Prolog

Wiedza to władza. Ale niewiedza nie oznacza jeszcze braku władzy.

Niels Bohr

Kolejna noc objęła Teby w swe ramiona, otaczając miasto ciemnością. Jednakże po raz pierwszy od wielu dni ciemne chmury nie zakryły nieboskłonu, ukazując niezliczone, świecące jasno gwiazdy, jedynie towarzyszący im zawsze księżyc się nie pojawił.

Noc była wyjątkowo chłodna, wiał silny, porywisty wiatr, jednak mury otaczające świątynię ochraniały przed nim stojącego na dziedzińcu mężczyznę. Kapłan w skupieniu obserwował tabernakulum, w którym znajdował się posąg Amona. Rano, wraz ze wschodem słońca, jeden z jego towarzyszy wyjmie go i złoży u jego stóp dary, przyniesione przez mieszkańców miasta, by zapewnić przychylność boga.

Mężczyzna powinien już dawno udać się na spoczynek, szczególnie że jutro czekał go dość pracowity dzień, jednakże coś nie dawało mu spokoju. Podświadomie czuł, że zbliża się jakieś wielkie wydarzenie, które doprowadzi do olbrzymich zmian, możliwe, że odmieni nawet oblicze całego Egiptu. Najgorsze było jednak to, że nikt z kapłanów czy kapłanek nie potrafił powiedzieć na ten temat nic więcej, chociaż wielu miało podobne odczucia. Nadchodziło coś wielkiego, nikt tego nie powstrzyma i się temu nie przeciwstawi.

Także Falan, korzystając ze swoich zdolności, nie wiedziała nic więcej. Lecz w przeciwieństwie do innych obawiała się tego. Kapłanki donosiły, że kilka razy w ciągu nocy budziła się z krzykiem, twierdząc, że nieznane zbliża się wielkimi krokami, a bezksiężycowa noc będzie znakiem, iż znalazł się w Tebach.

Mężczyzna miał nieodparte wrażenie, że ten czas właśnie nadszedł i dlatego nie mógł zmrużyć oka. Dzisiejszej nocy otrzymali znak w postaci bezksiężycowego nieba i należało jedynie czekać na to, co ma się wydarzyć. Może to i lepiej, iż nie śpi, jeżeli to rzeczywiście dziś, wieści dotrą do niego niemal od razu.

– Nie możesz spać, Antefie? – rozległ się czyjś ochrypły głos.

Mężczyzna wzdrygnął się, nie było to spowodowane chłodem nocy, miał jednak nadzieję, że nowo przybyły właśnie w ten sposób to zinterpretuje. Kapłan nie był zadowolony, że jeden z nowicjuszy przerwał jego rozmyślenia z tak błahego powodu, ale przede wszystkim nie podobało mu się, że ktokolwiek zdołał go zaskoczyć. Coś takiego nigdy nie powinno mieć miejsca.

– Może dołączysz do nocnego czuwania? – zaproponował nowicjusz, a nie doczekawszy się odpowiedzi, dodał: – Dzisiejsza noc jest wyjątkowo nieprzyjemna, ma się wrażenie, że bogowie odwrócili od nas wzrok i skazali na niełaskę Seta.

– Głupcze! – prychnął Antef. – Niczego się do tej pory nie nauczyłeś?! Raz na jakiś czas księżyc znika z nieba, to powtarzalne zjawisko, nie mające nic wspólnego z łaską i niełaską bogów. Za kilka godzin słoneczny rydwan znów zacznie przemierzać nieboskłon. Zapamiętaj sobie raz a dobrze, obawiać należy się tylko tego, co znajduje się na ziemi, nie gdzieś wysoko w niebie, gdzie człowiek nigdy nie dotrze.

– Proszę o wybaczenie – odparł z pokorą młodzieniec, spuszczając głowę.

