Rozdział 25: Narada

Właśnie odkrył, że wiedza daje władzę, zwłaszcza wiedza o cudzych sekretach.

Margaret Wais – Kuźnia dusz

Odczytanie papirusów nie było wcale tak proste, jak Kamose początkowo przypuszczał. Wezwanie deszczu czy ognia zdawało się przy tym dziecięcą igraszką. W przypadku żywiołów wystarczyło, że dokładnie wyobraził sobie, co chciał osiągnąć i odpowiednio mocno się skoncentrował. Odkąd pojął, o co w tym wszystkim chodziło, zawsze osiągał zadowalające rezultaty. Myślał, że tak samo będzie w przypadku rozszyfrowania papirusów. I oczywiście, jak to często się zdarzało, grubo się pomylił. Z pozoru łatwe i przyjemne zadanie okazało się wyjątkowo męczące.

Przede wszystkim Kamose nie wiedział, na czym powinien się skupić, samo wyobrażenie sobie angielskich słów niewiele pomagało. Dopiero po wielu męczących i nieudanych próbach zrozumiał, że musi użyć całej siły woli, by chcieć odczytać tekst, nie myśląc przy tym o żadnych językach, a tylko o przeczytaniu papirusów. A i to nie zawsze wychodziło tak, jak chciał.

Z czasem bywało coraz lepiej i mimo kilkuwyrazowych luk potrafił zrozumieć przekaz, jednak to ani trochę mu się nie podobało. Papirusy ani słowem nie wspominały o tym, jak znaleźć Elleshara! Opisano co prawda, że pojawi się wielki wojownik o potędze przekraczającej wyobrażenia ludu egipskiego, który stanie na czele armii i na zawsze odmieni państwo.

Bardzo mu się nie podobało, że użyto takich ogólnikowych słów, bo tak naprawdę mogły one znaczyć wszystko. Nietrudno było przekroczyć wyobrażenia Egipcjan, którzy tak silnie wierzyli w bogów i uważali, że wszystko to ich zasługa. Armia także wydawała mu się bardzo wymowna, nigdzie nie było wzmianki o tym, że Elleshar stanie po stronie rebeliantów i pokona Antefa. Kamose był coraz bardziej przekonany, że Ur-Atum sobie to dopowiedział, chcąc przechylić szalę zwycięstwa na swoją korzyść. Żałował, że nie mógł obecnie w żaden sposób dowiedzieć się, co Falan myślała o tym wszystkim i czy kapłani rzeczywiście uważali tajemniczego, widmowego wojownika za swoją zgubę.

Najgorsze, że za dwa dni odbędzie się narada, na której będzie musiał przedstawić, czego dowiedział się z papirusów. Wątpił, by Ur-Atumowi spodobały się takie ogólniki. Zero informacji na temat pobytu Elleshara, pokonania Antefa czy magicznego berła, które niby potrafili stworzyć rebelianci. Gdyby nie wiedział, że w dwudziestym pierwszym wieku istnieje grobowiec wojownika widmo i archeolodzy wierzą, że znajduje się w nim berło, wyśmiałby rebeliantów i ich marzenia o zgładzeniu kapłanów.

Westchnął zrezygnowany i spojrzał na ostatni papirus, który jako jedyny różnił się od pozostałych. Nie było w nim ani słowa o Ellesharze czy prowadzeniu armii do zwycięstwa. Opowiadał za to o narodzinach wielkiego człowieka, który całkowicie odmieni Egipt, a co więcej, ta zmiana obejmie cały świat.

– Historia zostanie napisana zupełnie inaczej – po raz któryś przeczytał ostatnie zdanie. Również i tym razem zimny dreszcz przebiegł Kamose po karku.

Oparł głowę na dłoniach, zastanawiając się, co powinien z tym zrobić. Ur-Atum ani Khepri nie potrafili odczytać papirusów, więc z łatwością mógł to przed nimi zataić. Chociaż z drugiej strony z chęcią subtelnie podpytałby kobietę, czy wie coś więcej na temat tego wielkiego człowieka. Chciałby wierzyć, że ten tekst zawieruszył się tutaj przez przypadek i mówił o czymś, co już dawno się wydarzyło. W głębi ducha wiedział jednak, że to jedynie pobożne życzenie. Znając jego szczęście, historia rzeczywiście mogła być zagrożona.

– I co ja mam z tym zrobić? – jęknął zrozpaczony. Kamose miał wrażenie, że dźwiga na swych barkach ciężar odpowiedzialności za całą historię Ziemi. Zrobi jeden fałszywy ruch i zniszczy przyszłość, jaką znał w dwudziestym pierwszym wieku. Dzieje ludzkości zostaną napisane na nowo, w zupełnie inny sposób. Kto wie, czy nie gorszy, pomyślał przerażony.

