz w tygodniu, ale nie wiem, jak to wyjdzie. Na pewno, gdy napiszę, będę dodawać do spisu treści, ale chwilowo bez daty publikacji.

I na koniec dwie sprawy. Zauważyłam, że niektórzy z was jeszcze informują o nowych postach, mnie nie musicie, gdy obserwuję, nic mi nie zginie. A co za tym idzie, ja także nie informuję, dlatego zachęcam do dołączenia do obserwatorów. Od tego nie robię żadnych wyjątków, bo nie mam na to czasu.