Wolał patrzeć na własne sandały, niż w groźne oczy kapłana. Miał wrażenie, że krył się w nich mrok i niewyobrażalna potęga, która, gdyby ją uwolnić, byłaby w stanie zrobić wszystko. Nikt nie znał ogromu mocy Antefa, a on nie zamierzał doświadczać go na własnej skórze, nadal cenił życie i zdrowie. Co prawda w duchu nie podobało mu się, że ktoś taki sprawuje wysoką funkcję w świątyni Amona i prawdopodobnie za jakiś czas zostanie mianowanym najwyższym kapłanem. Bardziej pasowałby na ucieleśnienie Seta niż boga-słońce. Jednakże tych myśli młodzieniec nigdy nie śmiałby wypowiedzieć na głos, bo wiedział, że zostałby stracony na miejscu i okrzyknięty bluźniercą.

Z każdym dniem żałował, że dał się omamić życiem w dostatku i wysoką pozycją w państwie, jaką dawało mu przystąpienie do świątyni. Gdyby wtedy wiedział, z czym to się wiązało, podjąłby zupełnie inną decyzję. Jednakże czas był jedyną rzeczą, która zostawała poza zasięgiem kapłanów. Nie potrafił cofnąć biegu zdarzeń, mógł jedynie wpłynąć na swoją przyszłość, a w obecnej sytuacji i to zdawało się być poza jego zasięgiem.

Młodzieniec zastanawiał się, czy może już odejść. Kapłan odwrócił wzrok, ponownie spoglądając na tabernakulum. Marszczył przy tym brwi, jakby się nad czymś głęboko zastanawiał. Młody mężczyzna był ciekaw, co takiego zaprząta myśli Antefa, ale wiedział, że nie miał prawa pytać. By się więcej nie narażać, postanowił wrócić do nocnego czuwania.

Odwrócił się z zamiarem odejścia, gdy dostrzegł biegnącą przez dziedziniec kapłankę. Antef również skierował wzrok w jej stronę, jednak nadal milczał, gdy kobieta zatrzymała się przed nim, próbując złapać oddech.

– Faraonowi właśnie urodził się kolejny syn – wydyszała po chwili, po każdym słowie głęboko nabierając do płuc zimne, nocne powietrze. – Jest jednym z nas – dodała, spoglądając na Antefa i oczekując na dalsze instrukcje.

– Natychmiast zbudź Falan i przyprowadź do mnie. O świcie udam się do pałacu, by zobaczyć dziecko – zarządził kapłan. – A tobie, głupcze, radzę zapomnieć o tym, co słyszałeś, inaczej spotka cię los gorszy od śmierci. Wynoś się – zwrócił się do młodzieńca, nie kryjąc jadu w głosie.

Nowicjusz wiedział, że to prawdziwa groźba i żałował, że w porę nie udało mu się oddalić. Najgorsze jednak, że te wieści wpłyną na jego przyszłość. Było to zbyt ważne, by Antef zapomniał, iż i on został ich świadkiem. Dlaczego musiałem tu przyjść?, pomyślał, odchodząc pospiesznie. Co takiego zrobiłem, że bogowie tak mnie ukarali?

~ * ~

Antef czekał cierpliwie, stojąc bez ruchu i wpatrując się w jeden punkt na horyzoncie. Nie minęło dużo czasu, gdy usłyszał odgłos kroków. Odwrócił się w stronę, z której dobiegał dźwięk, by ujrzeć zbliżającą się w jego stronę Falan, domyślał się, że kapłanka i tej nocy nie mogła spać, dlatego zjawiła się tak szybko.

Musiał przyznać, że kobieta była wyjątkowa nie tylko pod względem swych zdolności, ale także, a może przede wszystkim, wieku i wyglądu. Miała ponad siedemdziesiąt lat i bez wątpienia była najstarszą mieszkanką Egiptu. Kapłanka nie należała do wysokich osób, a jej wątła postura sprawiała, że zdawała się jeszcze mniejsza. Idąc przez dziedziniec, drżała z zimna, mimo iż jej ciało okrywała peleryna.