– Nie chciałem tego – mruknął pod nosem.

– Coś się stało? – usłyszał na plecami znajomy głos i aż drgnął zaskoczony. Był pewien, że rebelianci dadzą mu spokój do czasu narady. Najwyraźniej ona uznała, że jej to nie dotyczy.

Kamose powoli odwrócił się, by spojrzeć na stojącą w progu Esmillę. Starał się uśmiechnąć, zastanawiając, czego kobieta mogła od niego chcieć. Widzieli się wczoraj, a do tej pory nic nie wskazywało na to, że wydarzyło się coś, co wymagałoby jego natychmiastowej uwagi.

Esmilla podeszła do Kamose i usiadła obok, po czym pocałowała go czule w usta. Odwzajemnił pieszczotę, po raz setny przeklinając się w myślach, że miał tego nie robić. Po tamtej nocy obiecał sobie, że nigdy więcej nie dopuści, by ponownie się do siebie zbliżyli. Jednak mijały kolejne dni i tygodnie, a on ciągle do niej wracał.

Gardził tym, co robiła, by przedłużyć swoje życie, ale nie potrafił ostatecznie z nią zerwać. Esmilla miała w sobie coś, co go przyciągało, sprawiało, że niemal każdej nocy do niej wracał. A potem nienawidził siebie za to, że był tak słaby i po raz kolejny jej uległ. W tamtych momentach marzył o powrocie do domu i zostawieniu kobiety w przeszłości. Mimo że potrafiła zmieniać ciała i wydłużać swoje życie, wątpił, aby dotrwała do dwudziestego pierwszego wieku. Jego zdaniem trzy i pół tysiąca lat to zbyt dużo.

– Przesunęli godzinę narady? – zapytał Kamose, próbując wytłumaczyć wizytę kobiety.

– Nie, po prostu chciałam sprawdzić co u ciebie. Ostatnio nie byłeś pewien, czy wszystko dobrze rozumiesz – powiedziała, kładąc dłoń na jego.

Kamose mimowolnie drgnął. Pomimo że mówiła spokojnie, miał wrażenie, że położyła delikatny, acz stanowczy nacisk na ostatnie słowa. Czyżby chciała wyciągnąć z niego całą prawdę, domyślając się, że spróbuje coś ukryć przed Ur-Atumem? Szybko jednak wyrzucił tę myśl z głowy. To że przedłużała własne życie kosztem innych, nie oznaczało jeszcze, że miała jakieś ukryte zamiary. Szczególnie że wcześniej w zachowaniu Esmilli nie zauważył niczego podejrzanego.

– Czy istnieje możliwość, że Falan ma zupełnie inne teksty? – zapytał Kamose, korzystając z okazji, że to ona rozpoczęła ten temat.

Esmilla zmarszczyła brwi i w milczeniu zastanawiała się przez chwilę.

– Nie wiem – powiedziała po dłuższej chwili. – To słowa bogów, powinny być takie same. Dlaczego pytasz?

– Bo ani jeden papirus nie wspomina nic na temat berła – wyjaśnił Kamose.

– Berło to pomysł rebeliantów. Kapłanki Anat wiedzą, jak je stworzyć. Powiedziałam o tym poprzednikowi Ur-Atuma, a on zgodził się, że warto spróbować, że zapowiedziany przez bogów wojownik, który poprowadzi nas do zwycięstwa, powinien dzierżyć symbol władzy – powiedziała, uśmiechając się lekko na wspomnienie tamtych czasów.

Kamose zaczął się zastanawiać, jakim człowiekiem był poprzedni przywódca rebeliantów. Czy łatwiej byłoby z nim rozmawiać? A może zrozumiałby jego położenie i spróbował pomóc w powrocie do domu? Cóż, ostatecznie nigdy się tego nie dowie, chyba że znów w jakiś magiczny sposób zafunduje sobie wycieczkę w przeszłość, więc nie warto o tym rozmyślać.

– Wspominałeś, że w twoich czasach berło rzeczywiście istnieje, więc to chyba dobrze, że rebelianci chcą je stworzyć – kontynuowała temat Esmilla.

Prawdopodobnie istnieje… będzie istnieć, poprawił ją w myślach Kamose. Ostatecznie archeolodzy nie odnaleźli berła. Zresztą w sprawie grobowca też tylko przypuszczali, że należał on do Elleshara. Chyba że to coś, co chciała pokazać mi Lucy potwierdzało wszystkie hipotezy, zadumał, po raz któryś żałując swojej lekkomyślnej decyzji o oddaleniu się od grupy.

– Byłem ciekaw – powiedział na głos, spoglądając na ostatni papirus. Powinien ją zapytać, czy jego treść zachować dla siebie?

Tak bardzo chciał się z kimś podzielić tą wiedzą. Wręcz potrzebował tego, nie potrafiąc dłużej dusić w sobie tych wszystkich informacji. Wiedział, że Esmilla nie powtórzy niczego Ur-Atumowi, jeżeli ją poprosi. Bał się jednakże, że w jakiś sposób wykorzysta to dla własnych korzyści. Nie potrafił jej w pełni zaufać, odkąd dowiedział się, że z łatwością może wydłużać swoje życie w nieskończoność.

– Jest jeszcze coś? – zapytała Esmilla, jakby czytając mu w myślach.

Kamose wahał się jeszcze przez chwilę. Prawdopodobnie, gdyby powiedział, że nie chce o tym rozmawiać, Esmilla uszanowałaby jego decyzję i nie drążyła tematu. Może… Jednak zbyt mocno chciał dowiedzieć się więcej, by teraz tak to zostawić, szczególnie że potem żadna inna okazja mogłaby się już nie natrafić. Co więcej, fragment o zmianach w historii całego świata mógł przemilczeć.

– Wszystkie papirusy z wyjątkiem jednego mówią o Ellesharze – zaczął, ostrożnie dobierając słowa. – Ten ostatni opowiada o narodzinach człowieka, który na zawsze i bezpowrotnie odmieni Egipt. Trochę nie daje mi to spokoju – wyjaśnił.

– Skąd wiesz, że nie chodzi tu o Elleshara? – odpowiedziała pytaniem Esmilla.

– Bo nie pasuje mi to do sposobu, w jaki został opisany na pozostałych papirusach. Mam wrażenie, że w tym wypadku chodzi o kogoś innego.

– Nigdy nie słyszałam, by mówiono o kimś, aby miał odmienić Egipt. Semenenre też nie przekazał nam żadnych informacji o tym, że Falan wie coś na ten temat. – Zamilkła na chwilę, po czym spojrzała prosto w oczy mężczyźnie. Kamose ani trochę nie spodobało się to spojrzenie. – Ale o tobie mówiono, że będziesz wielkim człowiekiem, wielkim wojownikiem. I kluczem do odnalezienia Elleshara.

Kamose zadrżał na samą myśl o tym, że mogłoby się to okazać prawdą. Nie chciał być tym, który przez własne nieprzemyślane czyny lub słowa zmieni bieg historii. O ile już tego nie dokonał. Z ochotą opowiadał Pepiemu o wynalazkach dwudziestego pierwszego wieku. Zdradził Esmilli, w jaki sposób znalazł się w starożytnym Egipcie, co więcej, opowiedział jej sporo o tym drugim Kamose, który nie miał nic wspólnego z księciem. Także Nefretete zorientowała się w końcu, że był kimś zupełnie innym, nie mówiąc już o Echnatonie czy reszcie rodziny faraona. Już spowodował nieodwracalne zmiany, mogące sprawić, że historia zostanie napisana na nowo.

– Może się to też odnosić do przyszłości – dodała Esmilla, widząc zmartwioną minę Kamose. – W końcu to słowa bogów, od zawsze zdradzali nam tylko fragmenty przyszłości. Nigdy nie wiesz ani o kim mówią, ani w jakim czasie ma się coś wydarzyć. Dlatego dar widzenia jest tak rzadki, bo potrzeba wielkiej wiary, by zrozumieć prawdę. Wyjątek stanowi Elleshar – powiedziała po chwili zastanowienia kobieta. – To jedyne imię, jakim podzielili się z nami bogowie.

– A mimo to jeszcze trudniej jest go znaleźć – stwierdził Kamose, nie potrafiąc powstrzymać się od uszczypliwej uwagi.

– Niebawem go odnajdziemy lub on odnajdzie nas – zapewniła gorliwie Esmilla, a oczy zabłysły jej z ekscytacji. – W końcu bogowie to przewidzieli. Elleshar pokona Antefa i dłużej nie będziemy musieli się ukrywać. Egipt stanie się jeszcze potężniejszym państwem! Zapewnimy faraonowi potęgę, o jakiej nigdy nie marzył!