Falan miała owalną, naznaczoną licznymi zmarszczkami i bruzdami twarz, wąskie usta oraz jasne, niemal białe tęczówki. Wielu odwracało wzrok, nie chcąc spojrzeć w te przerażające i nienaturalne oczy, jednakże Antef nigdy nie miał tego problemu, zakładał, iż to jej zdolności sprawiły, że tak bardzo wyróżniała się na tle Egipcjan. Siwe, sięgające połowy pleców włosy powiewały na wietrze i nawet założona na głowę, wysadzana drogocennymi kamieniami opaska nie mogła utrzymać ich na miejscu.

– To on, Antefie – powiedziała, zatrzymując się przed mężczyzną. – Syn Amenhotepa doprowadzi do zmian, których się obawiamy.

– Dlaczego musiał narodzić się w rodzinie faraona? – zadumał najwyższy kapłan. – Przez to nie możemy go po prostu zabić. A gdybyśmy uczynili z niego kapłana? – zwrócił się do Falan. Zawsze cenił sobie rady kobiety, gdyż często potrafiła znaleźć najlepsze wyjście nawet z najgorszej sytuacji. Dzięki temu zdołał bardzo szybko zdobyć tak wysoką pozycję w państwie.

– Chcesz wpuścić tu skorpiona? Nigdy nie uda ci się zrobić z niego jednego z nas. Nawet jeśli początkowo wydawałoby ci się, że wszystko idzie dobrze, nastąpiłby nieoczekiwany przełom, który by to zniszczył. Syn faraona będzie kimś wielkim, już teraz czuję jego potęgę, mimo że to niemowlak. Nie kuś losu, Antefie, bo obróci się on przeciwko tobie – oznajmiła twardo Falan.

Najwyższy kapłan przez chwilę zastanowił się nad słowami kobiety. Ciężko było mu uwierzyć, by ktokolwiek mógł dorównać mu potęgą, ale zgadzał się z tym, że dopuszczenie syna Amenhotepa do ich wiedzy mogłoby się źle skończyć. Lepiej zostawić wszystko w niezmiennym od lat porządku. Manipulowanie faraonami, którzy nie mieli pojęcia o tym, kim naprawdę są słudzy bogów, było dziecinną igraszką. Lecz gdyby ten chłopiec dorósł i zasiadł na tronie, wszystko by się zmieniło. Może to właśnie widmo tych zmian nie dawało im spokoju?

 – Już wiem, co zrobię, gdy jutro udam się do pałacu – zdecydował Antef. – Amenhotep nigdy nie dowie się, kim jest jego syn. Powiem mu tylko, że stanie się wielkim wojownikiem, który jeszcze bardziej poszerzy granice państwa.

Falan kiwnęła głową, zgadzając się z postanowieniem kapłana. Szybkie usunięcie zagrożenia powinno sprawić, że zmiany nigdy nie nadejdą. A prawowity ład będzie panował w Egipcie przez następne tysiąclecia.

– Coś jeszcze cię trapi? – zapytał po chwili Antef, widząc, że zmartwienie nie zniknęło całkiem z twarzy kobiety.

– Nie jestem pewna – powiedziała z wahaniem, spoglądając mężczyźnie prosto w oczy. – We śnie ukazały mi się znaki, imię tego, który może nas zgładzić. Elleshar.

~ * ~

Aż nie wiem, co mam napisać. Nie mam pojęcia, co skłoniło mnie do założenia tego bloga. Chyba po Braciach Duszy nadal szukam czegoś, w co mogę się w pełni zaangażować i co sprawi mi taką samą radość w pisaniu. Chociaż tym razem tematyka jest zupełnie inna i nie mająca nic wspólnego z science-fiction. Ale za to bohaterowie są dorośli, co chyba lepiej mi wychodzi.

Początkowo nie miało być prologu, ale doznałam olśnienia i zmieniłam zdanie. Nie jest jakiś długi, powiedziałabym, że nawet krótki, lecz nie widziałam sensu, by cokolwiek jeszcze dopisywać na siłę. A pierwszy rozdział powinien pojawić się dość szybko.