– Czyli do tej pory nie zdarzyło się, że słowa bogów się nie sprawdziły? – zapytał Kamose, licząc, że trochę ostudzi zapał Esmillli. Chociaż korciło go trochę, by powiedzieć, że Egipt powoli zmierza ku upadkowi, bo Amenhotep III bardziej interesuje się bogactwem niż utrzymaniem podbitych ziem. A Echnaton pójdzie w ślady ojca, tylko że bogactwo zamieni na prześladowania kapłanów i niszczenie świątyń.

W głębi ducha znał już odpowiedź na zadane pytanie, ale nikt nie zabraniał mu mieć tej odrobiny nadziei, łudzić się, że jeszcze nie przekreślił wszystkiego.

– Nie, słowa bogów zawsze się sprawdzają. Szczególnie że są wielką rzadkością.

Kamose tylko skinął głową, akceptując słowa Esmilli. Najwyraźniej wszystko działało obecnie przeciw niemu. Czuł, że jakaś tragedia zbliżała się wielkimi krokami. I nawet dla Elleshara znajdzie się w niej miejsce.

Obecnie nie dawała mu jednak spokoju jeszcze jedna sprawa. Skąd Egipcjanie w ogóle wytrzasnęli „słowa bogów”. Wszyscy w kółko powtarzali o wizjach, jakie miały Khepri i Falan, ale to niczego nie tłumaczyło. Brzmiało niedorzecznie, jak przepowiadanie przyszłości przez niezliczone wróżki w dwudziestym pierwszym wieku, które tak usilnie starały się przekonać, że przeznaczenie człowieka ukryte zostało w kupce herbacianych fusów.

Kamose bardzo chciał wierzyć, że i tym razem Egipcjanie wymyślili to sobie, by mieć na co oczekiwać w trudnych czasach. Jednak ponoć to Falan pierwsza dowiedziała się o Ellesharze, przypomniał sobie. Po co miałaby to robić, skoro stała po stronie Antefa, o którego zagładę chodziło? Chyba że kryło się za tym coś więcej, czego obecnie nie potrafił wyjaśnić. Gdy był w Tebach, nigdy nie widział widzącej, nie wiedział, jaką była osobą. A im dłużej o tym myślał, tym bardziej pragnął się z nią spotkać.

– Chodźmy powoli na tę naradę – odezwał się w końcu Kamose. Pora stawić czoło Ur-Atumowi, pomyślał, mając ochotę wyjechać jak najdalej od obozu rebeliantów i w końcu przestać angażować się w wydarzenia historyczne.

~ * ~

Kamose pierwszy raz uczestniczył w naradzie rebeliantów. Wcześniej nie wolno mu było nawet zbliżać się do domu, w którym mieszkał Ur-Atum, kiedy omawiano istotne sprawy. Prawdę powiedziawszy, nawet tego nie próbował. Po co, skoro i tak nie miałby prawa głosu, a co więcej przywódca i tak zawsze stawiał na swoim.

Wszystko zmieniło się, odkąd po obozie rozeszła się wiadomość, że Kamose ma wyjątkowe zdolności. Nie tylko w zaskakująco krótkim czasie opanował wiele różnych rodzajów umiejętności bitewnych, to potrafił posługiwać się specjalnymi darami, wcześniej dostępnymi tylko dla wybranych. Do tego dochodziło jeszcze czytanie pisma bogów i rebelianci już zaczęli wymyślać niestworzone historie o wspaniałości księcia i wielkich czynach, jakich dokona w przyszłości.

Wchodząc do domu Ur-Atuma, trochę się zdziwił, iż zaproszonych na naradę zostało tak mało osób. Przywódca siedział na swoim tronie, obok niego stali Khepri, Qeb, Chibale oraz dwóch mężczyzn, których Kamose znał jedynie z widzenia, nigdy nie poznał ich imion. Licząc jego i Esmillę, było ich ośmiu. Osiem osób miało zdecydować o przyszłości Egiptu, a może i całego świata. Mężczyzna szybko wyrzucił te myśli z głowy. Nie należało martwić się na zapas, istniał cień szansy, że Ur-Atum zachowa się rozsądnie.

– Witaj, książę Kamose – odezwał się przywódca, uśmiechając się lekko.

Kamose czuł się tak, jakby trzasnął go piorun. Nigdy nie spodziewał się nawet odrobiny życzliwości ze strony Ur-Atuma. Od razu zrozumiał, że musi zachować szczególną czujność i nawet się nie zająknąć na temat papirusu mówiącego o człowieku zmieniającego historię świata. Prawdopodobnie przywódca rebeliantów, tak jak Esmilla, uznałby, że dotyczy to jego, syna Amenhotepa III, i natychmiast rozpoczął działania zbrojne mające na celu pokonanie Antefa. Nie czekałby na Elleshara, mając w ręce o wiele cenniejszą zdobycz.

– Jesteśmy już wszyscy, więc możemy zaczynać – powiedział Ur-Atum. – Książę, poznaj Fenuku i Husani – wskazał na dwoje mężczyzn stojących po jego prawej stronie. Obaj z szacunku lekko ukłonili się przed Kamose. – Oni i Nefretete to moi troje najbardziej zaufani doradcy. Teraz opowiedz nam o słowach bogów – rzekł, chociaż zabrzmiało to bardziej jak rozkaz.

Kamose odetchnął głęboko, zbierając myśli. Wiele razy układał w głowie co i jak powinien powiedzieć, jednak teraz wszystkie starannie ułożone zdania jakby wyparowały. Przede wszystkim bał się, że złe wiadomości zezłoszczą Ur-Atuma i przywódca tę złość zechce wyładować na nim, chociaż nie miał nic wspólnego z tekstem na papirusach.

– Słowa bogów rzeczywiście odnoszą się do Elleshara – zaczął ostrożnie, starając się przy tym mówić pewnie, by Ur-Atum nie pomyślał, że coś przed nim zataił. – Opisują go jako wielkiego i potężnego wojownika, który stanie na czele armii i odmieni Egipt.

– Czyli to prawda, że ma stanąć po naszej stronie – zadumał przywódca.

Kamose wolał milczeć, nie wyprowadzając Ur-Atuma z błędu. Ostatecznie nie wspomniał nic na temat tego, że Elleshar poprowadzi rebeliantów do wojny z kapłanami i w końcu pokona Antefa. Książę kątem oka zerknął na dwoje doradców. Ku jego zaskoczeniu jeden z nich nie podzielał entuzjazmu przywódcy, lekko kręcąc głową z dezaprobatą.

– Co dalej? Gdzie znajduje się Elleshar? Kiedy mamy wyruszyć do ataku? – zadawał kolejne pytania Ur-Atum.

– Słowa bogów o tym nie wspominają – powiedział Kamose, obawiając się reakcji zebranych.

W pomieszczeniu zapadła kilkuminutowa, nieprzyjemna cisza. Kamose czekał na wybuch złości Ur-Atuma, jednak on nie nastąpił. Przywódca oparł głowę na dłoni, milcząc i analizując to, co usłyszał, podczas gdy pozostali rebelianci spoglądali na niego wyczekująco. Jedynie Khepri teatralnie zakryła usta dłonią i pobladła, jakby za chwilę miała zemdleć. W końcu Husani pierwszy zabrał głos:

– Od początku mówiłem, że w słowach bogów nie znajdziemy wskazówek dotyczących pobytu Elleshara. Gdyby tak było, Falan już dawno doprowadziłaby do niego Antefa.

– Może książę Kamose niedokładnie odczytał pismo bogów – wtrącił Chiable, a Esmilla obdarzyła go nienawistnym spojrzeniem. – I potrzebuje więcej czasu – dodał pogardliwie.

– Nie potrzebuję więcej czasu – zaprzeczył szybko Kamose. – Odczytałem papirusy bardzo dokładnie – szukając potencjalnych informacji, które pozwoliłyby mi wrócić do domu, dodał w myślach. – Nie ma w nich żadnej wzmianki na temat pobytu Elleshara.

– Może nie warto na niego czekać, Ur-Atumie – zasugerowała Esmilla, a Kamose miał ochotę zatkać jej usta. Powoli domyślał się, do czego zmierza kobieta.

– Tym razem muszę zgodzić się z Esmillą – oznajmił Qeb. – Niedawno otrzymaliśmy raport od Nefretete, Antef nie spodziewa się z naszej strony żadnych ataków. Druga taka szansa może się nam nie przytrafić.

– Szczególnie że wiemy, jak stworzyć berło – powiedział Husani.

– I teraz mamy wojownika, który jest w stanie się nim posługiwać – dokończyła Esmilla. – Bogowie nam sprzyjają, Ur-Atumie. Nie czekajmy na Elleshara, niech Kamose poprowadzi nas w tej wojnie!

~ * ~

Wiem, że jestem okropna, bo od publikacji poprzedniego rozdziału minął niemalże miesiąc. Nie chcę składać pochopnych obietnic, więc powiem tylko, że następny pojawi się nie później niż za miesiąc. W każdym razie nie musicie się martwić, historia Kamose zostanie doprowadzona do końca. Możliwe, że ślimaczym tempem, ale nie mam zamiaru jej porzucać, szczególnie że zabrnęła już tak daleko.